Wizard's World

Spała długo, przebudziła się jednak kilka godzin przed przybyciem Fenrira. Wstała i powoli ruszyła do kuchni, czuła się już lepiej, sen rzeczywiście pomógł. Nadal była osłabiona, ale już nie kręciło jej się w głowie i czuła, że ma więcej sił. Odgrzała sobie resztę tego, co przyniósł jej Fen wcześniej. W kuchni nie było stołu, wróciła więc z jedzeniem do salonu. Po posiłku nie posprzątała, nie zbierała też posłania, wolała oszczędzać nogę. Słysząc pukanie, podniosła się powoli. Fen musiał chwilę poczekać, ale po jakiejś minucie drzwi się uchyliły. Widząc wilkołaka, otworzyła je szerzej i przywitała go uśmiechem. Na pierwszy rzut oka wyglądała już lepiej, nie była tak szara, cienie pod oczami też były jaśniejsze.
- Dobry wieczór... co Ci się stało? - Zapytała zatroskanym tonem i odsunęła się by go wpuścić. Nie dało się przeoczyć siniaków.

Nie była taka przekonana, że to nic takiego. Nie chciała się jednak z nim kłócić, postanowiła więc odpuścić... choć...
- W porządku, ale nie chcesz może lodu? - To jeszcze miała i chyba tylko to. Wpuściła go do środka, spoglądając na gryfa.
- Może wejść jeśli chce. - W salonie było wystarczająco miejsca. Na komentarz o jej wyglądzie tylko się uśmiechnęła.
Ruszyła powoli do salonu, posłania nadal nie zwijała, ale przesunęła je pod szafę.
- Jak w pracy? - Pracoholizm znów się odzywał, chciała wiedzieć czy coś się dzieje.

Spojrzała na Fena wielkimi oczami, po chwili przeniosła wzrok na gryfa i znów na Fena. Trawiła to co właśnie usłyszała. Przecież zwykle by otrzymać gryfa, trzeba go było wychowywać od małego.
- Mój? - Na chwilę się zacięła i gdy się cofnęła, a Fen wszedł, pokazała gryfowi dłonią, że ma wejść. Odebrała dokumenty, ale jeszcze na nie nie zerkała. Gdy zwierzak wszedł, pokazała by szedł za nią. W salonie było sporo miejsca. Pokazała mu stronę pokoju, gdzie nie było szaf.
- Skąd nagle gryf? - Zapytała odkładając papiery na stolik i kierując się do Fena, do kuchni. Wyciągnęła czystą ścierkę, zawinęła w nią lód i podała wilkołakowi. Chciała zapytać czy na pewno nic się nie stało, ale ugryzła się w język. Spojrzała na torby, po raz kolejny zaskoczona.
- Zrobiłeś zakupy? - Dziś jeszcze czymś ją zadziwi?

Skinęła głową, miał rację, znała go. Nie spodziewała się jednak, że zostanie on jej podarowany. Odprowadziła zwierzaka do salonu, nie poświęciła mu teraz jednak zbyt wiele czasu, chciała najpierw porozmawiać z Fenem. Nie spodziewała się zakupów, ani kolejnego posiłku.
- Skąd ta wyjątkowa opiekuńczość? - Nigdy się tak nie zachowywał. Odebrała posiłek, jadła z trzy godziny temu, może nie była bardzo głodna, ale właściwe mogła zjeść. Wcześniej by tyle nie zmieściła, ale po tych dwóch mniejszych posiłkach, jej żołądek zaczął wracać do normy.
- Bronił? - Tego się nie spodziewała. Naprawdę przyznał jej gryfa, bo obawiał się o jej bezpieczeństwo? Nie żeby był to zły pomysł, ale dziś naprawdę co rusz ją zaskakiwał. I wcale na gryfie nie poprzestał. Stała z pudełkiem w dłoniach i gapiła się na niego, coraz większymi oczami z każdym jego słowem. Nie wiedziała co powiedzieć, więc stała i raz otwierała, raz zamykała usta
- Dz...dziękuję. - W końcu wydukała i to ją trochę odblokowało. Odłożyła pudełko na blat i przytuliła Fena. Szybko się jednak odsunęła zawstydzona. Po chwyceniu znów pudełka, wyjęła z szuflady sztućce i ruszyła do salonu.

I znów błędy w komunikacji między nimi. Nie chodziło jej o to, że nigdy tego nie robił, a że dziś jest to wyjątkowo widoczne. Zwykle nie było to tak bezpośrednie. Spojrzała do zlewu i uniosła brew.
- Jesteś pewny, że tyle wystarczy? - Widać było siniaki, a nie miał ich rano, musiał więc dobrze oberwać. Nie zamierzała mu jednak nic narzucać. Zwykle źle się to kończyło, a ona miała już dość kłótni między nimi. Odpowiedzi na pytanie też nie otrzymała, westchnęła jednak tylko, nie mając pojęcia jak się zachować. Jeśli będzie drążyć, to go zdenerwuje, jeśli nie, nie będzie pewna o co chodzi. A wiedziała, że o coś chodzi.
Na polecenie odnośnie papierów już tylko skinęła. Bransoleta też zdawała się nie zrobić na niej wrażenia. Uniosła nadgarstek przyglądając się jej i z nieodgadnioną miną po chwili go opuściła. W salonie usiadła przy stoliku i w milczeniu zaczęła jeść posiłek, choć jej myśli krążył wokół Fena. Z jednej strony był opiekuńczy, z drugiej wciąż miała wrażenie, że jedynie bez przerwy się od siebie oddalają. Uniosła na chwilę wzrok spoglądając na gryfa. Żywy dowód, że mu na niej zależy. Co jednak z tego, jeśli ich relacje tak wyglądają? Ket nie wiedziała co ma robić, bała się już cokolwiek powiedzieć, bo miała wrażenie, że wciąż wszystko tylko robi źle.
Kuchnia poza stołem i drzwiami na szczęście nie ucierpiała, więc nie było tam już nic do roboty.