Dom Ketsueki

[Ketsueki Ōkami]

Nie najmniejszy, ale też niezbyt duży dwupiętrowy dom, otoczony ogrodem. Sprawia wrażenie, jakby ogród zajmował większą przestrzeń, niż sam budynek - to jednak efekt powodowany bujnością ogrodu. Dom utrzymany jest w stylu japońskim, widać to zarówno od zewnątrz, jak i w środku. Za wejściem znajduje się miejsce na buty i nieduży korytarz, na którego końcu widać drzwi do łazienki. Drzwi obok prowadzą do niewielkiej toalety, która jest oddzielnie. W łazience znajduje się prysznic i wprowadzona w podłogę wanna z podgrzewaną wodą, mogąca pomieścić trzy osoby. Można tam znaleźć też umywalkę czy lustro. W łazience znajdują się drzwi zamykane na zatrzask od środka, które można otworzyć na ogród. Po prawej znajduje się izba pełniąca rolę salonu z wnęką na ołtarzyk. Znaleźć tam można kilka komódek, niski stolik czy poduszki. W miejscu stolika jest płyta, którą można zdjąć, pod spodem znajduje się palenisko kotatsu. Z salonu niego wyjść na ogród. Po lewej stronie korytarza jest kuchnia z jadalnią i paleniskiem.
Na piętrze po prawej znajduje się sypialnia Ketsueki z dużym łóżkiem, z jednej strony jest ścianka odgradzająca sypianie od niedużej garderoby. Obok jest jeszcze jedna sypialnia, przeznaczona dla gości. Po drugiej stronie korytarza Ket urządziła sobie coś pomiędzy gabinetem a pracownią. Rozstawiona jest tam sztaluga, stolik na farby, biurko z wieloma szufladami i szafa na przybory, wszystko jest tam poukładane w nienagannym porządku, chyba, że właścicielka domu pracuje. Po tej samej stronie znajduje się też niewielka łazienka z prysznicem i tym razem też razem z toaletą.

[Fenrir Labdakid]

Usiadł na wskazanym miejscu, nie był głodny dopóki do jego nozdrzy nie dotarł zapach przyrządzonego jedzenia. Nie dyskutował otrzymawszy posiłek - Dziękuję i smacznego - rzekł spokojnie łapiąc za sztućce. Nie był zaskoczony widząc jak kobieta je pałeczkami, przywykł do tego widoku. Jadł w milczeniu, smakowała mu przyrządzona potrawa a najbardziej mięso. Po skończonym posiłku wstał i umył po sobie talerz i sztućce. A gdy Ketsueki skończyła w tym samym czasie to i po niej.

[Ketsueki Ōkami]

- Smacznego Itadakimasu. - Do tego zwrotu też już raczej się przyzwyczaił. Jedli w milczeniu. Ket skończyła chwilę po Fenie, ale gdy chciała wstać z naczyniami, zostały jej odebrane.
- Dziękuję. - Zawsze to jakieś odciążenie. Odwróciła się na krześle, tak by siedzieć plecami do stołu.
- Masz ochotę na ciasto? Mam też danego. - Czy on w ogóle wiedział co to jest? Cóż, w razie czego zapyta, nie? Chciała zapytać o Heliona, ale nie wiedziała jak się do tego zabrać. Nie chciała popsuć atmosfery. Z nerwów zaczęła bawić się palcami.

[Fenrir Labdakid]

Skinął głową - To ja dziękuję za dobry posiłek - oparł się o zlew, założył ręce na kletce piersiowej.
- Podziękuję, na chwilę obecną jestem pełny - nie należy się przejadać a on sam tego też nie lubił. Wolał się jeszcze rozkoszować smakiem posiłku niż od razu się go pozbyć.
Widząc jak bawi się palcami zapytał - Co się dzieje? - mógł się domyślić o co lub kogo chce się zapytać. Nie oszuka dowódcy, że nic się nie dzieje. Mowa ciała kobiety całkowicie temu przeczy.

[Ketsueki Ōkami]

Skinęła głową. Ciasto można było wyjąć w każdym momencie, a i ona czuła się teraz pełna. Nie mogła jednak nie zapytać.
Przygryzła wargę. Wiedziała, że zauważy jej zdenerwowanie, zawsze widział. Westchnęła nie przestając wyginać palców.
- Przepraszam... Chciałabym porozmawiać, ale boje się, że to kolejny temat, który może wywołać kłótnie. - Wgapiła się w podłogę. Może powinni jednak odłożyć te rozmowę? Z drugiej strony czy sytuacja Hela może czekać?

[Fenrir Labdakid]

Nie dużo się pomylił, wrócił na swoje poprzednie miejsce - Słucham, postaram się - nie chciał obiecywać, że się nie zdenerwuje bo tego nie wiedział ale się postara. Złapał ją za dłonie próbując uspokoić, jeszcze trochę to zaraz je połamie i tyle będzie z rozmowy. Będą musieli iść do szpitala a wtedy już nie porozmawiają. Nie chciał poruszać tego tematu, tym bardziej że ona w ogóle nie powinna o tym wiedzieć, pomijając fakt że gdyby była w straży to na pewno by się dowiedziała.

[Ketsueki Ōkami]

Zacisnęła palce na jego dłoniach. Był jedyną osobą, której tak ufała, a bała się z nim szczerze porozmawiać. Nie że nie chciała, ale nie chciała też go stracić, a ostatnio tylko się kłócili.
- Chodzi o Heliona... Wiem, że nie powinnam o tym wiedzieć... - W sumie gdyby nie to, że chciała go poprosić o głupie zakupy, to by nie wiedziała.

[Fenrir Labdakid]

Nie zareagował gwałtownie ani nic z tych rzeczy kiedy wymieniła imię ćpuna - Tak? - nie puścił dłoni kobiety. Sam nie pociągnął tematu, nie wiedział czego konkretnie chce się dowiedzieć. A skoro już wie nie będzie ukrywał, że więźnia nie ma. Dowiedział się z kim rozmawiała i dowiedziała się o nim, za co już strażnicy ponieśli konsekwencję. Czasami już nie wiedział gdzie ich umieścić aby nie sprawiali kłopotu.

[Ketsueki Ōkami]

O jak wiele mogła poprosić? Z resztą wcale nie uważała by miał uniknąć całej kary. Miała dylemat.
- Wiem co zrobił... Eh... Po prostu... - Położyła czoło na ich splecionych dłoniach.
- Wiesz jak on się czuje? I jak ma za to odpowiedzieć? - Nie musiała chyba mówić, że zna Heliona. To było raczej do domyślenia. Z resztą wiedziała też, że ćpa i jako jedna z niewielu dlaczego. Gdyby tylko między zdobyciem tej wiedzy i wybuchem minęło więcej czasu... Może zdążyłaby mu pomóc?

[Fenrir Labdakid]

Nie sądził, że będzie się aż tak przejmowała jakimś ćpunem.
- Szczerze? Nie obchodzi mnie jego samopoczucie a co do kary, zastanawiam się nad areną - sam by się na nią wybrał. Nie aby popatrzeć ale zawalczyć ze stworem, brakowało mu tego. Zastanowi się nad tym ale wcześniej coś będzie musiał załatwić.

[Ketsueki Ōkami]

No pięknie. Przygryzla wargę. Wiedziała, że los Heliona nie leży na sercu Fena i ciężko będzie go przekonać, ale teraz miała jeszcze mniejsze nadzieje.
- Możesz rozważyć inną karę? On na arenie nie da sobie rady. - Nie był przecież wojownikiem. Bała się, że go tam zabiją.
- Wiem dlaczego ćpa, on potrzebuje pomocy... - To raczej Fena nie przekona. A to, że zna Hela i się o niego martwi, może go ruszyć? Wciąż leżała z czołem na ich dłoniach.