Wizard's World

Spała spokojnie. Nie często zdarzało jej się spać tak bez czujności, tym razem była jednak wykończona. Przemiana w człowieka była z resztą doskonałym tego dowodem, w przeciągu ostatnich miesięcy spędziła w tej postaci może łącznie dzień... półtora.
Nie wyczuła zagrożenia w porę i dała się dotknąć, a to już zadziałało jak magiczna różdżka. Otworzyła szeroko ślepia i odskoczyła, przyjmując zwierzęcą formę do ataku. Z gardła wyrwał jej się warkot i cała spięta wlepiła ślepia w mężczyznę. Zaraz jednak dostrzegła psa i jakby trochę się rozluźniła, wciąż jednak w pozycji na czterech konczychach gapiła się na faceta.

Gdy się odezwał, poruszyła łbem w bok. Słuchała i było to widać po oczach. Chwilę tak stała, nic nie robiła, gdy minęło kilka sekund, przysiadła powoli, a futro zaczęło się przerzedzać. O dziwo przemiany nadal szły szybko i sprawnie, czy to w jedną czy w drugą stronę.
- Chyba... Nie wiem. - Odezwała się cicho gdy już przybrała ludzką postać. Nie była nawet pewna gdzie była. Wszytsko zdawało się jakoś nierealne, jakby to nie ona tu była, a ktoś inny, a ona tylko oglądała ten spektakl.

Czy mu wierzyła? Nie koniecznie, ale co innego mogła teraz zrobić? Była zmieszana, mogła wybierać tylko między dwoma opcjami, albo choć minimalnie zaufa mężczyźnie, albo ucieknie i nadal nie będzie wiedziała co się dzieje. Czuła, że jeśli teraz się nie przełamie, może stracić szansę na... Na co? Nie wiedziała.
- Okryć? - Spojrzała na siebie i błyskawicznie okryła się rękami. Gdzie jej ubrania? Miała w pasie tylko torbę, ale gdzieś na tyłach jej umysłu były o niej informacje. Do tej pory nie zwróciła na to uwagi, nagość była czymś naturalnym w ostatnim czasie... Ale była w innym ciele, w innej sytuacji. Szybko chwyciła wyciągniętą w jej kierunku kurtkę i okryła się nią najszczelniej jak potrafiła.
- Dz...dziekuję. - Wydukała. - Gdzie jesteśmy? - Obawiała się, że jeśli poda jakąś nazwę, ta i tak nic jej nie powie.

Nazwa miasta odbijała jej się w głowie echem. Dlaczego brzmiało tak znajomo? Dlaczego na dźwięk tej nazwy poczuła się spokojniej?
- Ja... Ketsueki. - Zawahała się, ale tak była pewna, to jej imię. Nie do końca to rozumiała, pewne rzeczy wiedziała i były oczywiste, inne przychodziły do niej gdy się zastanowiła, ale nie potrafiła być ich pewna, jeszcze inne zostawiły po sobie pustą przestrzeń, ale nie potrafiła jej wypełnić.
- Nie, nic poważnego mi nie jest... To tylko drobne rany. - Nie czuła silnego bólu, mogła się poruszać, jedynie zaczynała odmarzać.
- Mogę? - Nie do końca dało się stwierdzić, czy pyta właściciela czy psa, ale ewidentnie chciała pogłaskać zwierzę. Jeśli i jeden i drugi nie wyraził sprzeciwu, dotknęła delikatnie psa, po chwili zatapiając palce w jego futrze.

Głaskała psa delikatnie, kucając zaraz obok niego. Wciąż w jej głowie wybrzmiewała nazwa miasta. Skąd ona ją znała? Drażniła ją ta luka. Gdy tylko wydawało jej się, że już uchwyciła odpowiednią myśl, ta znikała.
- Dobrze... W porządku. - Podniosła się niezdarnie i postawiła chwiejny krok. Niby pamiętała jak to się robi, ale dawno nie poruszała się na dwóch kończynach. No prócz pełni, ale to zupełnie coś innego.