Wizard's World

Rude kocię przechodziło sobie swobodnie przed siebie, czasami zawracając, gdy zauważy coś ciekawego, przeważnie jakiś wyróżniający się kamień, którym się pobawiła niczym dzieci piłką, ale po chwili go zostawiała. Kruk, wcześniej jeszcze nad nią górujący, wylądował przed zmiennokształtną, tylko po to, aby się unieść, gdy ta na niego skoczyła, w rezultacie przekoziołkując się po ziemi i słysząc wesołe kraczenie. Zbyt wesołe, jak na gust Polaris. Jeszcze upoluje tego przeklętego ptaka. I wtedy mu pokaże, o! A teraz powróci do poważniejszych rzeczy. No właśnie, gdzie był ten kamyk? Trąciła go łapką, ale tak jak wcześniej – znowu się znudziła. Popatrzyła w górę za swoim ptasim przyjacielem, ale ten odleciał. Głupek. Nie lubiła, gdy tak robił, mógł ją przynajmniej powiadomić, prawda? Ale w końcu znów do niej wróci, jak zawsze. Tylko mogło to nastąpić równie dobrze jak jutro, jak i za miesiąc. Przeklęte ptaszysko. Pokręciła głową i znów ruszyła wolnym krokiem przed siebie, dając spokój kamieniom.

Rozmyślania o ptasim przyjacielu nie zajęły zbyt długo, bowiem zobaczyła mleczyk, chyba pierwszy w tym sezonie. Więc oczywiście na niego zapolowała, przynajmniej on nie mógł uciec. I zaczęła go obgryzać, może dlatego nie usłyszała, że szelest trawy się nasilił, jakby coś tam stąpało lub pełzało. Kwiat się jednak szybko „zużył” i skończył na ziemi poobgryzany i obśliniony, a raczej jego resztki. I zaś zaczęła się bawić kamykami, pełna kociej ekscytacji, jakby to była najbardziej przednia zabawa na świecie. Tym razem czynność ta zajęłaby pewnie dłużej, gdyby kamyczek nie wylądował trochę dalej, pomiędzy dwoma czarnymi, które wyglądały jak oczy. Nie. To były oczy. Oczy niebieskiego gada, jak spostrzegła, podchodząc bliżej. Zjeżyła swój grzbiet i mimowolnie pokazała ząbki, odskakując do tyłu.
-Nie boisz się mnie?- Spytała po chwili w mowie zwierząt. Dziwne, bo przecież Larisa się jej przestraszyła, a to ona tu była łowcą. Może jeszcze młodym, ale łowcą. Na pewno w hierarchii zwierząt była wyżej! Jako człowiek jeszcze rozumiała, dlaczego jest traktowana tak a nie inaczej, lecz jej zwierzęca postać powinna budzić grozę, a tymczasem chyba wzbudzała politowanie, przynajmniej tak mówił jej kruk, ale ona swoje wiedziała. Wąż pewnie był skamieniały ze strachu! Albo… Może sam znajdował się wysoko w jakiejś hierarchii? Skąd mogła wiedzieć, nie miała zbyt wiele do czynienia z tymi gadami.