Dom Nari i Mortena

[Tkacz Losu]

Niewielki dom.
Pierwsze co wita gości to mały przedpokój z wieszakiem i szafką na buty. Kawałek dalej na całej dolnej powierzchni umiejscowiona została kuchnia z całym umeblowaniem, która jest połączona od razu salonem/jadalnią. Mieści się w niej stół, 4 krzesła i kanapa.
Na pierwszym piętrze zaraz koło schodów są dwie pary drzwi, po lewej wchodzi się do Mortena a po prawej do Nari. Oba pomieszczenia są tak samo umeblowane i tej samej wielkości. Łóżko, szafa, biurko, krzesło i szafeczka nocna. Na wprost schodów idą kawałek dalej znajduje się niewielka łazienka z prysznicem, toaletą i umywalką.

[Takaro]

-Przestań!- Warknął na nią-Staram się jak najlepiej dla ciebie! Kurwa martwię się i nie chce byś sobie robiła problemów. Do tego jesteś dłużnikiem jakiegoś skurwiela, który są przyłazi z dupy i odchodzi. Przestań oszukiwać siebie, ze jesteś silna, że dasz sobie sama ze wszystkim radę!- Tak uniósł się i był zdenerwowany- Jestem może i ograniczony ale staram sie kurwa dla ciebie, chce o ciebie dbać i widzieć cię wesoła a nie udającą. Zostajesz tutaj czy chcesz czy nie.Dodał stawający w drzwiach.

[Nari Orecev]

Pomasowała ręką skroń słysząc ten jego wywód - To powiedz mi dlaczego to zrobiłeś? - okręciła się pokazując mu ranę na boku - Co się takiego dzieje, że musiałeś to zrobić. Tylko szczerze - zastrzegła. Nie miała ochoty dzisiaj na zabawę w kotka i myszkę, ona mu powiedziała to niech i ten powie.
- I u niego nie mam długu znaczy teraz mam bo mi pomógł wczoraj - będzie musiała za to jakoś mu wynagrodzić czy coś podobnego ale nie rozumiała skąd wiedział co się stało.
Podniosła się z łóżka idąc w stronę Takaro - Może nie mam takiej siły jak Ty czy wytrzymałości ale nie jestem słaba - wypowiadając te słowa stała tuż przed nim - I jestem wesoła mniej czy więcej i daję sobie radę. Zawsze ze wszystkim byłam sama i jak widać daję radę bez względu na przeciwności losu. Nie prosiłam się oto aby przyszedł tu Pan Lucas i mi pomógł, nie prosiłam go też w dzieciństwie i pójdę dzisiaj do tej pracy nawet po to aby nosić same tace - próbowała go przepchnąć na bok aby odblokować drzwi. Nie patrzyła już na to jak bardzo ją boli.

[Takaro]

Sam by chciał wiedzieć. Nie do końca potrafił zrozumieć to wszystko.
-Nie wiem-No bo co miał jej powiedzieć?-Nie radze sobie ze swoimi natrętnymi myślami i emocjami- Niezbyt to dobre wytłumaczenie. Może doszedł do tego jakiś wewnętrzny strach?
-Nie masz, nikt nie prosił go o pomoc, sam sie tutaj wbił- No i zrobiła mu wywód.
-Ale nie jesteś już sama i przestań myśleć ciągle w tych kategoriach.- Uważał, ze to w pewnym stopniu z jej strony egoistyczne. Miała go ale widać, ciągle w głowie miała to, że "jest sama i sama musi sobie radzić. "
Nie przepuścił jej.
-Ja zarobię, pójdę na miasto i sie odrobi to twoje leczenie- dodał energiczniej.

[Nari Orecev]

- I kto tu potrzebuje pomocy - mruknęła pod nosem - Będzie trzeba coś z tym zrobić - przyznała, coś na rozładowanie - I mógłbyś chociaż przeprosić - dodała. Nie ważne, że praktycznie sama mu dała na to przyzwolenie ale co tam.
Tu musiała mu przyznać rację, nie prosiła go o pomoc a nawet nie wiedziała gdzie miałaby go szukać. Ten zawsze pojawiał się znikąd w najmniej odpowiednich momentach a kiedy go potrzebowała to go nie było.
- Muszę tak myśleć, nie mogę polegać tylko na Tobie. Nie dlatego, że nie podołasz ale kiedyś sam będziesz chciał odejść - plus jeszcze sytuacja z kilku lat wstecz. Była zbyt mocno przywiązana i zbyt mocno na kimś polegała co ją zgubiło tylko jego bardziej.
- Nie pójdziesz na miasto sam, nie po wczorajszym - tak obawiała się, że taki sam los może spotkać kogoś innego a wtedy tak łatwo się nie wykręci.

[Takaro]

-Przepraszam- nie był zadowolony z tego wszystkiego. Tylko to jego przepraszanie nic nie zmieni.
-Nie polegasz na mnie, wiec mylisz się- nie zauważył przynajmniej aby to robiła.
-To złe myślenie, bo nawet jeśli, to kurwa, jest tu i teraz po chuja mówisz o czymś co niewidomo kiedy nastąpi- Tak zdrenowało go to. On sam nie uciekał myślami tak daleko.
-mogłabyś mi zaufać, nie przyniosę ci kłopotów- Wątpił jednak by ta ustąpiła.

[Nari Orecev]

Zmieni nie zmieni przeprosić wypada, nie widać po nim aby czegokolwiek żałował. Eh... Nie będzie się roztrząsać teraz nad tym.
I tu miał rację po raz kolejny tego przedpołudnia, sama nie zauważyła aby na nim polegała. Starała się robić wszystko sama.
- Nie mylę się bo wiem jak boli strata takiej osoby - nie wytrzymała i mu powiedziała - Nie jesteś w stanie zastąpić jej byle kim ani tej pustki po niej! - sama uniosła głos. Nie chciała się angażować aby znów nie przeżywać takiego ciosu, nieświadomi zaczęły jej płynąć łzy z oczu.
- Rób co chcesz i tak pójdę do pracy - cofnęła się po ciuchy na zmianę.

[Takaro]

-A czy ja powiedziałem, że chce kogoś zastąpić?- Nie przypominał sobie czegoś takiego. Nie rozumiał jej zachowania i postępowania. Nie skomentował tego bardziej. Jakie on miał do tego prawo? Nie miał zamiaru nikogo tez oceniać.
-nie- nie puści jej i tyle. A sam wie, ze ona nie rozjedzie przez niego.

[Nari Orecev]

- Nie oto mi chodziło - no tak zapomniała z kim ma do czynienia i takie rzeczy są dla niego niejasne. Chociaż może musiała użyć złych słów? A pies go drapał.
Owszem nie przejdzie przez niego więc zaczęła przebierać się powoli w pokoju, nie zamierzała się już więcej z nim przepychać. A będąc już gotową zaczęła przeglądać eliksiry jakie kupiła i czy ma ten, którego potrzebuje. Jest, eliksir bąbelek rozbiła fiolkę tuż przed chłopakiem aby bańki się do niego poprzyklejały i pofrunął sobie pod sufit. Sama ich unikała nie chcąc ugrząźć w tej samej pułapce.

[Takaro]

Nie wiedział co ta kombinuje i widząc te bąbelki, cofnął sie o krok. Nie wiedział co tutaj się dzieje i co to jest. No a kiedy sie uniósł był bardzo zaskoczony.
-Nari nie...- Rzucił do niej unosząc sie. Nie wiedział co sie tutaj dzieje. Jak mu zwieje to pogorszy sprawę.
-Nari NIE! Jak pójdziesz zrobię ci wstyd w klubie- Rzucił do niej poważniej i uwalniając sie mozolnie z tego wszystkiego.

[Nari Orecev]

Przyglądała się uważnie aby nie dotknąć żadnego z bąbli, wiedziała co się z tym liczyło a kiedy chłopak się uniósł. Złapała za jedną ze strzał odgarniając z drogi napotkane bąble. A kiedy miała już czyste przejście puściła strzałę które także się uniosła. Spojrzała na chłopaka - Dlaczego nie? - spytała stojąc po drugiej stronie drzwi.
- I niby jaki wstyd? - tak zagadał ją bo było to dla niej intrygujące co ciekawego by wymyślił Blondyn.