Główna droga

[Tkacz Losu]

Idąc od początku do końca, przejdzie się cały park i wróci do punktu wyjścia. Oświetlona co kilka metrów latarniami i usłana ławkami. Od niej dochodzą różne mniejsze ścieżki. Te nie są jednak już oświetlana, prowadzą w bardziej dzikie zakamarki parku.

[Bjorn]

-Mam dla kogo być- Tak, dla niego ale i taż dla pamięci dzieci.
-Jestem niedźwiedziem, nie poddajemy się tylko stawiamy czoła przeciwności- Albo stosują taktyczny odwrót by namyśleć się co dalej i jak rozwiązać problem.

[Fenrir Labdakid]

Zaśmiał się cicho pod nosem - Nie da się ukryć - nie śmiał się z niej ani tego co powiedziała. Po prostu był dzisiaj szczęśliwy, chciał spędzić ten czas z nią. Przytulił mocniej do siebie kobietę, napawając się wieczornym spacerem. Powoli zaczął kierować ich w stronę domu.

[Bjorn]

Jeden taki wilkołak nie byłby w stanie ją w jakiś sposób zdemotywować, nie ma takiej opcji. Szła z nim wtulona. Cieszyła się z bliskości z nim. Nie sądziła, że sprawy tak sie potoczą. Tyle się wydarzyło. Kiedy pierwszy raz się spotkali nawet nie przyszło jej do głowy to, że będą razem.

[Fenrir Labdakid]

Mężczyzna także nie przewidział takiego obrotu sprawy. Nie spodziewał się, że ona kiedyś stanie się dla niego tak bliska. Nie podobało mu się kiedy przyszła do niego w roli uczennicy. Jednak pokazała mu, że warto jej poświęcić czas. Nie sądził jednak, że po latał tak rozkwitnie ich znajomość.

[Bjorn]

Może byłby lepiej jakby szybciej wróciła? Nie, to nie ma sensu. Nie można wracać do przeszłości w takim kształcie. To nie jest to czego ją uczono.
-Wracajmy- Powiedziała spokojnym głosem do niego. Kierowali się już do domu, to i teraz upewniła go, że już czas.
2xzt

[Takaro]

No ruszył w głąb drogi.
-No i fajnie- No cieszyło go to, że teraz no tak na spokojnie może sobie no pospacerować.
-Jak fajnie- No powtórzył. No i tak, żył tu i teraz. Coś tam rozmyślał w przyszłość ale nie zamartwiał się tym jakoś.

[Nari Orecev]

Tak, spacerowanie na spokojnie po parku bez jakiegoś większego celu też było przyjemne i takie uspakajające. Dobrze jest się czasem wyrwać od codziennej rutyny. A jednak czasem a nawet często ruda zapominała o takich przyziemnych rzeczach jak zwykłe proste rzeczy. Dobrze, że czasem Blondy się odezwie sensownie i zaproponuje coś takiego. Dzisiaj mieli mnóstwo czasu i nie musieli się śpieszyć.

[Takaro]

No on to się cieszył, że udało sie ją wyrwać z tej monotonni ciągle tego samego. Przeciągnął się lekko.
-Cieszę się, że udało mi się cię wyrwać, bo ile można siedzieć w domu. Zobacz jak ładnie drzewa kwitną i kwiatki pączkują- Nie kwitło nic ale no powinna wiedzieć o co mu chodzi.

[Nari Orecev]

Zaśmiała się słysząc jego słowa - Dziękuję i tak widzę jak wszystko ładnie kwitnie - ostatnie słowa powiedziała z lekkim sarkazmem. Na pewno wszystko budzi się do życia po zimie ale jeszcze trochę brakuje.
- Wiesz czasem tak bywa, że człowiek lekko się zatraca w codziennej rutynie - skrzywiła się lekko. Rozglądała się dookoła napawając się spacerem, świeżym powietrzem jak i śpiewem ptaków. Było na prawdę przyjemnie.

[Takaro]

-No tak, tak- Skinął jej lekko głową. No wiedziała o co chodzi. Tak uważał. Zaśmiał się i szedł, bo jest fajnie. O tej porze nie szczególnie można było spotkać ludzi. Ci albo pracowali albo jeszcze spali. Tym lepiej, nie trzeba sie nikim przejmować.