Dom Nari i Mortena

[Tkacz Losu]

Niewielki dom.
Pierwsze co wita gości to mały przedpokój z wieszakiem i szafką na buty. Kawałek dalej na całej dolnej powierzchni umiejscowiona została kuchnia z całym umeblowaniem, która jest połączona od razu salonem/jadalnią. Mieści się w niej stół, 4 krzesła i kanapa.
Na pierwszym piętrze zaraz koło schodów są dwie pary drzwi, po lewej wchodzi się do Mortena a po prawej do Nari. Oba pomieszczenia są tak samo umeblowane i tej samej wielkości. Łóżko, szafa, biurko, krzesło i szafeczka nocna. Na wprost schodów idą kawałek dalej znajduje się niewielka łazienka z prysznicem, toaletą i umywalką.

[Takaro]

-Jak byliśmy u białego- nie chciał o nim mówić ale no wtedy to było. Spojrzał na nią, widząc jej zaciekawienie to powie co pamięta. Dużo nie było tego.
-Nie pamiętam ich twarzy ani głosu ale wiedziałem, że to oni- No takie coś się no czuje- Była plaża, spędzaliśmy tam czas. Zaczepił mnie ktoś jak gdzieś biegałem po wydmach- Na chwile ucichł aby skupić się bardziej- Padał deszcz, zabrał mnie na statek- No tyle ze wspomnień o tym jak było, jaką miał rodzinę. Nie pamiętał tego. chciałby ale rzeczywistość była zbyt okrutna. Może umysł sam to wygenerował mu aby zapełnić tę pustkę i niewiedzę? Nie wiedział.

[Nari Orecev]

Słuchała uważnie opowieści Takaro. Nie przypuszczała, że coś mogło mu się śnić u Lucas ale to może dlatego wtedy płakał?
Wtuliła się w chłopaka zastanawiając się co mu powiedzieć, aż coś wymyśliła - Takaro - uniosła głowę - Może poszukamy Twoich rodziców? W aktach jest mniej więcej skąd pochodzisz. Mogę powysyłać listy do tamtejszych urzędów z prośbą o sprawdzenie Twojej daty urodzenia i ewentualny kontakt do nich. Wtedy odzyskałbyś rodzinę - to było pierwsze co przyszło do głowy dziewczynie. Wiedziała, że gdyby ich znaleźli ten mógłby wtedy chcieć zostać z nimi. Byłoby to dla niej ciężkie ale on w końcu miałby odzyskałby to co mu zabrano.

[Takaro]

Pogłaskał ja i wysłuchał.
-Brzmi to dobrze- Stwierdził i spoglądał w sufit- Nie wiem czy to ma sens- Dodał nadal wpatrując się gdzieś na górę- Nie wiem nawet jak wyglądają do tego tyle minęło czasu. Nie chciałbym okazać się dla nich zawodem- W końcu jest kim jest i tego nie zmieni.
-Tak jak jest jest dobrze- Skończył .

[Nari Orecev]

Spoglądała na niego, chciała się zapytać co konkretnie ma na myśli ale zaraz jej jednak wszystko wytłumaczył. Podciągnęła się wyżej kładąc głowę na barku chłopaka - A nie uważasz, że Twoi rodzice też mają prawo wiedzieć. Czy żyjesz i co się z Tobą dzieją? Na pewno się martwią przeżywając w kółko stratę dziecka, zadręczają się. Uważam, że dla nich nie będzie miało to znaczenia kim jesteś ale że Cię odzyskają - dała buziaka w policzek kładąc głowę z potworem na barku. Rozumiała obawy jakie miał Takaro ale póki się nie przekona to się nie dowie, do tego kobieta myśli, że jego rodzice mogli się domyślać kto go porwał. Na pewno są pełni leków i zmartwień o niego.

[Takaro]

Słuchał ja i miał rację, tylko... on sie wstydził tego kim jest.
-Ja się kurwa nawet nie potrafię wysłowić czy zachować- No miał obawy. Tak chciałby ich poznać, zobaczyć ale bał się, bo przecież nie pamięta ich nawet. Może sobie to wszystko w łepetynie zbyt idealizował?
-Skąd wiesz, że oni mnie po prostu nie oddali- No takie rzeczy mu mówiono i wiedział, ze rodziny nie raz oddawały dzieciaka bo były za biedne aby utrzymać. No. Czy coś takiego kurwa no.

[Nari Orecev]

Uśmiechnęła się - Nuczę Cię, więcej wiary w siebie. Po za tym i tak zrobiłeś duże postępy a w trakcie poszukiwań nadrobimy resztę - była pozytywnie do tego nastawiona. Chłopak tak czy inaczej zrobił duże postępy. Jak chce to potrafi się ładnie wysławiać czy zachować.
Tu ją miał nie mogła go zapewnić czy tak nie było - Myślę, że gdyby Cię oddali to byliby przy tym i na pewno byś to zapamiętał - z tego co opowiadał, biegał po wydmach i stamtąd ktoś go zabrał. Oczywiście mogło być tak że to zaaranżowali ale jednak.

[Takaro]

-Serio tak uważasz?-No był zaskoczony. Zrobił postępy, to kurwa zajebiści. Jest zajebisty jak cholera.
-No niby tak- Przyznał jej racje. Sam miał jednak wątpliwości- Co jeśli to był tylko sen, nie to co było na prawdę?- chciałby poznać swoją rodzinę ale miał nadal pewne wątpliwości. Nie wiedział jak to było i w ogóle. Jego łeb już wielokrotnie go okłamał, to czemu ten sen miałby być czymś co się wydarzyło?

[Nari Orecev]

Skinęła głową - Na prawdę, jak chcesz to jesteś zdolny - takie miała zdanie a jak na czymś mu zależało to na prawdę dobrze mu szło.
Zastanowiła się nad odpowiedzią - To wtedy będziesz wiedział i nie zapominaj, że masz mnie. Będę przy Tobie - dała mu zapewnienie. Wiedziała, że jak sen okaże się kłamstwem będą to dla niego ciężkie chwile ale też nie było pewność czy znajdą jego rodziców -Uważam, że i tak warto spróbować. Wtedy nie będziesz miał żadnych wątpliwości - nawet najgorsza prawda jest lepsza od niewiedzy. I nawet gdyby go rodzice jednak sprzedali z powodu biedy, mogą się ucieszyć że ten chciał ich odnaleźć i spotkać.

[Takaro]

No miłe to są słowa. Aż trochę się speszył, bo no. Nie często słyszał takie rzeczy w pozytywnym kontekście.
-Masz racje- Jak zawsze zresztą. Co prawda o rodzinie nie myslał do wielu już lat. No do momentu kiedy po prostu nie widział potrzeby nawet myślenia o nich.
-Ale nie zostawisz mnie?- Chciał sie upewnić, on nie zrobi tego. Niech sie pierdoli siwek.

[Nari Orecev]

Przynajmniej jedną kwestię mają załatwioną - Chcesz wiedzieć jak się na prawdę nazywasz? - zapytała spoglądając na niego.
Uśmiechnęła się - Jakbym mogła zostawić kogoś tak zajebistego? Nie mogła bym - tak , niech mu tak mówi a później znowu będzie narzekać, że to powtarza. Jeszcze taki dumny z siebie jak paw ale dzisiaj może. Słyszała co Lucas do niego mówił, chciała trochę podbudować samoocenę Takaro.