Dom Nari i Mortena

[Takaro]

Ogarniał wszystko i chwycił szklanki i wsadził do nich torebki z herbatą. Kiedy doszedł do wniosku, ze dużo pary wydobywa się z czajnika, zalał ów herbaty. Tak był z siebie bardzo dumny. Sam to zrobił w końcu. Odwrócił się.
-o kurwa- Zamrugał widząc rudą.

[Nari Orecev]

Mogła albo nie mogła się domyślić, że sam chciał się nauczyć czegoś poza tym co Ruda mu kazała. Z lekkim uśmiechem przyglądała się poczynaniom Blondyna. A kiedy widziała, że woda się już gotuje chciała mu to powiedzieć, powstrzymała się w ostatniej chwili a zaraz po tym chłopak sam ściągnął wodę z ognia.
Rozbawił ją - Nie, Nari jestem - domyśliła się, że nie oto mu chodziło i został zaskoczony w kuchni tak po cichaczu. Podeszła do niego przyglądając się zalanej herbacie. Pokiwała głową z uznaniem, nawet nie rozlał wody ani nie zrobił przy tym bałaganu - I co teraz? - zapytała.

[Takaro]

-No tak- Przejechał sobie dłonią po karku- Herbatę zrobiłem- Powiedział z lekka duma i na nie wskazał. Po jej pytaniu nie wiedział co powiedzieć- No ale z czym?- Patrzył na nia pytająco, bo nie bardzo zrozumiał o co pyta.

[Nari Orecev]

Nie sądziła, że tymi słowami wprowadzi chłopaka w zakłopotanie - Żartowałam - wskazała na jedną - Mogę? - poczekała na odpowiedź i gdy pozwolił wzięła jedną. Chwilę podmuchała upijając mały łyk - Dziękuję - uśmiechnęła się. Wspięła się na palce dając buziaka Takaro w policzek. Odłożyła kubek - No jak to z czym? - podeszła do lodówki - Śniadanie? - otworzyła ją wyciągając jajka i mleko - Naleśniki? - zaproponowała.

[Takaro]

-Jasne, masz-W końcu po to to robił aby też skorzystała. Na buziaka sie uśmiechnął- Może będę częściej robić herbatę- Dodał szczerząc lekko ząbki.
-Jak masz ochotę to jasne, nie ma problemu kurwa no- Tak myslał. nie umie ale ona na pewno umie bo umie. no.

[Nari Orecev]

Coś ciepłego z rana to dobry początek dnia. Uśmiechnęła się szerzej - Jak będzie Ci się chciało to nie pogardzę - jedna rzecz mniej a i on się czymś zajmie.
Musi jakoś z niego wyplenić ten przecinek. Zabrała się za przygotowania ciasta na naleśniki - Chcesz czekoladowe czy zwykłe? - nim skoczyła zapytała nastawiając patelnię na ogień. Zaczęła się zastanawiać czy nafaszerowanie go cukrem z rana to będzie dobry pomysł. Chociaż słowo się rzekło, pozostało jej czekać na odpowiedź. W międzyczasie przygotowała już konfitury z truskawek, porzeczki i śliwki.

[Takaro]

-No jasne, że ode mnie a od kogo kurwa, tego twojego drugiego blondyna?- Rzucił z przekąsem po czym zastanowił się- Zwykłe- Nie ma wymagań jakiś czy coś. On sam zaś zabrał jedną herbatę i usiadł przy stole.
-Zaskoczyłem cię, co?- No ba, bo jest zajebisty i w ogóle.

[Nari Orecev]

Zaniosła konfitury na stół - Co on Ci tak przeszkadza? - poukładała słoiki i wróciła do kuchni - Bardzo doceniam Twoją herbatę - nie mogła zapomnieć aby go pochwalić.
Mając już zamówienie zaczęła smażyć naleśniki - Tak i to jak - nie powie mu, że na początku pomyślała, że uciekł po wczorajszym. A to jak zobaczyła chłopaka w kuchni od razu poprawiło dziewczynie humor.
Skończyła z naleśnikami, wzięła jeszcze dwa talerze i trzy łyżeczki do smarowania naleśników. Zaniosła wszystko na stół - Proszę - przysunęła talerz z górą placków. Ona sama usiadła popijając herbatę.

[Takaro]

-Musze kogoś nienawidzić- No a ten się napatoczył. Może jeszcze przekierunkowuje sie. Bo jakiegoś konkretnego powodu to on nie miał do czegoś takiego.
-Myślę, że jeszcze cię nie raz zaskoczone- A to czy pozytywnie czy negatywnie to już sa takie tam detale.
-Dzięki- Rzekł zadowolony z tego, ze dostał jedzenie. W końcu jedzenie jest dość ważne.
-Kto cię nauczył robić jedzenie?- zapytał jedząc swoją porcję.

[Nari Orecev]

Uniosła brwi ze zdumienia - Przecież nienawidzisz mnie, to już kogoś masz na tym stanowisku - oparła łokieć o stół z lekkim uśmiechem. Nie sądzi, żeby ta niechęć do niej tak szybko mu minęła.
- To na pewno - stwierdziła dalej nie ruszając naleśników.
Zastanowiła się nim odpowiedziała - Trochę podpatrzyłam a trochę sama, chociaż w bidulu pomagałam w kuchni za karę. Obierałam ziemniaki, ścierałam warzywa i wtedy przyglądałam się co i kiedy kucharki dodawały - nie zawsze jedzenie było tam zjadliwe ale było. Nie każdy miał taki „przywilej”.