Kwiecista Łąka

[Tkacz Losu]

Obszar troche oddalony od jeziora, otoczony drzewami. Rosną tutaj różne kwiaty nawet zima, dzięki magi, jaka osłania to miejsce.

[Nari Orecev]

No to teraz ma. Spoglądała na niego - To zacznij więcej myśleć, musisz się stać samodzielny a nie robić co kto Ci każde - takie było jej zdanie a myślenie za ich obojga bywała dość męczące. Ma się stać samodzielny jak ma być wolny a ona do tego próbuje jakoś dążyć, idzie to topornie w chuj topornie patrząc za zachowanie Takaro. Czasem nie ma już siły na to wszystko.
Przeciągnęła się prostując wszystkie kości - Dobra, wracajmy czeka dużo pracy w domu a jutro nie będzie kiedy bo wracam do pracy - przyznała podnosząc się z ławki. Wątpiła aby te zaprotestował.

[Takaro]

-No dobra ale to uznaj, że ja chce sprawiać ci przyjemność- Powiedział patrząc na nią z determinacją. Był pewny tego co mówił i no to jest jego zdanie. Wstał- no dobra- No skoro chce wracać to dobra. Przeciągnął się lekko.

[Nari Orecev]

- Powiedz dlaczego się tak starasz? - nie rozumiała tego. W papierach miał wpisane problematyczny czy nieposłuszny, owszem miała takie chwile ale nie było ich dużo. Nie sądziła aby zrobiła coś dzięki czemu on miałby podstawę do takiego zachowania.
Skinęła głową kierując się w stronę domu.

2xzt

[Nari Orecev]

Zamierzała od razu wrócić do domu jednak nogi poniosły ją w całkowicie innym kierunku. Spacerowała po parku poranną porą rozglądając się po otoczeniu, które powoli budziło się do życia po zimowym śnie. Stwierdzała, że to na swój sposób jest urocze. Uśmiechnęła się pod nosem idąc dalej, aż dotarła na kwiecistą łąkę. Poranna mgła jeszcze się unosiła na trawą a chłodny wiatr otulał twarz dziewczyny targając włosy. Poprawiła torbę na ramieniu aby zaraz ją z niego zrzucić, usiadła. Zamykając oczy wsłuchując się w szum drzew, poranny śpiew ptaków wciąż się delikatnie uśmiechając.
Powrócił do niej wspomnienia z dzieciństwa nie tylko związane z parkiem. Niektóre były bolesne zaś inne zabawne czy wprawiające w zakłopotanie swoim zachowaniem. Wrócił też... Nie wymaże tego z pamięci ale też nie zapomni. Powili uczyła się z tym żyć, bolało ale nie ona jedna, żyła z podobną udręką. Nie była w tym osamotniona, niektórzy mieli znacznie gorzej. Nie otwierając oczu położyła się na trawie rozważając wszystko to co się jej przytrafiło dotychczas. Możliwe że się katowała na własne życzenie a może tego potrzebowała aby pójść dalej. Sama tego nie wiedziała. Brała głębokie oddechy jakby każdy z nich miał być tym ostatnim. Słońce powoli wyłaniało się zza koron dając przyjemny lecz wciąż zimny blask.
Nari nie śpieszyła się nigdzie, twierdziła że ma czas aż w końcu usnęła.

Po dłuższej drzemce, za długiej obudziła się spoglądając na zegarek. Stanowczo za długo tutaj zabawiła, pozbierała swoje rzeczy podnosząc się. Ruszyła w stronę domu.

zt