Wizard's World

Bal zakończył się już jakiś czas temu. Wielkie sprzątanie zakończyło się ale w tak wielkiej posiadłości nigdy nie było ciężko znaleźć sobie zajęcie. Tak jak mu nakazano mężczyzna zajmował się teraz głównie pracą w ogrodzie. Szło mu to teraz łatwiej, niektóre z jego ran wciąż się goiły ale teraz regularne terapie pomagały mu zdrowieć. Wciąż jednak był wychudzony i pomyśleć by można, że jego powrót do formy nie idzie tak dobrze jak powinien.
Była to znacząca poprawa a praca w ogrodzie, mimo że wciąż przymuszona, szła mu dużo szybciej.

Na początku ciężko było mu się przyzwyczaić. Spokój i cisza wydawały się tak nienaturalne jakby lada moment miał spaść na niego grom. Czuł się napięty do granic możliwości wciąż spodziewając się, że „topór kata” opadnie już teraz. Czas jednak mijał i nic gorszego od jedynego spotkania z właścicielem zamku się nie wydarzyło.
Oczywiście nie był szczęśliwy z powodu swego uwięzienia ale ciężko mu się było pozbyć tego uczucia ulgi. W końcu mógł chociaż na moment odetchnąć i pomimo wciąż ponurych myśli zaczynał przyzwyczajać się do tego spokoju.

Mężczyzna nie przerywał pracy a wraz z jej monotonią zaczynał coraz bardziej doświadczać otaczającego świata. Ogród był okazały i dobrze utrzymany ale nawet bez ich pracy przetrwał by zimę. Ba pewnie przejął by całą posesję. Chwycił jeden z bardziej niesfornych badyli przetaczając go pod kciukiem. Zimowy klimat nie był surowy ale przypominał mu inne czasy. Nie mógł tego umiejscowić ale pomyślał, że wie co się zaraz wydarzy. Puścił gałązkę i rozejrzał się ponad krzewem.

Pogoda była nad wyraz sprzyjająca zadając kłam oczekiwaniom mężczyzny. Bezchmurne niebo pozwalało słońcu dość szczodrze obdarzyć ziemię światłem dlatego też mróz nie był tak dokuczliwy jak można się było spodziewać. Natura wyraźnie to poczuła bo teraz gdy już zwrócił na to uwagę wszystko wydawało się pobudzone do życia. Najbardziej niesforne z małych ptaszków już rozpoczęły swe godowe tańce i zaloty.
Zgarnął kupkę ziemi w dłoń i rzucił nią w kierunku najbliższych stworzeń. Ptaszki nie wiele sobie zrobiły z tej groźby. Co najwyżej podskoczyły o kilka metrów i wróciły do swych igraszek. Mężczyzna zaś z nieco odmienionym wyrazem twarzy powrócił do pracy. Ten mały akt złości nie odwrócił jednak toku jego myśli.
Powrócił myślami do nie wyraźnych wspomnień Ketsuki. Co się z nią teraz działo, czy radziła już sobie z przemianą, czy nadal była z Łowcami… Nie był w stanie przypomnieć sobie jak się wtedy dokładnie czuł ale miał dogłębne wrażenie, że okradziono go z czegoś wspaniałego. Przez chwilę nieco zaparło mu dech w piersiach gdy poczucie tego co utracił napełniło go żalem i tęsknotą. Nie był to jednak pierwszy raz gdy ktoś ważny dla niego go zostawił wspomniał Van, która również go opuściła. Wtedy też zbiegło się to z innymi tragediami. Głos gorącej wściekłości zagłuszył echa uczuć jakie odczuwał. Nie będzie już więcej ofiarą własnych emocji.

Z rozmyślań wyrwało wilkołaka lekkie uderzenie. Gdy jednak uniósł wzrok zdążył tylko zobaczyć rudy ogon który przywodził na myśl wiewiórkę. No może lisa ale ten chyba nie byłby wstanie rzucić orzechem. Mężczyzna wziął do ręki orzecha i przyjrzał się mu. Czemu wiewiórka by go zaatakowała? Oprócz lekkiego rozdrażnienia wzbudziło to w nim ciekawość. Ruszył w kierunku drzewa.