Sala Pacjentów

[Tkacz Losu]

Duże pomieszczenie mieszczące kilka łóżek lekarskich dla pacjentów wszelakiego kalibru od gladiatorów, stróżów prawa, oszustów po zwykłych mieszkańców miasta. W tym miejscu nie ma podziału na klasy, rasy czy statusy społeczne. Każdy jest traktowany tak samo.

[Ketsueki Ōkami]

Spojrzała na zaglądającą przez parawan kobietę i odłożyła już pusta miskę na szafkę obok łóżka. Uśmiechnęła się do niej nieznacznie i omiotla wzrokiem grupę, która wyłoniła się zza reszty materiału.
- W porządku. - Prócz kilku siniaków i zadrpań, właściwe nic jej nie było. Jak tu dotarła była wyziębiona, ale to szybko minęło gdy owinięto ją w kołdrę, a później się wykąpała. Nawodniono ją, nakarmiono. Czuła się zupełnie normalnie. No prócz tych uszu, ona wciąż zostały, ale w ogóle jej to nie przeszkadzało.

[Prixiros]

Kobieta odwzajemniła uśmiech ale nie odzywała się pozostając z boku i trzymając kurtynę.
Tak wygląda na to, że wszystko dobrze... Ordynator opuścił kartę i spojrzał na kobietę w łóżku. Co z twoją pamięcią? nadal masz poczucie wybiurczej amnezji?
Zapyta spoglądając na uszy. Kilku mniej odznaczających się członków grupy również wskazało w ich kierunku szepcząc między sobą.

[Ketsueki Ōkami]

Nie zbyt zdziwiły ją szepty i pokazywanie palcem, zdawała sobie sprawę, że wilkołaki czy zmienno nie posiadają stałych cech zwierzęcych. W jej przypadku najwyraźniej coś nie zadziałało poprawnie, tylko czy jakoś bardzo jej to przeszkadzało? No nie. Słyszała normalnie, uszy zdawały się być zupełnie sprawne, a ona czuła się jakby zawsze takie miała.
- Nie. Niektóre elementy jeszcze są mgliste, ale normalnie też tak czasem bywa ze wspomnieniami. - Wolałaby już stąd iść, albo niech ta ekipa choć sobie pójdzie. Nie lubiła tłumów.

[Los]

Do Prixosa podeszła pielęgniarka i poprosiła go na bok. Przywieziono pacjenta w kiepskim stanie i mężczyzna był potrzebny. Obowiązki ordynatora przejął inny lekarz, który podszedł do Ketsueki. Sprawdził jej kartę i przeprowadził krótki wywiad, po czym wypisał ją ze szpitala.

[Ketsueki Ōkami]

Uniósła brew patrząc za odchodzącym lekarzem, ale przed nią zaraz stanął inny. Przeniosła na niego wzrok i westchnęła gdy znów padło pytanie o jej samopoczucie. Czyli zaczynamy od początku? No dobra.
Czuła się w dobrze, odpowiedziała na kilka krótkich pytań, z resztą nie było ich wiele, chyba bardziej skupił się na jej karcie. No i się doczekała. W końcu mogła stąd wyjść. Tylko co z ubraniami? Całe szczęście udało się zdobyć jakąś prostą sukienkę. Przebrała się szybko i opuściła szpital

//zt