Sala jadalna

[Tkacz Losu]

Duże pomieszczenie ze stołami i krzesłami. Za barem stoi wilkołak, Sylvan Vulkodlak. Przyjmuje zamówienia jak i rezerwacje noclegów. Posiłki nie są pierwszej klasy ale za te niedużą, kwotę jaką tutaj się płaci, są bardzo porządne.
Można tutaj skosztować domowej roboty mocniejszych trunków jak i za odpowiednią zapłatę spędzić ciekawie noc z kurtyzaną.

Płaci się tutaj za łóżko, nie cały pokój. Można więc nie wiedzieć, a dzielić pokój z kimś.

[Sylvan Vulkodlak]

No Fenrir nie cackał się.
-To skoro tak ci dobrze idzie, to jeszcze zajmiesz się ta ścianą?- Zaproponował i wskazał na kolejną, która chciał wyburzyć.
Spojrzał na zegarek i widząc jaka jest już godzina, powoli szykował się na odebranie materiałów do powiększenia i przebudowy.
Spojrzał na przyjaciela i po otrzymaniu odpowiedzi, niezależnie jakiej, wyszedł oczkując dostawy.

[Fenrir Labdakid]

Otrzepał ręce po swojej robocie a słysząc Sylvana skinął głową podchodząc do kolejnej. Ponowił te same czynności sprawdzające po czym dwukrotnie falą uderzeniową w ścianę. Ta potrzebowała użycia więcej siły. Posypała się. Otrzepał ręce, napił się piwa wychodząc za przyjacielem.
- O której ma być? - domyślił się, że ten już czeka na dostawę.

[Hatsuyuki]

Hatsu spokojnie zajmowała się swoją pracą. Nie była ona specjalnie ciężka jak dla niej. W końcu siły jej nie brakowało. Robiąc sobie małą przerwę dała liskowi pić i coś do jedzenia. Potem wróciła dalej do pracy i kolejne rzeczy usuwała z ścian, a gdy już skończyła popatrzyła za szefem i zapytała
-To co dalej? Chwila przerwy i sprzątanie gruzu po ścianach-
Uśmiechnęła się i przeciągnęła
-Ponoć gdzieś w okolicy otwarli siłownie, słyszeliście o tym?

[Kimi]

Uniosła mimowolnie jedną brew ku górze gdy Hatsuyuki kompletnie zignorowała jej pytanie. Machnęła ręką odpuszczając sobie jakiekolwiek dalsze z nią interakcje i kontynuowała wynoszenie wszystkiego. Na koniec pozakrywała wszystko prześcieradłami by się nie kurzyło i pyliło. Łatwiej będzie przeprać płachty niż pucować każdy kufel czy kielich.
Usłyszała huk a potem poczuła lekkie zatrzęsienie aż jej włosy na głowie lekko się zjeżyły. Wychyliła się zza framugi drzwi z kolejnym kawałkiem ciasta by zobaczyć chociaż drugie spektakularne rozwalenie ściany.
Wyszła na zewnątrz i stanęła niedaleko Sylvana w ciszy przeżuwając słodką przekąskę. Staruszek jakby na nowo odżył a wszelkie jego troski zostały jakby zapomniane. Wyraz na twarzy Kimi był stoicki to jednak uśmiechnęła się w duszy.