Wizard's World

Ten nieszczęsny czas. Jak dla niej mógłby się teraz na trochę zatrzymać. Słysząc, że musi się już zbierać, posłała mu zawiedzione spojrzenie. Chciałaby go poprosić by został, ale i tak zdecydowanie za bardzo mu się narzucała.
Głaskała Perrito gdy Fen wstał. Podrapała zwierzaka za uchem, nim się podniosła. Odprowadziła mężczyznę do drzwi i zatrzymała się tam, opierając o ścianę.
- Wpadniesz jutro? - Choć chciałaby tego, nie sądziła, że będzie specjalnie do niej codziennie zaglądał.

Spojrzała na zwierzaka, gdy ten ruszył za nią. Obdarzyła go krótkim uśmiechem i skupiła się już na Fenie. Skinęła głową na jego słowa. Z pewnością teraz będzie spać już lepiej. Ogólnie zamierzała doprowadzić się do porządku, bo zdecydowanie zaniedbała i swoje zdrowie i ogólny stan. Gdy wyszedł, przywołała bliżej gryfa i się na nim wsparła.
- No maleńki, zostaliśmy sami. Wolisz spać w środku? - Nie miałaby nic przeciwko. W salonie było wystarczająco miejsca.
- Wracajmy do salonu. - Było już w sumie dość późno. Nadal nie czuła się na tyle pewnie by wejść po schodach, ale gdy jutro trochę pochodzi, może już da radę.

Do łóżka byłby problem. W końcu jej sypialnia znajdowała się na górze, a schody były raczej wąskie. Choć może dałoby radę wpuścić go jakoś przez okno, albo balkon... W tej chwili jednak się nad tym nie zastanawiała.
Poszła do salonu z Perrito i wskazała mu miejsce, które zajmował wcześniej. Sama podeszła do szafy, którą otworzyła na całą szerokość. Wyciągnęła stamtąd z pięć, a może sześć sporych poduszek, sama nie była pewna. Wróciła do gryfa i rzuciła je na ziemię, po czym podsunęła je gryfowi. Sam sobie je ułoży, tak by było mu wygodnie. Poszła też po swoją poduszkę i kołdrę, materac zostawiając gdzie leżał.
- Jesteś głodny? - Nie wiedziała czy przed zabraniem go do niej jadł. Patrząc na godzinę, Fen mógł go zabrać albo zaraz przed karmieniem, albo akurat gdzieś w jego okolicy. Nie chciała by zwierzak był głodny.

Nie miała pewności czy jadł czy nie. Cóż, jeden dzień z dodatkową porcją mu nie zaszkodzi. Później będzie go już sama karmiła, więc będzie wiedziała czy jadł czy nie.
- Dobra malutki, zostań tu, poduchy są dla Ciebie... Ta jest moja. - Zabrała ze sobą swoją i zostawiła kawałek od niego.
- Pójdę po mięso dla Ciebie. - Ruszyła do kuchni. Jeśli poszedł za nią, kazała mu jeszcze raz zostać w salonie. W kuchni szybko przygotowała mu mięso i wróciła z nim do salonu. Jutro zrobi mu coś ciekawszego, dziś nie miała jeszcze tyle siły. Podała mu naczynie z jedzeniem i usiadła obok, przyciągając do siebie poduszkę.

Spojrzała na niego groźne, choć była właściwe dość rozbawiona.
- Jest moja. Ty dostałeś całą resztę. Jak wrócę, masz ją oddać. - Chciała mu zrobić to jedzenie. Wiedziała, że jak już się położy, może zabraknąć jej siły by wstać. Nadal czuła się słabo, choć i tak zdecydowanie lepiej.
Wróciła z dużą drewnianą miską pełną jedzenia. Nim ją postawiła, chwyciła za swoją poduszkę. Miał jej ją oddać.