Dom Nari i Mortena

[Tkacz Losu]

Niewielki dom.
Pierwsze co wita gości to mały przedpokój z wieszakiem i szafką na buty. Kawałek dalej na całej dolnej powierzchni umiejscowiona została kuchnia z całym umeblowaniem, która jest połączona od razu salonem/jadalnią. Mieści się w niej stół, 4 krzesła i kanapa.
Na pierwszym piętrze zaraz koło schodów są dwie pary drzwi, po lewej wchodzi się do Mortena a po prawej do Nari. Oba pomieszczenia są tak samo umeblowane i tej samej wielkości. Łóżko, szafa, biurko, krzesło i szafeczka nocna. Na wprost schodów idą kawałek dalej znajduje się niewielka łazienka z prysznicem, toaletą i umywalką.

[Nari Orecev]

Nie mogła ukryć radości widząc jak się podnosi i do niej podchodzi aby się przytulić. Wtuliła się w niego - Wiesz, że to nie było polecenie? - wolała się upewnić czy tego tak nie odebrał. Jednak miło było się do kogoś przytulić i nie miała ochoty obecnie się bawić w jakieś podpuszczanie. Uniosła głowę do góry spoglądając na Takaro - Ja to nazywam ładowaniem baterii - zaśmiała się pod nosem. Było to przyjemne i równie odprężające, jednocześnie zdała sobie sprawę dlaczego zaczął jej doskwierać kark. To wszystko przez częste unoszenie głowy.

[Takaro]

Spojrzał na nią- No, wiem- Tak, rozkminił to w tym czasie kiedy rozkminiał.
-No to teraz poduszka idzie w kąt- Powiedział do niej pewnym siebie głosem. nie będzie poduszkę tulić, jak ma go! Nie ma takich rzeczy, on jest od zadowalania swojej pani a nie jakieś tam poduszki, phi.

[Nari Orecev]

Kolejna dobra wiadomość, że jednak faktycznie zrobił to z własnej woli a nie wziął to za rozkaz. Wtuliła się bardziej cicho mrucząc, było to naprawdę przyjemne.
Spoważniała - Jak to? - przeniosła wzrok na nowy nabytek - Ale ona też jest nowa i może się przydać - nie wymieniała już jaka jest miła w dotyku i futerkowa jak Takaro w wilkołaczej formie. Poruszyła nosem powracając wzrokiem do chłopaka - Dobra a jak mi to wynagrodzisz? Prócz przytulania? - była dość poważna choć w środku się śmiała. Tak tym razem podpuszczała Blondyna.

[Takaro]

-Niby do czego- Bo do czego mogłaby się przydać? Nie rozumiał, przecież, no ma go no.
-Jak?- No to wbiła mu gwoździa. Bo nie wiedział jak.
-A co byś chciała-O tak tak będzie najprościej dla niego. Zrobi co będzie chciała. A ona sam wie lepiej co może chcieć.

[Nari Orecev]

Zastanowiła się chwilę - Na przykład zamiast naszych poduszek, w sensie pod głowę - tak, ma go teraz od przytulania, poduszka też się jednak może na coś przydać.
Nie wypuszczała chłopaka z objęć - Yhymm - uśmiechnęła się do niego kiwając głową. Zastanowiła się chwilę - Też chcę czasem od Ciebie dostać buziaka a nie, że to tylko w jedną stronę idzie - tak to byłby sprawiedliwy układ - Tylko nie wiem czy dasz radę? - zapytała. Z tym też mu się nieco narzucała, choć wspominając jego ochocze do tego nastawienie to może coś i tu się zmieniło. Lepiej się jednak dopytać.

[Takaro]

-No dobra- Ale i tak będzie miał na oku tę poduszkę. Nie ma tak dobrze. Nie wygryzie go z tego łóżka już.
-Ode mnie? Serio?- Zaskoczyła go, bo jakoś nie specjalnie zwracał uwagę na to aby tego chciała. No nie pomyślał nawet o czymś takiemu. Ogólnie trochę ciężko z myśleniem- Kurwa, tego no- Nie był pewny czy da radę to zrobić. Jest to dość no takie no. Sam lubił dostać buziaka i no to fer jakby jej dał ale no. Lekkie zwarcie w głowie miał teraz. No ale dał jej szybkiego buziaka w czółko. Taki szybki. No ale był.

[Nari Orecev]

Poduszka chwilowo mogła czuć się bezpiecznie, a może sam się do niej przekona po jakimś czasie?
Wzruszyła ramionami - A dlaczego nie? - widocznie ciężko dalej było mu przyswoić, że dziewczyna całkiem inaczej podchodzi do tego kim jest. Do tego on musi się nauczyć wchodzić w interakcji z innymi a nie tylko biernie czekać aż coś ktoś zrobi. Widząc zawieszenie Blondyna - Słuchaj jeśli to za cię... - zaczęła mówić kiedy dostała szybkiego całusa w czoło. Zamknęła oczy uśmiechając się jak małe dziecko z uniesioną głową do Takaro. Jedną ręką trzymała się za ucałowane miejsce - Dałeś radę - powiedziała entuzjastycznie.

[Takaro]

-Nie wiem- No tutaj zadała dobre pytanie, na które nie bardzo miał jak odpowiedzieć. Sam się do niej wyszczerzył no bo czemu nie. Udało mu się. Co prawda co to za wyczyn. No ale no.
-No, zajebisty jestem nie- Dodał i poczochrał ja jedną ręką po włosach. Robił postępy, tak to coś. No ale kobieta pomagała mu w tym i sam się cieszył.

[Nari Orecev]

Była z niego zadowolona, małym kroczkami szedł do przodu. To ją bardzo cieszyło, może to nic ale to dużo patrząc na to co przeżył Takaro.
Uśmiechnęła się bardziej kiedy poczochrał dziewczynę po włosach - Jesteś ale i tak musimy ustali pewne zasady - już od dłuższego czasu chciała o tym z nim porozmawiać. Nie zwlekając zaczęła - Kiedy coś pójdzie nie tak to nie uciekaj ani się nie chowaj a tylko postaraj się pomóc - tak miała namyśli kilka z ich wcześniejszych wydarzeń - Czasu nie cofniesz a miło by było gdybyś pomógł - nie miała do niego żalu oto. Nie wiedziała co konkretnego wtedy przeżywał ale nie dało się ukryć, że bał się konsekwencji.

[Takaro]

Był zadowolony jak dziecko. No robił postępy, to dobrze, wiec nie jest tak źle. No powinien ale jakoś tak się no obawiał. Obietnic nie chciał dawać, bo nie wiedział czy da radę.
-Postaram się- Próbować może ale no nie chciał mówić, ze tak skoro nie wie czy zapanuje nad tym i nie ucieknie. Pewne zachowania i odruchu no są tak automatyczne troche.