Wizard's World

Ketsueki, wilk lekko poruszył ogonem. Nie zbliżał się do siebie ale nie był wrogi.
-Zostań ze mną- To usłyszałaś od niego. Jego złote ślepia zabłysły lekko. Obok niego pojawił się niedźwiedź, był jakby półprzezroczysty, lekko ryknął i ruszył powolnym krokiem do kobiety.
-10 krwawienie + 15 hp


Somali, czułaś przepływającą przez ciebie moc. Skupiona byłaś tak bardzo, że nawet na moment całkiem się dołączyłaś od otaczającego cię świata.

Primeval, chłopak był przerażony tą sytuacją. W końcu nikt idąc sobie ulicą nie spodziewa się, ze może coś takiego go spotkać. Twoje pierwsze poczynania sprawiły, że chłopak jakby się troche uspokoił? Pomogło? Tak trudniej było to teraz określić. Po przyłożeniu rogu jednorożca nie mogłeś spodziewać się takiej reakcji. Mienił się płynnym złotem, które jakby wlało się w ciało chłopaka. Samo zaś straciło swój błysk i lekko pękło z lekkim trzaskiem. Nogi nie odrosły ale wszelakie krwawienie ustało, chłopak wyglądał na całkowicie wyleczonego. Na jego ciele nie było żadnych ran.
-Co.. co się stało- Chyba on sam był teraz w większym szoku niż w momencie utraty nóg. Spoglądał an wilkołaka pytająco i jednocześnie jak na cudotwórcę. Złapał cię za dłoń przez co nie pozwolił ci ruszyć się dalej.
-Jak?- Pytał w szoku.

Nari, udało ci się spotkać z kapitanem.
-W końcu jesteś- Powiedział zmęczony- Dołącz do ekipy przy wyrwie i pomóż zabezpieczyć ścianę areny i strażnicy przed zawaleniem się- Nie stało się to jeszcze ale nie oznacza, ze tak się nie wydarzy.

Fenrir, niedźwiedź ryknął ale posłuchał swego pana.
-Ta.. tak jest- Zasalutował strażnik i zaraz potem Ketsueki została umieszczona na odpowiednio przygotowane nosze do transportu. Jeździec wzbił się a pod nim uniosły się nosze. Były tak skonstruowane aby osoba ranna nie odniosła dodatkowych uszkodzić w trakcie transportu, wynalazek Navaro.


Niedługo potem więcej takich transportów skierowało się w kierunku szpitala.

Chciała jak najlepiej dla poszkodowanej, oddał się całkowicie mocy aby ta przez nią płynęła. Czując obecność energii w swoim ciele trochę się uspokoiła.
Nie wiedziała co się dzieje dookoła niej, nie słyszała niczego, przez swoją pracę odcięła się od świata żywych. Trwała tak do momentu, aż nie zabrano spod dłoni wampirzycy kobity. Wtedy usiadła zdezorientowana patrząc się na ludzi wokół, na początku nie mogła sobie przypomnieć co się właściwie stało. Informację docierały do niej powoli, kiedy to strażnicy przynosili koło niej rannych. Somali zaczynała przypominać co się stało i co robiła wcześniej. Musiała się wyciszyć aby móc pomagać innym, zachować spokój.
Nie mogąc się skupić zaczęła pomagać po przez pierwszą pomoc jakiej się nauczyła w szpitalu, dopiero kiedy przynieśli ciężko rannego poszkodowanego spróbowała go wyleczyć lub chociaż zaleczyć aby dać mu czas na transport do szpitala. Ułożyła na nim dłonie próbując użyć mocy.

Nari zasalutowała kapitanowi i bez zbędnych pytań od razu ruszyła do wyrwy w ścianie. Chciała pokazać, że nadaje się do czegoś więcej niż przewalania gówna w stajni. Podeszła do osoby nadzorującej prace zabezpieczające - Dzień dobry, co robić? - zapytała się i kiedy tylko otrzymała instrukcję zaczęła wykonywać swoją pracę. Wkładała w to cały wysiłek.

Kobieta wyszła an dwór rozejrzała się. Co tu się u licha stało. Pierwsza myśl widząc tyle ofiar, to jakiś atak, bomba? Nie spodziewała się, zaledwie przybędzie i cos takiego. Co z tym miastem jest nie tak? Od razu przeniosła spojrzenie an Fenka. Czekała na konkretne rozkazy, w końcu może sam coś ale lepiej robić co mówi.

Wampirzyca pomagała jak mogła zajmując się ciężko rannymi, musiała albo bardziej chciała pomóc więc wkładała w leczenie wszystkie swoje siły jak i wiedzę medyczną, której się nauczyła w szpitalu. Nie odeszła od pacjenta dopóki nie miała pewności, że będzie w stanie przeżyć bez jej pomocy. Gdy znalazła jakieś ciało obce w poszkodowanym to unieruchamiała je na tyle aby się już więcej nie przemieszczało w ciele, nie mogła go wyjąć w plenerze aby nie wdało się zakażenie lub osoba nie wykrwawiła się na śmierć. Starała się wyleczyć wszelkie urazy wewnętrzne jeśli takowy poszkodowany do niej trafił.

Przybyła tu, już po drodze dość nasłuchując się o niedawnym wybuchu. Z każdą jedną plotką szła szybciej, aż w końcu biegła. Nie wiedziała czy ją wpuszczą, ale chciała spróbować. Po dotarciu na miejsce, omiotła wszystko wzrokiem. Ktoś tu się postarał. Taka najprostsza domowa bomba nie mogła wyrządzić tyłu szkód.