Fleresowe Eliksiry

[Tkacz Losu]

Budynek nie odbiega wielkością od innych sklepów położonych przy nim, choć jest zdecydowanie jednym z najstarszych tutaj. Pierwsze co się rzuca w oczy, to ładna tabliczka z napisem nazwy sklepu, a pod nim napis: „Możliwość zamówienia eliksirów”. Parcela parterowa, z trzema izbami. Pierwsza, największa jest dobrze oświetlona przez światło wpadające z dużych okien ze strony frontalnej. Przy ścianach znajdują się szklane gabloty, otwierane na mały kluczyk, a na nich stoją eliksiry, te należące do najłatwiejszych, a także te co popularniejsze z nieco trudniejszych. Pomieszczenie wygląda prosto: drewniana podłoga i białe ściany, lecz osoba za kasą zawsze sprawia wrażenie sympatycznej.
Drugie pomieszczenie to czysto robotnicze, bowiem to w nim tworzone są eliksiry. Stanowiska przygotowane na dwie osoby: kociołki, miarki, nożyki, pojemniczki, waga, i tym podobne, łącznie z niewielką umywalką. Jest tylko jedno, małe okienko, najczęściej zasłonione, znajdują się tutaj też półki z najpotrzebniejszymi składnikami.
Trzecie pomieszczenie jest zdecydowanie najmniejsze, znajduje się tam tylko jednoosobowe łóżko i stolik.
W budynku przebywa od dwóch do trzech pracowników.

	Cennik: Bąbelek - 7 myntów Bezwonny - 7 myntów Błotniak - 7 myntów Eliksir Pieprzowy - 7 myntów Eliksir Percepcji - 7 myntów Eliksir Siły - 7 myntów Eliksir Wspomagający Pamięć - 7 myntów Eliksir Wytrzymałości - 7 myntów Gacek - 7 myntów Kocia zwinność - 7 myntów Kropla krwi - 7 myntów Leczący dotyk - 7 myntów Opatrzność - Eliksir ochrony. - 7 myntów Rybi Oddech - 7 myntów Słaba odtrutka - 7 myntów Słaba trucizna - 7 myntów Eliksir Wytrzymałości na Ogień - 15 myntów Euforia - 15 myntów Niewidzialność - 15 myntów Senna - 15 myntów Silna odtrutka - 15 myntów Silnie leczący dotyk - 15 myntów Szkiele-Wzro - 15 myntów Umysł - 15 myntów

Właściciele: Cassandra F. i Peter F.
Pracownicy: Zaya Fleres, Tony

[Kael Morrigar]

"Możesz się zacząć przyzwyczajać” – powtórzył pod nosem, uśmiechając się krzywo. – Brzmi jak wyrok, a nie rada. Ale dobrze, niech będzie. Skoro już się przyzwyczaiłem do twojego tonu, to chyba poradzę sobie i z klientami.

Kiedy „straszyła” go, że nie będzie miał niańki, przewrócił oczami.
– Bez obaw, dzieciństwo mam już dawno za sobą. Sam potrafię wiedzieć, kiedy gryźć się w język… no, prawie zawsze. – Podrapał się w brodę, jakby rozważał, czy da się w niej znaleźć resztki cierpliwości.

W pracowni zatrzymał się na progu, wciągając powietrze głęboko nosem. Pachniało tu kurzem, ziołami, metalem i czymś trudnym do opisania – zapachem samej alchemii.

– To już coś – mruknął. – Przypomina mi miejsca, w których jeszcze miałem ochotę siedzieć po nocach, zamiast szukać kłopotów. – Oparł się o futrynę, ale zaraz wszedł, żeby obejrzeć bliżej.

Słuchał o składnikach i porządku, ale oczy błysnęły mu przekornie.
– Spokojnie. Wiem, że jak rozgnieciesz składniki w złym miejscu, to możesz zamiast eliksiru mieć… hm, coś w rodzaju bomby zapachowej. – Uniósł brwi. – Nie martw się, nie będę ci tu urządzał fajerwerków. Chyba że specjalnie.


Kiedy pokazała mu pomieszczenie do odpoczynku, spojrzał na łóżko, potem na nią, potem znowu na łóżko.
– Hm. Wygodne wygląda na jakieś pięć minut snu, a potem człowiek budzi się z bolącym karkiem. – Roześmiał się pod nosem. – Ale lepsze to niż nic.

Ruszył dalej, a na jej pytanie o nazwisko, zatrzymał się na chwilę, jakby naprawdę się zastanawiał, czy je zdradzić.

– Ach, wreszcie. Już myślałem, że przejdziesz całą tę rekrutację bez tego pytania. – Spojrzał na nią spod krzaczastych brwi. – Nazywam się Morrigar. – Zrobił teatralny ukłon, niemal ocierający się o kpiny, ale w jego głosie było więcej powagi, niż zwykle.