Dom Fenrir'a i Bjorn

[Bjorn]

Może i czuła się trochę zmęczona ale cieszyła się z chwili, w której się znalazła. Uśmiechnęła się się czując, że i ten ją obejmuje. Na pewno nie zaśnie tak szybko. Pocieszy się chwilą. Do tego w końcu oboje maja jutro wolne to i pospać będzie można.

[Fenrir Labdakid]

Mężczyzna nie wiedział ile może zając zaśnięcie kobiecie. Nie za bardzo przykładał do tego uwagę. Na prawdę miło było poczuć czyjąś obecność obok. To go powoli uświadamiało co zrobił źle. Myśli z powrotem powędrowały mu do poprzedniego dnia.
Przytulił mocniej do siebie Bjorn tak jakby próbował naprawić sytuację, która była beznadziejna. Jak może wziąć sobie wolne kiedy musi jej szukać. Pogrążył się w tym.

[Bjorn]

Kobieta wstała rankiem. Była wyspana i czuła się dobrze. Usiadła na łóżku i przeciągnęła się. Spojrzała na Fenrira. Kiedy spał wyglądał na takiego słodkiego i niewinnego.

[Fenrir Labdakid]

Długo rozmyślał na całymi wydarzeniami wpatrując się w sufit. Zaś obok niego wydawało się już, że kobieta zasnęła. Nie zwolnił jej ze swojego uścisku, ciągle ją tuląc do siebie. Była taka spokojna i wydawała się bezbronna, nie chciał przeszkadzać Blondynce.
Zamknął oczy wyciszając umysł, zmysły co spowodował, że zasnął normalnym porządnym snem. Nic nie docierało do niego z zewnątrz. Nie wiedział jak długo spał ale na pewno kiedy się obudził nie było to wczesnym świtem jak zawsze. Nim się podniósł przetarł dłonią twarz, odczuł zmęczenie jak jeszcze nigdy wcześniej. Miał wrażenie jakby był po jakieś ciężkiej przeprawie a nie po śnie. Widocznie ciało odzwyczaiło się od takiej formy wypoczynku, wsparł się na łokciach trochę jeszcze zamroczony. Gdy ujrzał kobietę przywitał się z nią.

[Bjorn]

Przeciągnęła się i zauważyła, że ten jest obudzony.
-Nie pamiętam kiedy udało ci się tak długo spać- Przyznała z lekkim uśmiechem- Musiałeś być wymęczony- Albo organizm w końcu powiedział "stop" i tyle. Nachyliła się i zmieniła położenie by pozwolić sobie na to aby go lekko poczochrać po włosach.

[Fenrir Labdakid]

Fenrir leniwie omiótł wzrokiem pomieszczenie dalej odczuwając skutki niesypiania przez tyle lat. Ponownie opadł na łóżko czując się doszczętnie wypompowany - Też nie pamiętam kiedy tak spałem ale widocznie mi nie służy - rzekł spokojnie lekko się uśmiechając czując rękę Bjorn na włosach. Ponownie przetarł dłońmi twarz, nie może przecież leżeć tak bez końca.
Przyszedł mu do głowy pewien pomysł, podniósł się do pozycji siedzącej chwytając w objęcia niedźwiedzicę i wraz z nią przewracając się na łóżko. Jak ma jeszcze chwilę odpocząć to tylko z nią, zignorował otaczające go zmęczenie.

[Bjorn]

Może nie był przyzwyczajony do takiego snu, to uznawała, ze jest to mu bardzo potrzebne. Nie można wiecznie żyć w spięciu.
Spędzili dobrze czas ale i do pracy nadeszła pra. Wstała i ogarnęła się aby następnie wyruszyć do pracy.

/skip do obecnego czasu

[Fenrir Labdakid]

Tego dnia nie czuł się najlepiej co jednak nie przeszkodziło mu w niczym. To co miał zaplanowane wykonał dotrzymując obietnicy. Po wolnym dniu wrzucił się w wir pracy jednak z kilkoma ustępstwami. Znalazł czas na kilka innych rzeczy po za pracą.
Obecnego dnia wstał, przygotował się do porannego biegania a wracając z niego wyszykował się do służby opuszczając dom.

Zt

[Fenrir Labdakid]

Przed wejściem do domu wytarł buty o wycieraczkę częściowo je rozsznurowując, w środku szybko się ich pozbył. Przywitał z domownikami a sam z teczką pod pachą skierował się do swojego domowego biura. Po drodze nalewając szklankę wody, a że Junior od jakiegoś czasu pozwalał sobie na więcej i tym razem zaczepiał mężczyznę chętny do zabawy - Poczekaj - rzucił spokojnie do pupila a ten jak cień za nim poszedł szturchając go co chwilę nosem - Mówiłem poczekaj - ton głosu zrobił się stanowczy. Wilkor na moment przestał zaczepiać dowódcę nawet usiadł przekrzywiając łeb ale zaraz poszedł za nim ponownie trącając wilkołaka. Fenrir warknął na zwierzaka, to go nie zniechęciło.
Zrezygnowany mężczyzna rozejrzał się za kobietą, czuć było jej woń ale nie na tyle aby mógł stwierdzić, że jest w domu ale mimo wszystko zawołał głośniej - Bjorn możesz go zabrać? - przyglądał się pupilowi, który stanowczo za dużo sobie pozwalał. Jak dalej tak pójdzie będzie musiał go naprostować. Junior merdał ogonem podchodząc bliżej z piłką w mordzie wielkości tej do koszykówki.

[Bjorn]

Kobieta słyszała jak ten wrócił z pracy. Wychyliła się z piętra spoglądając na niego.
-On się po prostu cieszy- Rzekła do niego. Wilkor może był natrętny ale co ona może poradzić- Jak w pracy?- zapytała zaraz potem zeszła na dół.
-Czy wszystko w porządku?- Zapytała się podchodząc do niego i dała mu buziaka w policzek.