Wizard's World

- Tu nie chodzi o losowego kogoś, tylko o Ciebie. - Jakby nie patrzeć tylko jego tak zawsze maltretowała. Dziwny sposób na okazanie troski, ale to i jego wina. Gdyby przestał wiecznie się wykręcać i choć raz na jakiś czas szczerze z nią porozmawiał i odpowiedział na pytania, może przestałaby tak bardzo naciskać.
- Martwię się o Ciebie. Nie znamy się od wczoraj i jeśli myślisz, że nie umiem odróżnić Twojego złego dnia do tego, że coś jest na rzeczy, to się mylisz. - O ile zawsze podczas kłótni potrafiła panować nad emocjami, tak po dzisiejszym emocjonalnym rollercoaterze miała z tym problemy. Spojrzała na niego wilgotnymi oczami, w których zamiast spodziewanej złości można było dostrzec troskę i niepokój.
- Ale się wydarzyło i nie zamierzam udawać, że nic nie słyszałam i nie widziałam. - Jej upartość mogłaby przejść do historii. Widząc wypadający liścik schyliła się po niego niemal ekspresowo. Jeśli wyprzedziła Fenka, spojrzała na kawałek papieru w dłoni i po prostu oddala go wilkołakowi. Korciło ją by sprawdzić, ale nie chciała dowiadywać się w taki sposób, o ile miało to coś wspólnego ze sprawą. Daleka była od grzebania w jego rzeczasz, chciała by sam jej powiedział jeśli coś się działo.
- O ile koleś, który usilnie próbował zaprosić mnie dziś na kawę, nadal stoi na zewnątrz, nie wrócę sama. - Nie była dzieckiem, które trzeba było odprowadzić do domu gdy tylko się ściemni. Nie uważał jej chyba za amebe, która nie potrafi samodzielnie o siebie zadbać.
- Jesteś uparty jak osioł. - Wspięła się na palce i szybko sięgnęła do jego szyi. Pociągnęła i złożyła krótki pocałunek na jego ustach, na tyle szybko by nie zdążył się odsunąć.

Westchnęła słysząc jego słowa. Bo on wcale nie traktował jej tak jakby trzeba było wiecznie otaczać ją ochronną tarczą.
- To nie kwestia problemu w Tobie, a tego, że mi na Tobie zależy. Niezależnie od tego co przeżyłeś chce móc ci pomóc obecnie. - Złość już z niej chodziła. Oboje doprowadzali się wzajemnie do pasji.
- Nie, że nie wierzyłam, a chciałam poznać przyczynę, która jak widać istniała. Zaufaj mi trochę w końcu i przestań wiecznie się ode mnie odgradzać. - Nie miała pojęcia jak jeszcze pokazać mu, że to co robi, ma na celu tylko jego dobro. Może była przy tym uparta, ale on wcale jej w tym nie ustępował.
Przewróciła oczami na jego warknięcie i lekko się uśmiechnęła. Ta reakcja ją rozbawiła i sprawiła, że poczuła ciepło w środku.
- Wolałabym iść z Tobą, ale Ty wyraźnie nie okazujesz takich chęci. - Czuła jak poruszył się gdy go pocałowała, nic więcej jednak nie zrobił. Mimo to sam brak reakcji odtrącającej jej wystarczył. Gdy się odsunęła,chwyciła go za jedną rękę splatając ich palce i spojrzała na jego szare tęczówki.
- Znam Cię nie od dziś i nie licz na to, że dam się tak łatwo odtrącić. - Tym bardziej, że przyznał się już do swoich uczuć. Nie odpuści mu i on powinien być tego świadom.

A bo akurat wzrost był idealną miarą możliwości pomocy. Całe szczęście, że swoich myśli nie wypowiedział na głos, bo wdali by się ponownie w zupełnie bezowocną dyskusję.
- Jasne, świetnie. - Wyraźnie ją zranił, nic już jednak nie dodała. Miała ochotę jednocześnie go uderzyć, wydrzeć się i ponownie go pocałować. Łatwiej byłoby im obu, gdyby nie przyznali się do tego co czuli, Ket jednak nie żałowała.
- Nie, mam teraz akurat nastrój do żartów. - Odpowiedziała mu tym samym tonem, którym on uraczył ją. Czasem się zastanawiała jakim cudem nie dostała przy nim kota. Widząc jego spojrzenie sama go puściła i gdy tylko drzwi się otworzyły wyszła na korytarz.
- Do jutra, nie zapomnij zabrać ze sobą odrobiny przyzwoitości, by nie bawić się uczuciami osoby, która poświęciłaby dla Ciebie życie. - Tym razem postarała się o ton wyprany z emocji, a na twarzy pojawił się uprzejmy uśmiech jakim raczyła interesantów. Po tych słowach po prostu ruszyła korytarzem, ścierając z twarzy ostatnie ślady łez.

Walcząc z chęcią odwrócenia się do niego, przyspieszyła kroku. Zacisnęła zęby i warknęła sobie pod nosem. Mogła zupełnie inaczej poprowadzić te rozmowę. Walcząc z myślami wyszła przed Strażnicę.

//zt