Wysoki Las

[Fenrir Labdakid]

Ponownie otworzyłem szeroko oczy - Niemożliwe - podniosłem się stając na przeciwko przyjaciela - Ale jak? - nie byłem w stanie tego pojąć. Zacząłem go dotykać po mordzie, naciągać policzki, naciągać uszy - Niesamowite - rzekłem w końcu się opanowując. Pierwszy raz widziałem coś takiego, chociaż nie powinienem się dziwić w końcu to Syl on zawsze się wykpi śmierci.
- Jutro dzisiaj nie pieczemy - skwitowałem wyciągając kilka kawałków suszonego mięsa. Podałem mu jeden.

[Sylvan Vulkodlak]

-"ej- Mruknął na to tarmoszenie całe. Zamlaskał w końcu-"A ja wiem?"-Wzruszył barkami- "Nie pamiętam w sumie juz"- No jakoś tak.
-"Jutro.. no dobra"- Podziękował kiwając łbem. Nie chce suszonego. Ile to on juz żarł różnych rzeczy.
-"To co robiłeś? przez ten czas cały"- Zapytał leżąc sobie.

[Fenrir Labdakid]

No tak cały on - Jak mogłeś zapomnieć takie rzeczy? - czasem się zastanawiam czy coś się w nim zmieniło od lat szkolnych. Pokręciłem głową zjadając swoje suche mięso a i porcję szczeniaka, jak nie chce to nie. Nie będę zmuszał.
- Dużo by opowiadać, jak wrócimy do domu to będzie więcej czas a teraz kładźmy się spać - rzekłem wyciągając koc spod płachty na wozie. Posprawdzałem wszystko dokładnie przygotowując wszystko na jutrzejszy dzień polowań. Chciałem wstać skoro świt, zrobić to co mam i wracać. Nie miałem zamiaru dłużej przebywać w tym lesie tak blisko Żmja.

[Sylvan Vulkodlak]

-"No wiesz..."-Zaczął spokojnie-"Nie wiem ile i będę jeszcze pamiętał, coraz więcej zapominam- Smutna prawda ale może tak lepiej? Może to przez bycie "odrodzonym?" nie wiedział sam. Widząc jak ten gotuje sie do spania, wlazł mu pod koc by być przy nim.

[Fenrir Labdakid]

Przeszły mnie dreszcze kiedy ten mały kudłaty Syl wlazł mi pod koc, wyciągnąłem go - Wybacz stary ale nic z tego - wilk czy nie uraz już mam przez przyjaciela i jego dziwne fantazje. Wzdrygnąłem się przypominając owy wieczór - Jak nie chcesz zmarznąć to właź pod plandekę - pokazałem mu palcem dokładne miejsce.
Ciężko zapomina się urazy, w szczególności takie. Obiecałem sobie, że dostanie po mordzie za to ale w chwili obecnej wolałem się skupić na powierzonym mi zadaniu. Ułożyłem się wygodnie, zasypiając. Sen miałem czujny nie chciałem aby coś mnie zaskoczyło.

[Sylvan Vulkodlak]

-"Ale o co chodzi?"- Nie wiedział ale no dobra nie to nie. Westchnął jedynie i zeskoczył. Nic już nie powiedział i położył się pod wozem. Nie wiedział co przytrafiło sie wilkołakowi, nie wiadomo czy chciał wiedzieć. Troche mu się głupio i przykro zrobiło. Za dużo wilczych nawyków. Jakoś tak trochę brakowały tej dzikiej rodziny i tyle. W końcu pewna jego obecna część była dzika.

[Fenrir Labdakid]

Noc przebiegła spokojnie, bladym świtem zajrzałem do szczeniaka pod wozem. Nie wiedziałem czy zmarzł i czy się obudził ale okryłem go ciepłym kocem a jak już był na nogach to wziąłem go ze sobą a jak spał to przywiązałem go do wozu i poszedłem sam zakładać wnyki.
W każdej sytuacji wróciłem do wozu zabierając strzały i łuk. Gdyby Sylvan ze mną nie poszedł a nie było go na miejscu zacząłbym go szukać. A jakby był na miejscu razem z nim udałbym się na łowy.

[Sylvan Vulkodlak]

Wstał skoro świt, w końcu to wilk i taki tryb bycia i tyle. Nic nie mówił, szedł przy Fenrirze i tyle. Jakoś tak czuł sie trochę dobity, jakoś tak no nic spacer się może przydać.

[Fenrir Labdakid]

Wilk czy człowiek widać i odczuć się dało, że coś jest nie tak. Przystanąłem - Co jest? - zapytałem przyjaciela. Nie mogłem się do niego takie przyzwyczaić, zacząłem się zastanawiać jak go teraz bardziej traktować jak pupila czy przyjaciela. Zapewne oba naraz.
- Poczekaj - poleciłem zalawszy świeży ślad jeleni, dokładnie zbadałem trop i powoli zaczynałem iść za nim.

[Sylvan Vulkodlak]

Nie zdążył nic powiedzieć, Fenrir złapał trop. Sylvan usiadł tylko i nie odzywał się ani nie mieszał do polowania mężczyzny. Miał mętlik w głowie tak trochę i nie ogarniał.