Wizard's World

Niekomfortowo to było jak ją trzymał mocno, teraz tylko dziwnie, ale po chwili nawet przywykła.
- Mam nadzieję, że nie z dużej wysokości. - Z tej jakby spadła to z całą pewnością by się zabiła, z mniejszej połamała. Nawet nie chciała sobie tego wyobrażać, starczył jej jeden upadek z wysokości i była wtedy w opłakanym stanie. Co innego, że połowa ran była wynikiem walki, a tylko ta druga upadku.

Ważne, że nadal miał wszystkie kończyny i kręgosłup na miejscu. Taki upadek mógł się przecież skończyć tragicznie.
- Pokojowo pierwszy. Raz tylko leciałam w szponach jakiegoś zmutowanego nietoperza, ale to nieporównywalne. - Miała dobry nastrój. Nawet wspomnienie tamtej walki nie wydawało się zmieniać jej nastroju. Za to akrobacje Fenka zdecydowanie wzbudziły w niej strach i troskę.
- Wariat. - Nie przeszkadzała mu, mogła tylko mu przeszkodzić w ten sposób i jeszcze sobie coś zrobi. Ufała, że wie co robi. Takie popisy... Mimo wszystko gotowa była go łapać i spoglądała na niego wystraszona.

Nie zrobi tego? To jeszcze jej nie znasz. Nadopiekuńcza, rzuciłaby się w ogień za wszystkich i byle tylko nie doprowadzić do niebezpieczeństwa dla kogoś, ale ona? Adrenalina, dajcie adrenaliny. Nie bez powodu już kilka razy udało jej się w te ociekające otchłanią oczka spojrzeć. Powoli odwróciła się zadem tak by być do niego przodem. Chwyciła za jego dłoń właśnie gdy zawiał mocniejszy wiatr, ale przecież on stał dalej... To ona też da radę. Drugą podparła się o ptaka i zaczęła podnosić. Zachwiała się troszku ale już stała. A nie, tylko jej się wydawało. Jedna nóżka w prawo, druga do tyłu i znów klapla tyłeczkiem. Nie puściła jego ręki, aż tak głupia nie była. To kolejna próba. Bez jego pomocy byłoby to chyba na ten moment niewykonalne, ale tak to nawet się udało, tak na jakieś dziesięć sekund, bo pierwszy mocniejszy podmuch znów spowodował, że kolanka się ugięły. W oczach wciąż czaił się strach, ale przecież o to chodzi by robić mu na przekór, więc zupełnie do niego w opozycji pojawił się dziś kolejny raz szeroki uśmiech. No to jeszcze raz, może ustoi dwadzieścia sekund.

Wolniej zrozumiała. Te resztą, tak se, ale wystarczyło jedynie "utrzymać" i "kolana". Niebyła do końca pewna czy chodzi o kucanie i wytrzymanie na zgiętych kolanach, czy o podnoszenie się z klęczek. Ta druga opcja była bardziej stabilna. No tak z kucania to by ja zawiało i już równowaga wyszłaby sobie na spacer. Przyklękła wiec na jedno kolana, drugą nogą trochę się stabilizując i nie... nie oświadczała się Fenrirowi w przestworzach. Mocniejsze podmuchy nadal sprawiały, że się chwiała, ale tak zdecydowanie łatwiej było się utrzymać. Powoli zaczęła się prostować i podnosić. Cały czas korzystała z jego pomocy i właściwe po chwili, ale musiał robić jej za solidny punkt oparcia. Jedno większe zachwianie i znów pewnie poleci. Teraz jednak była gotowa by spróbować oprzeć się na kolanie i całkiem nie klapnąć.

Stała... było dobrze. Po co więc od razu robić jej kolejkę górską? No po co? Nie spodziewała się zupełnie, że Grom zmieni teraz wysokość. No trzymała się, ale to było trochę za wiele. Gdy tylko się przechylili, złapała spanikowana drugą rękę Fenka, ale to tyle. Problem pojawił się gdy na niższej wysokości wiatr ponownie zaczął dawać się we znaki. Jeden mocniejszy podmuch w plecy, krok do przodu i już zamiast trzymać się rąk wilkołaka, po prostu go przytuliła. Czuła się... dziwnie, po raz któryś już w ciągu ostatniej... ile oni już latali? Nie odsunęła się, nie była samobójcą. Przeniosła jednak dłonie z jego talii na ręce, chwytając go gdzieś nad łokciem. Trzymała się jednak blisko, tak na wszelki wypadek.