Wizard's World

Arkon wkroczył do pomieszczenia dla personelu medycznego, żeby w spokoju zapoznać się z najpilniejszymi przypadkami - oczywiście - wkroczył w swej iluzji. Nawet w domu "ojca" nie mógł sobie pozwalać na częste zdejmowanie jej, gdyż jak mawiał starzec ,,wystarczy jedno niefortunne oko w niewłaściwym miejscu i niewłaściwej porze, a niewinna osoba będzie musiała skończyć w skrzydle psychiatrycznym". Henry był bardzo prostolinijnym neurologiem... czasami aż za bardzo.
- Co my tu mamy... - Zasiadł nieopodal czajnika, który już gotował wodę na ulubiony czaj. Przerzucił trzy pierwsze karty w poszukiwaniu oznaczenia pilnego, a jeśli nie znalazł, to przerzucał dalej - to nie na jego nerwy, żeby zajmować się prostymi przypadkami, z przytomnymi pacjentami - no może jeżeli nie będzie kogoś w stanie krytycznym, to na jego nerwy, ale gad liczył na szczęście.
- Przerwa. - Niezależnie od efektu poszukiwań, wstał i z krzesłem podszedł pod drzwi. Oparcie skończyło pod klamką - czasami wolał, żeby mu nikt nie przerywał, a czasami... podszedł do barku - herbata dla personelu i zarządu. To był jego cel!
- Zaraz zobaczymy dziadu, co to znaczy dla zarządu, a co to znaczy dla personelu... - Mruczał szeptem, kiedy przesypywał na gazę herbatę premium, uzupełniając braki lichą herbatą dla personelu. Teraz tylko dyskretnie wstrząsnąć pojemniczkiem zarządu i gotowe! Gaza z "jego" herbatą skończyła w ściąganej, wewnętrznej kieszonce torby.
Złapał za raport o najcięższym przypadku i zalał sobie kubek z naparem. Pora zabrać się za robotę! Odbezpieczył drzwi, złapał za kubek i ruszył szukać ofiary na stół chirurgiczny, mając nadzieję, że nie ma świadków jego szemranych praktyk herbacianych.

Arkon nie zauważył, że nie jest do końca sam. Chomiczyca wślizgnęła się pod szparą drzwi do środka i w kącie pomieszczenia obserwowała swego mistrza. Mrużąc ślepka zaczęła podchodzić do jego pleców. Będąc przy nich i o ile nie została zauważona pociągnęła go delikatnie za skrawek szaty. Czyniąc to patrzyła do góry na niego i mówiła: Widziałam to! Powiedziawszy to znowu przymrużyła chomicze ślepka i czekała na reakcję jaszczu... znaczy się człowieka.

Zrobił większy krok, prawie wywracając się na stolik, kiedy to niemal zdeptał swoją towarzyszko-zwierzątko. Spojrzał na Valthrile ze zmrużonymi oczami, po czym wyprostował się i poprawił lekko szatę.
- Co widziałaś? - Zapytał z lekkim uśmieszkiem, bo z opisanej pozycji, mogła widzieć jego plecy i podejrzane ruchy z szybko przekładanymi pudełeczkami i pojemniczkami. Chyba że widziała... i tak nie powinna tutaj być, przecież nie zaczęła formalnej pracy w szpitalu - była na terminie, jak to lubił mawiać "Młot".
- Bo Ja widzę wścibskiego fukacza, który powinien czekać na wezwanie do pełnienia "terminu". - Podparł się w bokach i parzył z góry na małą zmiennokształtną, która była w jego oczach nieco arogancka. Uroki asystentów - ponoć Henry także miał problemy, kiedy Arkon był mały - oby Valthrila nie potrzebowała wizyty w skrzydle "ojca"! - Chyba nie chcesz tracić mojego i swojego czasu, kiedy czeka na nas świeży, ciepły i krwisty ochłap powykręcanego mięsa, którego stracone tkanki mogłyby skończyć w... odpadach medycznych. Chyba, że mam uznać, że jesteś dzisiaj zbyt rozkojarzona do pełnienia swej funkcji - Sam oczywiście wolał bawić się w uzdatnianie pacjentów, ale argument mięsa był dobrym argumentem dla tego chomika. Wolał także dobrze podkreślić, że to on zapewnia jej zabawki w postaci resztek z pacjenta.

Dalej patrząc na niego spod zmrużonych oczu cicho pisnęła i pokręciwszy chomiczymi wąsikami rzekła: Nie udawaj, że nie wiesz o czym mówię! Po czym tupnęła wszystkimi łapkami co trochę przypominało dziwny skok. Wykonawszy ten gest usiadła i dalej gapiąc się na Arkona słuchała jego słów z wielką uwagą. Słysząc o tym, ze nie powinno jej tu być i powinna czekać na wezwanie fuknęła niby obrażając się. Po chwili jednak odrzekła: Wiesz dobrze, że szybko się nudzę i poza tym trochę się martwiłam. Burknąwszy to pod nosem słuchała kolejne słowa o mięsie z odpadków po pacjencie. Aż jej zaburczało w brzuchu na te słowa.

- Tak, tak... dobry, troskliwy chomiczek - Rzucił na słowa Valthrili po czym pochylił się, żeby pogłaskać młodą zmiennokształtną po głowie. Jeśli pozwoliła i nie uciekała, to nawet kilka razy. - Idziemy? Trzeba sprawdzić, czy raport nie jest przekłamany - nie jest dobrze, kiedy pacjent umiera w oczekiwaniu na pomoc - tym bardziej kiedy umiera w szpitalu. - Pomachał jej raportem nad głową, kucnął i położył dłoń na ziemi, jeśli ta zechce skorzystać z przyspieszenia jej transportu do bloku operacyjnego.
- A właśnie, a gdzie drugi futrzak? - Dorzucił zaintrygowany, bo tak małe zwierzątko jak chomik, który nie ma umysłu zmiennokształtnego, to łatwy cel dla butów przechodniów, czy nawet jego własnego, łuskowatego i całkiem złośliwego gada na kiju. Spojrzał na kobrę, która zapewne patrzyła na niego z rogu pomieszczenia dla personelu - urocze zwierzątko.

Młoda zmiennokształtna dała się pogłaskać bez problemu i oporów. Nawet przy tym lekko przymknęła oczy. Po chwili spojrzała po raz kolejny na Arkona i lekko uśmiechając się po chomiczemu słuchała kolejne słowa mistrza. Słysząc jak ten wspomina o drugim chomiku odwróciła się w stronę drzwi i wskazując na nie głową rzekła: Powinien być za drzwiami. kazałam jej tam pilnować czy ktoś idzie. Ma dać znać wrzaskiem.

Dopiero teraz zdołał zająć się blokadą drzwi wedle poprzedniego opisu. Niespokojnie rozglądał się za towarzyszką Valthrili, a jeśli ją znalazł, to podszedł i spróbował nakierować zwierzątko w kierunku pokoju medycznego - wolał, żeby nie przyłapano go na trzymaniu futrzaków w szpitalu - pielęgniarki i tak miały go dość.
- Mówiłem, że to miejsce ma przynajmniej sprawiać pozory miejsca sterylnego. Nie powinnyście tak swobodnie szlajać się po korytarzach, bo wreszcie jedna ze sprzątaczek lub pielęgniarek potraktuje was laczkiem... - Pozostało mu tylko pilnować, żeby futrzaki nie rozpierzchły mu się po obiekcie, a jeśli były już w pokoju dla lekarzy, to znów przycupnął przy ziemi i ułożył dłonie tak, żeby gryzonie mogły sobie wejść.
- No już, już. Chodźcie na ręce - popatrzycie z kieszonki kitla jak sieka się człowieczka. - Pospieszał, bo prawdę mówiąc, to chciał już zająć się czymś konstruktywnym... albo chociaż krwawym. Powoli dręczył go "głód krwi".

/Przyda się pacjent od Losu lub inne wydarzenie.

"Chomiczyca" opuszczając pokój rozglądała się za drugą prawdziwą chomiczycą. Widząc ją podbiegła do niej i w chomiczym zaczęła coś do niej mówić. Po czym obie ruszyły w stronę Mistrza i poczęły wspinać się na jego rękę. W tym momencie ktoś zaczął się na nich wydzierać. Na to tylko syknęła po chomiczemu w stronę tejże osoby i fuknąwszy wgramoliła się w kieszonkę. Druga chomiczyca uczyniła to samo i tylko dwie chomicze główki wystawały. Jedna z nich definitywnie wkurzona i złowrogo łypiąca na poganiacza.

Wstał z chomikami do pionu tak jak stanął mu do pionu ogon na dźwięk dobijania się do drzwi. Po chwili opanował się, schował chomiki do kieszonki swojego ubioru roboczego, odblokował drzwi i złapał za kubek mocnego naparu, żeby móc sobie popijać w międzyczasie. Skoro cały szpital postawiono w stan alarmu, to nie miał problemu dotrzeć do sali z ofiarami wypadku i tak też postąpił - ruszył czym prędzej do najcięższych przypadków - jego ulubionych!