Dom Fenrir'a i Bjorn

[Fenrir Labdakid]

Spory dom z dużą ilością pokoi na dole jak i na górze, łazienkami, sporą kuchnią i salonem. Ze specjalną nadbudową dla ptaka gromu i gryfa. Altaną, tarasem, garażem i budynkiem gospodarczym.

[Fenrir Labdakid]

Uniósł jedną brew do góry - Mówisz? - zapytał kobiety a po kolejnych słowach się uśmiechnął - Junior zejdź - choć komenda nie była dość stanowcza. Wilkor dalej się przymilał do Blondynki i ani myślał z niej zejść. Wilkołak jednak nie popuścił tym razem zwierzakowi, objął go pod przednimi łapami ściągając go z Bjorn. Odniósł go na jego posłanie - Zostań - to już było na tyle stanowcze, że z niesmakiem Junior odwrócił się do nich tyłem kładąc.
Mężczyzna powrócił do kobiety wyciągając do niej rękę, przygotował się na ewentualne pociągnięcie w dół - Pozwolisz? - rzekł spokojnie.

[Bjorn]

No jakoś Fenrirowi jak widać cała ta scenka się chyba podobała. No ale zabrał wilczka z kobiety. Obserwowała jak ten zabiera go i odsyła na łoże. Ten nie bardzo był zadowolony z tego. Biedny zwierzak. Z rozbawieniem pokręciła głową. Chwyciła jego dłoń aby zaraz chwycić ja i druga aby go do siebie pociągnąć. Nie ma lekko./s53/

[Fenrir Labdakid]

Przewidział, że ta może go pociągnąć więc się zaprał na nogach. Nic to nie dało, kobiecie udało się go przyciągnąć do siebie. Wylądował koło niej na podłodze - Szybko nie wstaniemy - stwierdził przysuwając się do Bjorn. Objął ją ramieniem - I co teraz? - zapytał spoglądając na nią.

[Bjorn]

-Tak uważasz?- Zaśmiała się kiedy powiedział co miał do powiedzenia. Była lekko rozbawiona sytuacją. Przejechała mu dłonią po twarzy. Nie przeszkadzało jej to gdzie leżała. Udało jej się go ściągnąć a to i tak już dużo. Do tego ten nie miał nic przeciwko takiemu zabiegowi.
-Dobrze, że wszystko dobrze się potoczyło- Może nie do końca ale było an prawdę dobrze. Tak myślała. Mogła się mylić ale jednak.

[Fenrir Labdakid]

- Tak uważam - rzekł, czując jej dotyk na policzku przyłożył swoją dłoń do jej odwracając głowę na tyle aby móc ucałować wewnętrzną stronę jej ręki. Nie puścił dłoni kobiety a przyłożył ją do swoje klatki piersiowej nachylając się dając jej całusa.
Nie do końca był wstanie zrozumieć o co dokładnie chodziło Bjorn - Co masz na myśli? - zastanawiał się czy chodzi o ostatnie zadanie jakie wykonywała z Orecev a może jeszcze coś innego?

[Bjorn]

Mogło i pewnie dziwnie to brzmiało. Tylko.. Po prostu, tak po prostu.
-Całokształt wszystkiego co się działo na przestrzenie miesięcy- Było wiele złych rzeczy i martwiących ale... Ale ważne, ze jakoś w tym wszystkim udawało się iść do przodu. Podnieść się i nie dać się tak łatwo złamać.

[Fenrir Labdakid]

"Całokształt wszystkiego" powtórzył w myślach, mina nieco mu zrzedła powracając myślami do pewnych wydarzeń. Nie chciał aby się to tak potoczyło. Nie zamierzał psuć tej chwili, zbyt długo oboje na to czekali - Masz rację - uśmiechnął się lekko choć nie było to łatwe. Puścił dłoń kobiety głaskając ją po policzku - Dobrze, że Cię mam - powiedział bardziej do siebie niż Bjorn. Nachylił się do niej przykładając swoje czoło do jej - Na prawdę się cieszę, że Cię mam - złożył na ustach kobiety delikatny pocałunek.

[Bjorn]

Może nie jest mistrzem wypowiadania się czy tez interpretacji. Zdawała jednak sobie sprawę, że w tym roku wydarzyło się bardzo dużo. W tym tez tych niezbyt przyjemnych rzeczy. No jednak co nas nie powali to wzmocni, tak się przecież mówi.
-Póki mamy siebie, wszystko będzie dobrze- Bo nie może być inaczej.

[Fenrir Labdakid]

Nie mógł się nie zgodzić z nią, póki mają siebie nawzajem nic nie powinno być trudne. Chociaż na pewno nadejdą takie chwile, nie ma co ukrywać.
A co do wcześniejszych wypowiedziany przez siebie słów nie zamierzał zmieniać planów a sytuacja sprzyjała. Przesunął dłoń wzdłuż ciała kobiety wsuwając ją pod koszulkę Blondynki. Muskał opuszkami placów skórę kobiety składając to ca jakiś czas pocałunki na jej szyi.

[Bjorn]

Wtuliła się w mężczyznę. Niezależnie od wszystkiego. Było jej dobrze i nie chciała teraz zawracać sobie głowę jakimiś sprawami. W końcu są tutaj we dwoje a on w końcu odważył się wyrazić swoje emocje. To bardzo dużo i doceniała to.