Wizard's World

Wypuściła powietrze gdy uznał, że może przestać wymieniać. Nadal nie rozumiała po co to było, ale przecież nie była lekarzem.
- Um... No tak... - Po to się chyba jest u lekarza, nie? Nie żeby była bardzo chętna, nie lubiła dotyku.

Na słowa kobiety jaszczur przysunął się bliżej i wziął do rąk jej dłoń. Przycisnął mocno koniuszki jej palców oglądając jak krew przywraca ich naturalny kolor. Prosty test by sprawdzić nawodnienie organizmu co mogło być szczególnie ważne w przypadku pacjentów, którzy długo przebywali poza miastem. Potem obejrzał same dłonie i paznokcie, przedramiona, zajrzał w oczy, szukał czegoś co by przyciągnęło jego uwagę.
Jest coś specyficznego co Ci dolega? Zapytał teraz podnosząc rękę tak by pstryknąć przy wystającym z pomiędzy włosów wilczym uchu. Ciekawiło go czy jest funkcjonalne, no i czy zachowała swoje ludzkie ucho.

Zapewne była trochę odwodniona, jednak nie w jakimś szczególnie wysokim stopniu. Żyjąc jako wilk funkcjonowała normalnie, znajdowała wodę, schronienie, polowała. Miała kilka małych ran czy zadrapań, choćby z polowań czy drobnych starć z innymi zwierzętami, ale tak poza tym nic jej nie było. Była brudna i zmarznięta, ale to można szybko ogarnąć. Na ciele wciąż też znajdowały się charakterystyczne blizny, ślad na twarzy po pazurach wampira, wypalona skóra na wierzchu dłoni i trzy ślady ugryzień wilkołaków na jednym ramieniu. Gdyby spojrzał na nogi, zobaczyłby też bliznę na łydce po zabiegu jaki sam przeprowadził.
- Coś w rodzaju wybiórczej amnezji... Ale wspomnienia powoli wracają i... Aj... No właśnie to. - Pisnęła gdy pstryknął jej w ucho, choć raczej z zaskoczenia niż bólu. Od razu instynktownie się cofnęła i siłą woli powstrzymała wyszczerzenie do niego zębów. Przez chwilę było widać błysk w jej oczach i ruch warg, ale zaraz się opamiętała. Ludzkich uszu nie miała, te wilcze pełniły ich funkcję.

Pobieżne oględziny kobiety nie wskazywały na nic poważnego. Drobne urazy, lekkie odwodnienie i wyziębienie no i masa starych blizn. Nic co by zaparło mu dech w piersiach. Przyglądał się jej reakcji na pstryknięcie po czym sięgnął kartę pacjenta zaznaczając w niej coś.
Te uszy, to zamierzona transformacja? W końcu Wilkołaki zmieniające jedyne część swego ciałą nie były przecież rzadkoscią. Wydawały się to jednak nie trwałe przemiany, wymagajace świadomego podtrzymywania. Być może miało to coś wspólnego z tą wybiórczą amnezją.
Pamiętasz co się stało zanim cię znaleźli? Dlaczego byłaś poza miastem?

Pokręciła głową. Nie zostawiła uszu specjalnie, przemieniła się normalnie, chyba gdy zasnęła i już tak zostało. Uniósła rękę i pogłaskała brzeg ucha. Właściwie to jej to nie przeszkadzało.
- Poza miastem byłam... Kilka księżyców, nie liczyłam ile. Przebywałam prawie cały czas w wilczej formie. - I tyle. Nie musi mu mówić, dlaczego zdecydowała się na opuszczenie miasta.

Doktor mruknął do siebie pod nosem robiąc kolejną notkę. Pewności mieć nie mógł ale chyba odnosiła się do formy Hispo. To się zdarzał, Garou czasami mógł utknąć w swojej wilczej formie z czasem zapominając kim tak właściwie był. W takim wypadku stawał się bardziej zwieręciem jeżeli to wogóle możliwe.

Masz jakieś podejrzenia co spowodowało tak długą przemianę?

Uniosła brew nie bardzo rozumiejąc pytanie. Wydawało jej się głupie, bo co też było nienaturalnego w tamtej formie, by się przejmować długością jej przyjmowania?
- Nic, to była moja decyzja. - Żyła poza miastem, czy nie było wygodniej jako wilk? Oczywiście, że było i też czuła się tak lepiej. Było niemal jak za dawnych czasów bycia zmienno, a może i lepiej.

Chwilę jeszcze kontynuował pisanie notatek po czym stawiając ostatnią kropkę podniósł wzrok na kobietę.
Nie wydaje mi się by była konieczność zatrzymania Cię w szpitalu. Oczywiście ze względu na procedury zalecałbym przynajmniej dobę obserwacji w czasie której moglibyśmy Cię nawodnić i oporządzić. Wskazał palcem na wystające wilcze uszy. Natomiast tym zacząłbym się dopiero martwić, jeśeli po kilku przemianach nie wrócisz do normy, lub jeśli anomalia rozszerzy się.
Skończywszy mówić wstał z krzesła i odsunął je na miejsce po czym przystanął przy łóżku. Czekał na dezycję kobiety.

Spojrzała na niego gdy wstał i podążyła za nim wzrokiem. Spodziewała się, że nie wypuszczą jej tak od razu, gdyby tak miało być, to samo jej pojawienie się w szpitalu miałby mało sensu.
- Zostanę dobę. - Czyli jakoś do jutra rana. Nie zamierzała narzekać, miała łóżko, łazienkę. Na jego słowa o anomalii bezwiednie przejechała dłonią po uchu. Jej nie przeszkadzały, ale cóż... wiedziała, że pewnie znajdą się gapie i tacy, co będą na nią krzywo patrzeć. Tylko co z tego?

Prixiros miał na głowie wydatki całego szpitala i w zwyczaju nie miał zatrzymywania pacjentów takich Jak Ketsuki. No chyba, że nakazywała się sposobność bardziej kreatywnego leczenia. W tym jednak wypadku do zgodzenia się na jej pozostanie skłaniała go jej stanowisko, no i oczywiście Fenrira. Ostatnim razem był on bardzo zaaferowany stanem kobiety.
Znakomicie. Powinniśmy kogoś powiadomić o twoim pobycie tutaj? Zapytał przygotowując się do wyjścia.