Dom Nari i Mortena

[Tkacz Losu]

Niewielki dom.
Pierwsze co wita gości to mały przedpokój z wieszakiem i szafką na buty. Kawałek dalej na całej dolnej powierzchni umiejscowiona została kuchnia z całym umeblowaniem, która jest połączona od razu salonem/jadalnią. Mieści się w niej stół, 4 krzesła i kanapa.
Na pierwszym piętrze zaraz koło schodów są dwie pary drzwi, po lewej wchodzi się do Mortena a po prawej do Nari. Oba pomieszczenia są tak samo umeblowane i tej samej wielkości. Łóżko, szafa, biurko, krzesło i szafeczka nocna. Na wprost schodów idą kawałek dalej znajduje się niewielka łazienka z prysznicem, toaletą i umywalką.

[Nari Orecev]

Pokręciła głową, a że nie miała już kawy poszła nalać wody do szklanki.
Nim zdążyła odpowiedzieć na pytanie dostała odpowiedź. Upiła łyk podchodząc do okna - A to norma o tej porze roku - powiedziała niewzruszona ilością śniegu. Zamyśliła się jak ciepło będzie musiała się ubrać aby nie zmarznąć i czy zabrać Blondyna na dwór. Czy ulepić z nim bałwana?

[Takaro]

Ten to się podniecił. No powinna nią poczekać ale no. Otworzył drzwi i hej zmienił sie w wilka i skok w śnieg i zaczął się "tunelować" w zaspach.
-Nie widać mnie!- Rzucił będąc podjaranym zabawą w śniegu. Przy okazji pożerał śnieg bo to takie fajne.

[Nari Orecev]

Nari zdążyła się tylko obejrzeć na Blondynka, który to właśnie wyparował z mieszkania. Mogłaby rzec "Jak dziecko" ale w końcu on jest wciąż dzieckiem, może nie fizycznie jak mentalnie, tak zdecydowanie. Nie wie jak zrobić z niego dorosłego bo to co robiła do tej pory nie przynosiło żadnych efektów. Wyjrzała zza drzwi przyglądając się poczynaniom Takaro, nic. Najczystsza radość jak widać po załączonym obrazku, uniosła jeden kącik ust do góry. Zarzuciła na plecy kurtkę opierając się plecami o futrynę - No może gdyby nie Twój żyroskop to faktycznie nie byłoby Cię widać - niestety kita wystawała mu ponad śnieg i czy chciał czy nie, widziała gdzie się zakopał.

[Takaro]

No może jak dziecko ale czemu nie? Ona sam ostatnio szalała jak taki nadpobudliwy dzieciak. No a on się cieszy, bo śniegu tyle jest i to jest fajne. Usiadł i wyciągnął łeb znad śniegu.
-No co- Ukrył śmigło i patrzył na nią.
-No ja cię kocham, ty mnie kochasz i śniegu dużo wokół....- Zawył i nadal ogon latał ale pod śniegiem. Spoglądał na nią z wyczekiwaniem czy cos zrobi czy też nie. Co jakiś czas ukradkiem podjadał śnieg.