Biuro Lidera

[Tkacz Losu]

Zawsze przed drzwiami stoi jeden strażnik. Samo pomieszczenie jest całkiem duże. Znajdują się tutaj regały z książkami, duże biurko, a za nim potężne okno z widokiem na miasto.

[Bjorn]

Weszła za srebrną do pomieszczenia. Od razu zlustrowała je.
-herbata- Nie miała ochotę na alkohol a kawa? Eh nie piła od lat. Najbezpieczniej będzie herbatę- Bez cukrów- Nie używał tego równie dawno. Pewnie powinna być milsza, będzie musiał nad tym popracować.

[Fenrir Labdakid]

Wyczekiwał wejścia Bjorn, aż zaczął chodzić od jednego krańca biurka do drugiego, pomimo to tylko kilka sekund czy nawet minuta nie mógł się doczekać jak małe dziecko. Widząc zmiennokształtną w drzwiach uśmiechnął się - Witaj, gdzieś Ty się podziewała? - zapytał zatroskanym głosem. Tyle lat, tyle poszukiwań a ona jak kamień w wodę przepadła.
Na pytanie Ket odpowiedział - Kawę - wrócił spojrzeniem do Bjorn - Odwołaj wszystkie zajęcia i nie wpuszczaj nikogo - polecił do sekretarki.

[Ketsueki Ōkami]

Skinęła głową po usłyszeniu co chcą dostać. Zakuło ją trochę, na widok zachowania Fena. Przy niej nie zawsze zachowywał się w taki sposób, a ją ledwo zobaczył. Nic jednak nie było po niej widać. Na kolejne polecenie również skinęła głową i skłoniła się po swojemu. Po tym wyszła i ruszyła zrobić napoje.

[Bjorn]

Odezwała się dopiero po wyjściu srebrnej samicy.
-W Dalen- Krótka odpowiedź ale dość jasna. Powinien w końcu wiedzieć gdzie zrobił rzeź swoich pobratymców.
-Widzę, że urządziłeś się po tylu latach i nawet tytułu się dorobiłeś, mistrzu...- Oj ostatnie słowo trudno było jej wypowiedzieć. Ona nie była aż tak entuzjastyczna jak on. Odwykła od towarzystwa ludzi. Jej postawa ciała była zamknięta, miał dystans do wszystkiego wokół. Nawet ... do Fenrira miło zażyłości jaka była niegdyś między nimi.

[Fenrir Labdakid]

Zdziwił się gdy mu powiedziała gdzie była przez tyle lat - Jak to w Dalen? - był tam, nawet u niedźwiedzi ale przez to że kiedyś tam poszedł ze skazą nie wpuścili go.
- To nie było z własnego wyboru - pokazał na całe biuro, dzisiaj tak jak i kiedyś wolał być niezależny od wszystkiego. Podszedł bliżej i wskazał na jeden z foteli - Mogę Cię przytulić? - zapytał się rozkładając ręce na boki w tym geście. Na prawdę się za nią stęsknił a nie miał nawet później okazji z nią porozmywać bo sprawy przybrał zbyt szybki obrót. Wszystko w tamtym okresie miało swój czas.

[Bjorn]

-Tak- Skinęła mu głową- Urasi zaopiekowali się mną, potrzebował tego w tamtym momencie- Spojrzała na fotel, a zaraz potem na mężczyznę. Po raz pierwszy na jej twarzy pojawił się lekki uśmiech. Podeszła do niego i przytuliła się.
-Tęskniłam- Powiedziała półgłosem. Zrobiła to mimo że jej duch mówił co innego, że nie powinna tego robić.

[Ketsueki Ōkami]

Wróciła z napojami. Zapukała informując o swoim przybyciu i weszła. Czy się odsunęli, a może nie? Na tacy miała jeszcze ciastka i słone paluszki. Wszytsko zostawiła na biurku i cofnęła się kilka kroków z pustą tacą w ręku.
- Fen, czy obiad przynieść jak zwykle? I czy dla Pani też zorganizować? - Skoro kazał odwołać wszytsko, to trochę tu posiedzą. Nie zorientowała się, że użyła jego imienia. W gabinecie czuła się swobodniej i o ile przy jakichś formalnych spotkaniach czuła specyficzną atmosferę, która ją hamowała, teraz tak nie było.

[Fenrir Labdakid]

- Tam byłaś - posmutniał, przecież tam był a oni go nie wpuścili - W jakim okresie? - zapytał zaniepokojony, nie wiedział co się z nią działo a mu na niej zależało, przecież była jego uczennicą a później...
- Tak samo jak ja -przytulił ją mocniej do siebie, nie chciał jej wypuścić z ramion. Tak bardzo się o nią martwił, w pierwszy latach doprowadzało go to do szaleństwo gdyby nie obecność pewnej osoby ale na całe szczęście Bjorn jest cała i zdrowa. Pomimo tego, że Ketsueki weszła do pomieszczenia nie wypuścił zmiennokształtnej z ramion a nawet pocałował jej włosy.
Spojrzał na Białowłosą wciąż tulą niedźwiedzicę - Tak poproszę - odpowiedział na pytanie sekretarki co do obiadu. Nie mógł się nacieszyć jej widokiem.

[Bjorn]

-Cały czas, odkąd odeszłam, kiedy się zorientowałam- Miała swoja głowę na jego piersi- Od tamtego czasu nie byłam sama, a bez Ursai nie wiem jakby to przeszła- Trudno jej się mówiło o tamtych chwilach. Nie tylko o nich o wielu rzeczach. Może powinna mu powiedzieć? Być szczerą? Powinien wiedzieć tylko co toby zmieniło?
Nie spojrzała na srebrną.
-Żadna pani, Bjorn- Rzucił do niej, bo tytuły nie dla niej. Ona to troche tropiciel troche wojownik i tyle.
-Ale tak... proszę- Czuła się dziwnie mówiąc to słowo, czy trzeba się prosić o posiłek tutaj? nieodrzeczne. Natura jest prostsza.

[Ketsueki Ōkami]

A no trzeba prosić, to że go dostanie i tak było wyjątkiem. To siedziba straży, a nie stołówka. Starała się na nich nie patrzeć. Bolało to co widziała. Więc gdy tylko otrzymała odpowiedź, skłoniła się i szybko ulotniła z pomieszczenia.

//zt