Dom Fenrir'a i Bjorn

[Fenrir Labdakid]

Wilkor widząc jak kobieta zmienia formę zmył się z kanapy idąc do siebie. Zapamiętał ostatnie spotkanie z nią w tej postaci.
Obserwował zachowanie Bjorn w ciszy i to jak zajęła się kolejnym piwem - Nie sądzi, że już wystarczy? - rzekł spokojnie. Sam już nie sięgnął po alkohol choć i tak by to w nim nic nie zmieniło.
Wyciągnął rękę w kierunku Blondynki - Proszę oddaj mi je - wskazał na procenty trzymane w łapie niedźwiedzicy.

[Bjorn]

No i może lepiej, że ten szybko zmył się. Niedźwiedzica trzymała w swojej łapie tę butelkę w ciszy. Spojrzała na dłoń mężczyzny. Nie wiedział co ma zrobić. Tak ma nie najmocniejsza głowę ale jednak. Koniec końców oddała mu butelkę bez jakieś dyskusji. Za dużo i tak wypiła i powiedział i powinna była już dawno iść do siebie i dać mu spokój.

[Fenrir Labdakid]

Wilkor miał w sobie instynkt samozachowawczy i wiedział kiedy ma się ewakuować.
Fenrir odebrał piwo od niedźwiedzicy - Dziękuję - odstawił je na stolik. Nie sadził aby powiedziała za dużo czy coś innego. Jednakże widząc jak zachowanie kobiety się zmieniło lepsze dla jej bezpieczeństwa było powstrzymać ją od picia. Był wdzięczny Blondynce, że bez większych problemów go posłuchała.
- Jak się czujesz? - zapytał.

[Bjorn]

Milczała i w końcu przejechała sobie łapami po twarzy. Poniosło ją lekko. Wrócił do swojej formy.
-Przepraszam- Powinna bardziej panować nad sobą. Koniec końców nie dała się aż tak ponieść ale jednak czuła, że powinna była przystopować wcześniej i też nie drążyć tematów. Była już i tak bardzo mocno upita nawet jeśli jej zachowanie nie wskazywało na to jakoś szczególnie.
-Chodź- Wstała kierując się do swojego pokoju.

[Fenrir Labdakid]

Nie twierdził, że ją poniosło. Przecież nic takiego nie zrobiła - Nie masz za co - mówił szczerze. Nie rozniosła domu, nie zrobiła awantury nawet głosu nie podniosła to za co przepraszała? Kobiety jednak były bardziej skomplikowane niż się mogło mężczyźnie wydawać.
Zdziwił się kiedy tak nagle wstała i poszła do siebie wołając go za sobą. Nic nie mówiąc ruszył za kobietą, nie wiedząc co ta może chcieć. Miał nadzieję, że nie wpadła na głupi pomysł.

[Bjorn]

Kiedy wszedł za nią, ta uklękła, trochę chwiejnie, i wyciągnęła nie duże drewniane pudełko, w którym miała różne swoje rzeczy. Wyciągnęła z niego dość duży wisior. Miał kształt pazura ale z wyrzeźbiona górą częścią w kształt głowy niedźwiedzia.
-Ja.. ja nigdy nie zapomnę- Trzymała ten dość duży wisior w dłonią- Pogodzę się ale .. zawsze tu są- Wręczyła ów wisior mężczyźnie.
-Wiem jestem głupia- Otarła sobie łzy, które sama nie wie kiedy ale jej napłynęły.

[Fenrir Labdakid]

Nie wiedział co dokładnie chce a gdy znaleźli się u niej w pokoju spokojnie obserwował to co robiła. Nie rozumiał o co mogło chodzić z tym wisiorem, jednakże kiedy zaczęła mówić powoli stawało się dla niego jasne. Wziął ostrożnie pazur do ręki, zrozumiał ze to musi być pamiątka po dzieciach. Przyjrzał mu się uważnie z lekkim uśmiechem przejeżdżając palcem po rzeźbieniach.
Uniósł wzrok - Nie mów tak, nie jesteś głupia - podszedł do niej przytulając do siebie - Wciąż jesteś matką choć ich już nie ma. Masz prawo za nimi tęsknić - wiedział, że tam uczono ją dokładnie czegoś innego. Nie mniej jednak nie podchodził do tego w ten sam sposób. Sam chętnie by je poznał ale nie było mu dane i nie będzie.

[Bjorn]

-Miałeś prawo wiedzieć, powinieneś był- Czuła się z tym źle. Uważała, ze wszystko ma przepracowane, może jak widać nie do końca.
-Przepraszam Fenrirze, to moja wina to co się stało, to wszystko- Nie zależnie co by nie powiedział, ona tak to czuła. Sam się wtuliła w niego.
-Zrobił to dla mnie- Mówiła płacząc-Wiedział, że nie powinien ale zrobił- Wzięła wisior i mocno poruszyła figurkę aby zacząć odkręcać ją-Tyle mi zostało- Nie miał przecież ani zdjęć ani niczego. Wewnątrz pazura była przestrzeń nie duża ale mogła służyć jako tak mała przenośna skrytka. Wewnątrz były dwa cieniutkie i krótkie warkocze.

[Fenrir Labdakid]

Kiedy zaczęła mówić mocniej ją do siebie przytulił, rozumiał że było to dla niej ciężkie przeżycie. Nie obwiniał jej za nic, wiedział jaki jest i nie dziwiła go decyzja jaką wtedy podjęła.
- Ciiii - próbował ją wyciszyć, gładził ją po głowie. Nie opierał się kiedy wzięła od niego wisior zaglądając co ona z nim robi.
Widząc co znajduje się w środku spojrzał na nią - To ich? - rzekł nie wiedząc czy powinien w ogóle tego dotykać. Nie sadził, że mogła coś takiego posiadać.

[Bjorn]

Za dużo wypiła. Będzie musiał się na przyszłość bardziej pilnować. Powinna być inna.
-Tak... jedyne co mam- Na niczym innym jej nie zależało ale ta pamiątka była dla niej cenna. Inne rzeczy mogła stracić, zostawić. Tego jednak nie chciał stracić. Trzymanie takich rzeczy nie jest normalne i powinna je spalić i dać odejść w całości ich duszyczkom. Tylko nadal jej trudno. Nie tylko z sentymentu miała je tyle lat.
-Weź- Oddała mu cały wisior- Powinieneś- No trudno było jej teraz układać w słowa wszystko co odczuwała.