Dom Fenrir'a i Bjorn

[Fenrir Labdakid]

Spory dom z dużą ilością pokoi na dole jak i na górze, łazienkami, sporą kuchnią i salonem. Ze specjalną nadbudową dla ptaka gromu i gryfa. Altaną, tarasem, garażem i budynkiem gospodarczym.

[Ketsueki Ōkami]

- Cześć. - Przywitała się, ale zaraz szybko zniknęła w kuchni. Nie czuła się gotowa na kontakt z nim.
Słyszała ich rozmowę, ale nie reagowała. Poczekała aż woda się zagotuje, zalała herbaty i zaniosła je na stół. Nie wiedziała czy będą siadać przy stole, czy może na kanapie.

[Sylvan Vulkodlak]

Kiedy wstawał kobieta uciekał do kuchni. Spojrzał za nią i chwile milczał.
-Powiedziałem cos nie tak?- Zagaił trochę zmieszany.
Za to słowa Fenka poprawiły mu nastrój?
-Mmmm to nie mogę się doczekać, jestem cały twój- Dodał szczerząc do niego ząbki i aż zatrzepał rzęsami. No i starał się nie wybuchnąć śmiechem. No śmiechem zakrywał świadomość, ze ten sobie tak okrutnie pogrywa, co za okrutnik! Usiadł na kanapie.

[Fenrir Labdakid]

Fenrir obejrzał się po słowach Sylvana za Ketsueki - Chciałeś herbatę to poszła dla Ciebie zrobić - stwierdził, mógł przypuszczać że coś jeszcze się za tym kryło.
- Nie musisz mówić, wiem o tym od lat - zaśmiał się widząc jak przyjaciel zareagował na jego żart.
Wilkor nie chciał specjalnie póścić Sylvana więc podążył za nim na kanapę, bez zaproszenia władował się na nią tak że cielskiem położył się na Siwku. Tak, dokładnie wilkołak został zaklepany i nikomu nie odda. Dowódca przyglądał się całemu zamieszaniu - To wy się bawcie a ja sprawdzę czy gotowe - rzekł spokojnie udając się do kuchni.

[Ketsueki Ōkami]

Widząc, że Syl nie bardzo ma możliwość wstać sobie po herbatę, zgarnęła ją ze stołu i podała wilkołakowi. Sama usiadła po drugiej stronie kanapy, byle daleko. Jak się miała niby zabrać za taką rozmowę? Z resztą i tak nie przed obiadem, zepsuje to wszystkim apetyt.

[Sylvan Vulkodlak]

Nic już nie powiedział. Skupił się na juniorze, który jak widać nie chciał go zostawić. Siwek wytarmosił go znowu, wydrapała i powygłupiał z wilkorem. Czuł się ciotkę nie komfortowo i zakrywał ten fakt wygłupami z wilkorem.

[Fenrir Labdakid]

Junior był zadowolony z pieszczot, którymi obdarował go wilkołak.
Fenrir zajął się kaczką, która była już gotowa do podania. Przełożył ją z brytfanny na odpowiedni półmisek dekorując całość, zaniósł ją na stół. Doniósł ziemniaki i surówki wcześniej przygotowane - Zapraszam na obiad - rzekł spokojnie jeszcze na chwilę wychodząc do kuchni. Zabrał z niej kieliszki i odpowiednie wino, taką potrawę trzeba odpowiednio podlać.

[Ketsueki Ōkami]

Siedzieli w ciszy, aż do pomieszczenia znów nie wszedł Fen. Już chciała wstać i zaproponować pomoc, wilkołak zaraz jednak zniknął znów w kuchni. Podeszła więc do stołu, ale niespiesznie, co by nie sterczeć nad meblem w oczekiwaniu. Gdy gospodarz wrócił, uśmiechnęła się trochę wymuszenie i gdy on usiadł, sama zajęła miejsce.

[Sylvan Vulkodlak]

-Dobra młody na ziemię, potem coś ci dam-Czy Feniek by tego chciał czy nie.
-Smacznego- Rzucił pogodnym tonem i zabrał się za posiłek. Atmosfera tutaj była gęsta i jakaś taka sztywniacka. Miał wrażenie, ze nie powinno go tutaj być.
-Sam to zrobiłeś?- zagaił, bo tak trochę niezręcznie było i taka cisza nie byłą przyjemna- Eh, a ja umiem tylko zrobić kanapki- Podsumował swoje zdolności kulinarne.

[Fenrir Labdakid]

Nim zaczęli jeść podał Siwkowi sztućce do pokrojenia kaczki - Czyń honory - rzekł, jak widać nie musiał pomagać Sylvanowi w pozbyciu się Juniora bo ten został na kanapie. Wykorzystał moment wyciągając się na całej jej długości.
- Tak, sam - zdziwił się pytaniem przyjaciela przecież wiedział, że kiedyś miał własną restaurację - jak chcesz to mogę Cię nauczyć gotowania - rzekł spokojnie. Usiadł na jednym z wielu miejsc przy stole, kiedy nawiązał kontakt wzrokowy z Ketsueki lekko się do niej uśmiechnął próbując jej w ten sposób dać odrobinę otuchy.
Zapomniał się, rozdał wcześniej przyniesione kieliszki, wino podał Sylvanowi do otworzenia.

[Ketsueki Ōkami]

Usiadła i spokojnie czkała, aż Syl pokroi kaczkę. Nie dodawała nic do ich wymiany zdań. Czuła się strasznie niezręcznie, nawet jeśli usiadła os Syla kawałek. Starała się unikać wzroku obu wilkołaków, wyłapała jednak uśmiech Fena. Sama starła się odpowiedzieć tym samym, ale troszkę krzywo jej to wyszło.