Dom Ketsueki

[Ketsueki Ōkami]

Nie najmniejszy, ale też niezbyt duży dwupiętrowy dom, otoczony ogrodem. Sprawia wrażenie, jakby ogród zajmował większą przestrzeń, niż sam budynek - to jednak efekt powodowany bujnością ogrodu. Dom utrzymany jest w stylu japońskim, widać to zarówno od zewnątrz, jak i w środku. Za wejściem znajduje się miejsce na buty i nieduży korytarz, na którego końcu widać drzwi do łazienki. Drzwi obok prowadzą do niewielkiej toalety, która jest oddzielnie. W łazience znajduje się prysznic i wprowadzona w podłogę wanna z podgrzewaną wodą, mogąca pomieścić trzy osoby. Można tam znaleźć też umywalkę czy lustro. W łazience znajdują się drzwi zamykane na zatrzask od środka, które można otworzyć na ogród. Po prawej znajduje się izba pełniąca rolę salonu z wnęką na ołtarzyk. Znaleźć tam można kilka komódek, niski stolik czy poduszki. W miejscu stolika jest płyta, którą można zdjąć, pod spodem znajduje się palenisko kotatsu. Z salonu niego wyjść na ogród. Po lewej stronie korytarza jest kuchnia z jadalnią i paleniskiem.
Na piętrze po prawej znajduje się sypialnia Ketsueki z dużym łóżkiem, z jednej strony jest ścianka odgradzająca sypianie od niedużej garderoby. Obok jest jeszcze jedna sypialnia, przeznaczona dla gości. Po drugiej stronie korytarza Ket urządziła sobie coś pomiędzy gabinetem a pracownią. Rozstawiona jest tam sztaluga, stolik na farby, biurko z wieloma szufladami i szafa na przybory, wszystko jest tam poukładane w nienagannym porządku, chyba, że właścicielka domu pracuje. Po tej samej stronie znajduje się też niewielka łazienka z prysznicem i tym razem też razem z toaletą.

[Ketsueki Ōkami]

- Jasne, ale to może jak wchodzenie po schodach nie zajmie mi połowy czasu zwiedzania. - No teraz by się zanudził, gapiąc na jej męki. Chyba dziś pójdzie spać w salonie na ziemi.
Na jego pytanie zrobiła się cała czerwona. No powiedziałaby, że liczy na coś więcej, ale jakoś nie mogła się odezwać. Pokiwała więc tylko głową, choć widać było po niej chyba wszystko. Kochała tego gbura, nawet jeśli nieraz nie potrafili się dogadać.
- No tak... Byłoby dziwnie i chyba mało sympatycznie. - Wolała nawet nie wiedzieć jak wyglądałaby ta sytuacja.
Wstała i przeniosła na stół dzbanek. Wolała parzyć herbatę w salonie, ale tu też się nada. To jak przyrządzała herbatę musiało być dla Mepha dziwne, ponieważ stosowała się do całej ceremonii parzenia. Po przygotowaniu nalała mu herbaty, nadal z ceremoniałem, choć podarowała sobie czarkę i dostał kubek, ona sama jednak pozostała przy tradycyjnych naczyniach.
- Mam nadzieję, że zielona ci odpowiada... Przepraszam, nie zapytałam wcześniej.

[Mephisto Kudo]

Zaśmiałem się - Dobra - nie będę jej teraz męczył jak dojdzie do siebie to wtedy najwyżej są zmolestuję swoją osobą.
Widząc jak się czerwienieje już wszystko było jasne, oparłem łokieć na stole z chytrym uśmieszkiem - Fajny musi być ten przyjaciel - poruszyłem kilka razy brwiami. No nie sądziłem, że z taką niechęcią dotykania innych może sobie kogoś znaleźć a tu proszę kolejna niespodzianka.
- Dlaczego mało sympatycznie? Mam swój urok może by mnie polubił? - ale znając prawdę to raczej szybciej bym sam stamtąd poszedł jakbym zobaczył kto mi drzwi otwiera.
- Jeszcze nie piłem i chętnie spróbuję - zazwyczaj piłem zwykłą albo owocowe, zielonej jeszcze nie miałem przyjemności się napić.

[Ketsueki Ōkami]

No niewielu powiedziałoby, że jest fajny. Pewnie jakby go poznał, a może znał?... W każdym razie raczej wątpiła by po poznaniu czy tam dowiedzeniu się o kim mówi, nadal obstawał przy tym twierdzeniu. Ona jednak poznała Fena bliżej i z innej strony, choć nawet wobec niej nie często te stronę pokazywał. Nie miała ochoty odpowiadać, przemilczała więc to pytanie.
- No nie sądzę by na niego jakiś urok zadziałał. - I tu działała ta sama zasada. Jakbyś wiedział o kim mówi, to byś miał inne zdanie.
Słysząc jego słowa wskazała dłonią na kubek, sama chwyciła za czarkę obiema rękami i upiła łyk.

[Mephisto Kudo]

To musi być toporny typ jeśli na niego mój urok by nie zadziałał. No ale ludzie są różni i ja też wszystkich nie lubię ale No staram się.
Wziąłem kubek z herbatą i upiłem mały - Nawet dobra - powiedziałem wesoło.

[Ketsueki Ōkami]

- Na pewno? Wiele osób jej nie lubi ze względu na goryczkę. - I tak wybrała najdelikatniejszą jaką posiadała. Ona lubiła klasyczną matchę, ale ta już miała konkretną gorzkość i ogólnie była dużo bardziej specyficzna.
Zmieniła pozycję, nogi bolały, ręce od kul już też, a miała jeszcze tyle do zrobienia. W sumie obiad był prawie gotowy i to też dla Fena, on chyba jednak się nie pojawi tak jak liczyła. Cóż co się dziwić po jej reakcji dzisiaj...

[Mephisto Kudo]

- Na prawdę, lubujesz się w herbatach? - zapytałem bo zauważyłem że ma do tego zestaw. To już będę wiedział z czym przyjść na kolejna wizytę. Na pewno jeszcze do niej zajrzę zobaczyć jak się miewa.
Upiłem kolejny łyk i nic się nie zmieniło. Trochę podobna do kawy, ciekawe jakby z mlekiem smakowała. Zacząłem się zastanawiać nad tym.

[Ketsueki Ōkami]

- Można tak powiedzieć. Jestem pół Japonką i w tej kulturze byłam wychowywana... No większość czasu. - Później w wilkolaczej, ale to po śmierci matki. Łączyła w sobie wiele wierzeń i tradycji. Odpowiadała jej jednak ta mieszanka. Nawet dobrze wyszło, bo w sumie teraz przecież była wilkołakiem, a to co wyniosła z kultury tutejszej też się przydawało.
- Ty za to w mechanice, co? - No było to po nim widać. Dolała sobie herbaty i jeśli i on opróżnił kubet, to jemu.

[Mephisto Kudo]

Zdziwiłem się - Na prawdę? To ciekawe - była pierwszą osobą jaką poznałem w takim wychowaniu. Mnie to tam matka łoiła jak się przemieniłem, chciała mnie wychować na dobrego wojownika a wyszło co wyszło. Zaśmiałem się pod nosem.
- No nie - podrapałem się palcem po policzku - Do mechaniki mnie zawsze ciągnęło ale wychowywany byłem na wojownika - trochę się minąłem z powierzonym mi zadaniem albo ścieżka. Jak zwał tak zwał ale no nie poszedłem tamtędy.

[Ketsueki Ōkami]

Skinęła głową. Była raczej egzotycznym egzemplarzem, to prawda.
- Ważne, że robisz to co lubisz. - Ona nigdy wojownikiem nie była, ale nauczyła się walczyć, w końcu u łowców trzeba było. Polować potrafiła od dawna, ale to jednak nie to samo co walka, tego musiała się nauczyć. Z resztą tak samo jak przemian czy kontroli, ale to dawne czasy.

[Mephisto Kudo]

Pokiwałem głową - To prawda, na szczęście mama przyjęła w miarę dobrze mój wybór - a ojciec to mnie wypchnął z domu. Miał już dość tego, że wiecznie wszystko rozkręcałam, składałem albo jak na początku psułem. Wypiłem herbatę, musiałem przyznać że była ożywcza niczym jak kawa ale jednak smak kawy lubię.
Polować też umiałem czy się bić ale nie specjalnie mnie do tego ciągnęło, No chyba że ktoś mnie wynają do konkretnej roboty ale to już inna sprawa.