Wizard's World

No ale z tą socjalizacją było chyba najgorzej. Nigdy nie należał do szczególnie otwartych a po ostatnich przeżyciach tylko się to pogłębiło. Co nie oznacza, że przy odrobinie chęci napewno podchwyciłby niektóre z plotek. Wynikało to raczej z ogarniającej go często apatii i próby unikania wszystkego oraz wszystkich. Trochę to śmieszne, że tak właśnie zwrócił na siebie uwagę Erin.
Kobieta teraz mierzyła go czujnym wzrokiem. Skromny ubiór składał się z lnianych prostych tunik z długim rękawem i nogawkami więc większość ciała była zakryta. Najbardziej oczywiste urazy widać było na twarzy. Zpadnięta z wieloma bliznami z jakby zamazanymi rysami twarzy. Jedno z uszu wyglądało trochę jak kartofel a dugie było chyba nadgryzione. Blizny różnego typu ozdabiały zarówno szyję jak i widoczne części dłoni ale poza brakującym palcem i kilkoma odrastającymi powoli paznokciami nie było widać ran.
Co uważniejsi mogli zwrócić uwage na to jak sztywno i "kanciasto" siedzi na jedynie jednym ze swych pośladów. Również tunika jaką miał wybrzuszała się nieregularnie na plecach tak jakbycoś było pod nią coś upchane.

Czy to przez zmęczenie czy może zwykłą nieuwagę mężczyzna dał się zaskoczyć. Skradająca się kobieta umknęła uwadze Liadona ale gdy tylko zaczęła podciągać koszulę w górę odruchowo obruszył się. Nie powstrzymało to Erin przed chociaż częściowym podciągnęciem koszuli.
Po wydętych miejscach można by się spodziewać jakichś narostów na ciele ale nie to było pierwszym co się rzuciło w oczy. Skala wychudzenia, która sprawiała że żebra wyraźnie było widać na plecach a na kręgah można było zobaczyć każdą chrząstkę pod skórą. Boki zapadnięte tak, że właściwie uszedł by za tą mumię. Niemal każdy kawałek ciała przeplatała sieć blizn różnego pochodzenia. Niektóre z nich przywodziły na myśl chirurgiczne cięcia w celach "eksploracyjnych".
Wydęte pod koszulą miejsca okazały się zaś skołtunionymi kawałkami tkaniny na kształt prowizorycznego opatrunku. Przepasały one kilka miejsc na plecach i wyraźnie nasączyły się jakąś wydzieliną. Właściwie z tak bliska to nie pachniała ona zbyt przyjemnie. Na lędźwiach zaś ziała krwawo czarna dziura przepełniona martwą tkanką.
Poważne odleżyny i nie trudno było się domyślić że reszta prowizorycznych opatrunków zakrywa podobne, wciąż sączące się rany.
W czasie tych oględzin Liadon szarpał się z różną częstotliwością starając się wygiąć tak by móc sięgnąć rękoma za plecy. Rany wyraźnie ograniczały jego ruchy bo te zaschnięte pękały przy gwaltowniejszych ruchach sącząc się delikanie.
W końcu sfrustrowany przechylił się do przodu opadając na czworaka tak by uciec z zasięgu siedzącej za nią kobiety.

Od tego wszystkiego zakręciło mu się w głowie. Czuł, że znowu zbiera mu się na wymioty ale zdołał się opanować. Drżenie rąk również szybko ustało gdy wyrównał oddech. Ta mała szarpanina zdecydowanie nie współgrała z wątłym zdrowiem wilkołaka. To faktycznie mogło się pogarszać ale ze strachu przed medykami wolał samemu obwiązywać się szmatami. Trudno je bowiem było nazwać porządnym opatrunkiem. Gdy Liadon poszuł kolejne szarpnięcie znów się obruszył ale nieco słabiej. Jakby brakło mu sił.
Nic mi nie jest... Wydukał słabo wyraźnie chcąc oponować wizycie u medyków. Ból jaki obecnie odczuwał nie mógł go przymusić do oddania się w ręce magów. Z drugiej strony rozsądek podpowiadał mu, że kłutnia z Erin tylko ją "nakręci". Odetchnął ciężko i zebrał się z ziemi do pozycji pionowej powoli odzyskując równowagę z jakiej go wybiła ta sytuacja.
Możemy pooglądać Jibrida... Powiedział nie zdając sobie nawet sprawy, że przekręcił imię gryfa. To dużo lepsza rozrywka.

Mogłoby się wydawać, że faktycznie oponował dla zasady. Jak jednak można było wytłumaczyć głęboki strach i traumę kogoś kto był tak torturowany. Sama myśl o tym, że ktoś będzie coś wstrzykiwał czy wsmarowywał w jego ciało wywoływała dreszcz.
Wiedział jednak, że nie mół oponować. Jeśli zechce zawlecze go tam wbrew jego woli. Te jej "dobre chęci" poprostu nie brały pod uwagę tego co on chciał.
Dlaczego chcesz mi to zrobić? Zapytał z wyrzutem jakby chciała zabrać go na katowanie. Przy tym jednak podążył w jej kierunku krokiem skazańca. Chodź nie wiele się różnił od jego normalnego kroku.

Śmierć nie wydawała się mu czymś strasznym. Wiele razy chciał by to wszystko się już skończyło. Pewnie gdyby nie popadł w taką apatię to sam odebrałby sobie życie. Ostatnio brakowało mu jednak motywacji nawet do tego. Z pewenej perspektywy mogło się to wydawać dziecinne i napewno też takie było. Mężczyzna jednak nie był wstanie zdobyć się na zaufanie i przezwyciężenie swych obaw.
To wszystko, przytrafiło mi się przez tych którzy chcieli mi pomóc... Odburknął. Obwiniał Ketsuki, Łowców, Sylvana, wszystkich starszych pośród wilkołaków, Sylive a nawet Van. Szczególnir myśl o tych których uznawał za bliskich a nawet kochał, długo utrzymywała go przy zdrowych zmysłach w czasie tortur. Tak długo ich wspominał i marzył o ich przybyciu, że wreszcie ta myśl się skrzywiła. Wszystkich bliskich kojarzył tylko z łgarstwem, bólem, cierpieniem i zdradą. Jak mógł więc uwierzyć, że byle nieznajoma mająca władzę nad jego życiem będzie chciała mu szczerze pomóc.
Nie mogę znieść cudzego dotyku... Powiedział wreszcie szczerze jakby ratując się ostatnim kołem ratunkowym. Zbyt dużo wspomnień i świerzych ran kuło go na samą myśl o tym. Objął się chwytając pod łokciami bo zbliżająca się wizyta już zaczęła wywoływać w nim dreszcz.