Dom Ketsueki

[Ketsueki Ōkami]

Nie najmniejszy, ale też niezbyt duży dwupiętrowy dom, otoczony ogrodem. Sprawia wrażenie, jakby ogród zajmował większą przestrzeń, niż sam budynek - to jednak efekt powodowany bujnością ogrodu. Dom utrzymany jest w stylu japońskim, widać to zarówno od zewnątrz, jak i w środku. Za wejściem znajduje się miejsce na buty i nieduży korytarz, na którego końcu widać drzwi do łazienki. Drzwi obok prowadzą do niewielkiej toalety, która jest oddzielnie. W łazience znajduje się prysznic i wprowadzona w podłogę wanna z podgrzewaną wodą, mogąca pomieścić trzy osoby. Można tam znaleźć też umywalkę czy lustro. W łazience znajdują się drzwi zamykane na zatrzask od środka, które można otworzyć na ogród. Po prawej znajduje się izba pełniąca rolę salonu z wnęką na ołtarzyk. Znaleźć tam można kilka komódek, niski stolik czy poduszki. W miejscu stolika jest płyta, którą można zdjąć, pod spodem znajduje się palenisko kotatsu. Z salonu niego wyjść na ogród. Po lewej stronie korytarza jest kuchnia z jadalnią i paleniskiem.
Na piętrze po prawej znajduje się sypialnia Ketsueki z dużym łóżkiem, z jednej strony jest ścianka odgradzająca sypianie od niedużej garderoby. Obok jest jeszcze jedna sypialnia, przeznaczona dla gości. Po drugiej stronie korytarza Ket urządziła sobie coś pomiędzy gabinetem a pracownią. Rozstawiona jest tam sztaluga, stolik na farby, biurko z wieloma szufladami i szafa na przybory, wszystko jest tam poukładane w nienagannym porządku, chyba, że właścicielka domu pracuje. Po tej samej stronie znajduje się też niewielka łazienka z prysznicem i tym razem też razem z toaletą.

[Morten Karsten]

Popatrzył z ukosa na Fenrira i chyba zrozumiał, że z tym typem nie da się dogadać bo zaraz przestał się nim interesować. W zasadzie to nawet samą posesją Ket bo wrócił do niuchania, które chyba ostatecznie skończyło się złapaniem tropu swojego pana bo po chwili po prostu sobie poszedł. No chyba, że rozumiał mowę ludzką i uciekł przed kłopotami.

/zt

[Fenrir Labdakid]

Obserwował psa gdyby tylko jego łapa przestąpiła próg posesji Fenrir miałby pełne prawo pozbyć się intruza. Nie ręczył czy wyszedł by żywy.
Nie spuszczał kudłacza z oka - Słucham? - odpowiedział przez drzwi. Nie rozumiał po co przyszła, gdyby coś się działo dałby kobiecie znać.

[Ketsueki Ōkami]

Miała ostatnio zszargane nerwy, nic dziwnego, że brakowało jej cierpliwości, a czekanie tylko bardziej ją stresowało. Potrzebowała wiedzieć co się dzieje, by poczuć się spokojniej.
- Jakiś pies kręci się po ogrodzie? - Na to wskazywało szczekanie.
- Jak wygląda? - Czy był Mortena? To by było już chyba za dużo "zbiegów okoliczności".

[Fenrir Labdakid]

Otworzył drzwi nie będą rozmawiać przez zamknięte, zrobił to jednak ostrożnie. Nie wiedział gdzie dokładnie znajduje się kobieta - Po ogrodzie nie, był to pies, po budowie ciała i masywności porkoju owczarka niemieckiego o żółtych ślepiach - zaś woń wskazwała na to że przebywał w obecności chuderlawego wilkołaka i podwładnej.
Nie wszedł do środka czekając na ekipę po która zadzwonił - Nie martw się już nim, wezwałem odpowiednie służby do tego. Złapią go - rzekł spokojnie.
Po dłuższej chwili pojawili się strażnicy, Fenrir wyjaśnił zaistniałą sytuację. I to co należy zrobić z kundlem jak go złapią.

[Ketsueki Ōkami]

Czyli mógł być Mortena. Aż dreszcz przeszedł jej po plecach, aczkolwiek nie z powodu psa, a jego właściciela. Gdy drzwi się otworzyły, podeszła bliżej i oparła się o ścianę, by z Fenem lepiej się widzieli.
- Ale nic mu nie będzie? - Nie uważała by zwierzę było winne. To właściciel był odpowiedzialny za wychowanie, tresurę i zachowanie zwierzęcia. Nie chciała by ktoś skrzywdził psa. Jeśli ktoś ma odpowiadać za jego obecność tu, to właśnie jego opiekun.
Gdy pojawili się strażnicy, przywitała ich skinienie, ale nie wtrącała się w rozmowę.

[Fenrir Labdakid]

Strażnicy odeszli w poszukiwaniu psa, złapali trop od razu podążając jego zapachem.
Przerzucił spojrzenie na kobietę - Nie interesuje mnie to, mają go złapać - odpowiedział. Taka była prawda, może i zwierzę nie powinno ponosić odpowiedzialności za właściciela ale w tym przypadku Fenrir miał to gdzieś. Nie będzie się rozczulać nad kimś gdzie ewidentnie była jego wina. Zwierzę też było głupie bo jeśli szukało właściciela to od razu podjąłby świeży trop ruszając za nim na nie dałby ryja pod ogrodzeniem.Takich zwierząt nie było mu szkoda.

[Ketsueki Ōkami]

Spojrzała na niego z dezaprobatą. Co za sens karać niewinnych i to tych, którzy nie są w stanie zrozumieć tego jak człowiek?
- Fen... Powinniśmy budować lepszy obraz straży. Nie najlepiej widziani będą ci, co mordują zwierzęta, choć mogą tego nie robić. - Już nawet pomijając jej prywatne podejście.
Wskazała Fenkowi, że ma wracać do środka i sama się cofnęła, powoli kuśtykając spowrotem do salonu. Usiadła i sięgnęła po herbatę.

[Fenrir Labdakid]

- Mówiłem, nie obchodzi mnie to - rzekłem spokojnie wchodząc do środka. Nie ważne co by robili i w jaki sposób. Ludzie będą widzieć to co chcą a nie jaka jest prawda. Nie interesuje ich, że dbają o bezpieczeństwo ryzykując własnym życiem a widzą tylko potknięcia. Więc po co mają się starać jeśli i tak wychodzą na złych.
Poszedł w głąb domu za Białowłosą, usiadł na przeciwko Ketsueki.

[Ketsueki Ōkami]

Westchnęła zrezygnowana.
- Ale mnie obchodzi... - Powiedziała to cicho i raczej do siebie, ale zapewne mógł usłyszeć. Nic jednak więcej nie dodała i po prostu poszła do salonu. Już siedząc, upiła łyk chłodnej herbaty. Odsunęła czarkę od twarzy i utkwiła wzrok w delikatnie kołyszącym się wewnątrz płynie. Obraz na chwilę jej się rozmazał, ale zaraz wróciła ostrość.

[Fenrir Labdakid]

Wyprostował się - Takie jest prawo Cross, jeśli zwierzę nie jest zarejestrowane, na smyczy czy bez opiekuna i nikt się po nie nie zgłosi ląduje na arenie. Zbyt długo sam naginałem to prawo czego skutki miałaś dzisiaj - odrzekł spokojnie. Owszem był zły ale nie na nią tylko na siebie, że zaniedbał swojego obowiązku. Dzisiaj jednak postanowił stworzyć odpowiedni dział do wyłapywania takich zwierzą, a że nie każde da się złapać na spokojnie no to trudno. Szybciej zakończy swój żywot i tyle.