Wizard's World

Co? Chyba go poje*ało! Od przywitania? Z kim mam się witać? Z jakimiś podrzędnymi pracownikami?
- Jestem szlachcicem i czarodziejem! - odpowiedziałem mu na pytanie o bycie umówionym. To chyba oczywiste, że ktoś na mojej pozycji społecznej nie potrzebuje się umawiać! A już na pewno jakiś plebejusz nie powinien mi zwracać uwagi! Na szczęście wilkołak się na coś przydał i powiedział to, co sam sobie pomyślałem, ale byłem odrobinę za uprzejmy by samodzielnie to wyartykuować. Niech mi pokażą drogę... i niech wypi*dalają, jak im mój niewolnik subtelnie zasugerował! Nawet dobrze udało mi się powstrzymać, by się nie uśmiechnąć.
- Co? - wyrwało mi się gdy oni... zaczęli się oddalać! Bo gdzie czerwony dywan? Czemu mnie nie zaprosili do jakiegoś pokoju z wygodnymi fotelami, bym mógł w wygodny sposób poczekać? Co tutaj się działo? - Ale... ale... - zawahałem się - Mam ważną sprawę! - szybko krzyknąłem za nimi, bo przecież nie będę im mówił, o czym chcę rozmawiać z ich szefem! Zrobiłem parę kroków za nimi, nawet jeśli uważałem, że to poniżej mojej godności biegać za jakimś proletariatem, zwykłymi wyrobnikami, którzy byli zbyt biedni, by mieć jakiekolwiek znaczenie.

o był zadowolony z reakcji strażnika. No i świetnie. Zatkało kakao, hehe. Na odchodne jeszcze mu pokazał środkowy palec.
-Ta straż to brak tego, kultury- No. Rzucił te słowa do swojego pana. no ale ten miał jakąś tam sprawę. Może ktoś bardziej odpowiedni podejdzie i tego, weźmie do niego pana i zajmie się nim, o. Tak, to dobry plan. Włożył dłonie do kieszeni bluzy i pociągnął nosem. Meh, nudy tutaj same.

Wilkołak może i powinien poczekać na jakieś konkretne polecenie od swojego pana ale widząc nowego typa, no musiał się odezwać. Ten typo jakoś taki postawniejszy to trzeba bardziej uważać.
-Mój wielce miłosierny pan szuka głównodowodzącego tym kurwidołkiem, gdyż to ma coś tam ważnego- Rzekł i niby to skłonił sie niby nie. Tak czy siak sam miał dobrą zabawę. Ciekawiło go jak to jego pan na coś takiego zareaguje. Ciągle go sobie testował.

Spiorunowałem wilkołaka wzrokiem. Może i miał trochę racji, ale… ale to nie tak miało wyglądać! Widząc, że strażnicy odchodzą, ruszyłem za nimi, nawet jeśli to było powyżej mojej godności by uganiać się za jakimś pospólstwem! Zatrzymałem się dopiero gdy usłyszałem słowa tego plebsu. Tak samo traktowany jak inni? Jak on śmiał to powiedzieć! Jak już zostanę szefem tej instytucji to go zwolnię! A później ponownie zatrudnię tylko po to, by go zwolnić drugi raz! Brzmiało jak dobry plan! Nim zdążyłem cokolwiek więcej zrobić, strażnicy zniknęli za jakimiś drzwiami.
- I ja na nich płacę podatki! – wyrwało mi się. To znaczy nie ja płaciłem, tylko tatuś. I znowu tak dużo nie płacił, bo zatrudniał ludzi od unikania podatków. Optymalizacja się to nazywało, różne ulgi, czy jakoś tak. Ale i tak trochę płacił. No nic, zirytowany odwróciłem się, kierując się w stronę wilkołaka, od którego odszedłem, zastanawiając się, co dalej zrobić, gdy w pewnej chwili dojrzałem nadchodzącego kolejnego strażnika. A, czyli kogoś podesłali? Pewnie jakiegoś świeżo przyjętego, bo zawsze takie rzeczy zwalało się na nowicjuszy. Czy to jako taki rodzaj kawału, czy obnoszenie się z większym stażem, czy po prostu dla tego, że początkującym się jeszcze chciało. Może i dobrze, bo kimś takim można łatwiej manipulować. Przynajmniej się zwrócił do mnie prawidłowo, przez „Pan”. I raczej rozpoznał, że wilkołak jest niewolnikiem, skoro zwracał się tylko do mnie, a mojego kundelka zignorował. Zastygłem, słysząc słowa wilkołaka. O nie, tak chyba nie powinien mówić!
-Chciałbym pomówić z szefem – stwierdziłem protekcjonalnym tonem, próbując przerwać wilkołakowi, jakoś go zagłuszyć, jednocześnie chcąc strażnikowi wypomnieć, że jest niski stopniem, a przez to nie jest partnerem do rozmowy dla kogoś o mojej pozycji społecznej. Po czym ugryzłem się w język, bo jeśli i on odejdzie, to znowu będę czekał jak idiota, na środku korytarza. Na dodatek ze szczekającym, bezczelnym wilkołakiem!
- Dzień dobry – dodałem więc trochę bardziej uprzejmym tonem. Nawet teraz zerknąłem na niego! Powinien być dumny, że ktoś taki jak ja zaszczycił go spojrzeniem! - Przepraszam za mojego… pieska. Te kundle są teraz takie… niewychowane – szybko dodałem, by mnie nie wyrzucił. A jednocześnie, by pochwalić się, że jestem właścicielem wilkołaka. Pewnie nigdy żadnego nie widział i coś takiego musiało zrobić na nim wrażenie. Ciekawe, czy w takim miejscu jak straż, ustawiano wodę w misce dla ludzi, którzy przyjdą z psami, jak gdzieniegdzie?
- Mam bardzo ważną sprawę – dodałem, by jednak odpowiedzieć niejako na jego pytanie, ale jednocześnie nie mówiąc dokładnie o co mi chodziło. Bo co będę z jakimś rekrutem rozmawiał?

Takaro wyniósł się na szczyt swojej elokwencji i.. no nie wyszło. Po zachowaniu swojego pana... No cóż, wiedział, ze nie wyszło mu eh. No i bądź tutaj no. Przydatny. Blondyn rozglądał się lekko po miejscu ale nie łapiąc kontaktu wzrokowego z nikim. Nie był kimś kto zrobił cos złego, po prostu miał pecha i tak skończył gdzie jest.
-Ej, ej mów za siebie, ja to kulturę swoją mam- Mruknął mając dłonie w kieszeni. Może nie powinien się odzywać ale taka natura- pyskata.
No a słysząc, że trzeba się umówić aż przewrócił oczyma.
-Zlituj się dziadzie, będę musiał go znowu tutaj znowu przyprowadzić, a zimno na dworze jak chuj- Rzucił do drugiego wilkołaka.

No ku*wa! Kretyn! Kompletny kretyn! Jakiś tępy trep bez szkoły, wieśniak oderwany od pługa, albo idiota, którego wysłano do Straży, bo nie inny nie chciał go zatrudnić, będzie mnie pouczał, czy moja sprawa jest ważna! Jestem szlachcicem, moja rodzina utrzymuje to miasto, a tutaj jakiś debil marnuje mój czas! Nawet jeśli nic nie powiedziałem, to po mojej minie można się było domyślić, że nie byłem zachwycony pytaniem, które usłyszałem.
- Owszem, jest dość pilna – odpowiedziałem zimnym tonem, z jednej strony próbując ukryć irytację, z drugiej strony starając się brzmieć w miarę uprzejmie. Ktoś dobry w odczytywaniu emocji z łatwością by zauważył, że było to średnio udane sprawianie wrażenia uprzejmego. To znaczy po co się starać dla jakichś nizin społecznych? Ale mimo wszystko trochę próbowałem, bo nie chciało mi się szukać kolejnego trepa. Straż samych takich idiotów zatrudnia? Pewnie tak. I ja będę musiał nimi wszystkimi dowodzić! Miałem ochotę usiąść w kącie i płakać, jak sobie o tym pomyślałem! Ale zamiast tego jedyne co zrobiłem, to spiorunowałem wilkołaka wzrokiem, gdy zaczął coś mruczeć. Co on powiedział? Dziadzie? Zrobiłem się lekko czerwony na twarzy.
- Zaraz Cię zaknebluję! Skończysz w kagańcu! – syknąłem do swojego wilkołaka cicho, aby się zamknął. Chociaż ktoś mający dobry słuch, na pewno by to usłyszał. Zastanawiałem się, czy go tłumaczyć. Że „dziadzie” to wyraża u kundli szacunek wynikający z doświadczenia i że nie miał nic złego na myśli, ale uznałem, że może lepiej szybko wrócić do rozmowy, bo trep pewnie lada moment o tym zapomni.
- Domyślam się, że Dowódca jest bardzo zajętym człowiekiem i nie może sobie pozwolić na marnowanie czasu, na spotykanie się z byle ludźmi z ulicy. Ale myślę, że dla mnie znalazłby czas – odpowiedziałem mu, wyraźnie akcentując „byle ludźmi z ulicy”, by mu zasugerować, że ja się do nich nie zaliczam. Przynajmniej się dowiedziałem, że tytułują go „dowódcą”. Może powinienem mu wyraźnie powiedzieć, że jestem szlachcicem i czarodziejem? Ale jeśli ten trep miał chociaż odrobinę oleju w głowie, to powinien się tego domyśleć, że jak mam wilkołaka to nie jestem kimś, kogo można po prostu zbyć! Serio ku*wa, ktoś powinien zaorać tę Straż! Jak już przejmę nad nimi władzę, to zrobię porządek! A stojący przede mną trep, to co najwyżej będzie mógł latryny czyścić!