Dom Ketsueki

[Los]

No ale na co być złym? Położył się i wsunął łeb z jej poduszką, pod inne poduszki. Tak więc skoro go tu nie ma, bo jest przecież świetnie ukryty. Nie to, że wszystko widać prócz łba. No ale jest ukryty, mistrz chowanego. Może ma swoje lata ale czy to ma oznaczać, ze ma być niemrawy? No to nie ma tak łatwo.

[Ketsueki Ōkami]

Odłożyła miskę poza jego zasięgiem i stanęła nad Perrito z rękami na biodrach. Wiedziała, że czuł jej obecność i chwilę tak stała, bez słowa. Jeśli nie zareagował, nachyliła się, podtrzymując ściany i zrzuciła mu z łba poduszki.
- No kochanie, chyba sobie coś musimy ustalić. Ta poduszka jest moja, więc to ja z niej korzystam, oddaj. - Uniósła brew, nadal się nad nim nachylając. Nie była na niego zła, ale wiedziała, że nie może mu na wszystko pozwolić, bo później będzie problem.

[Los]

Tak, wiedział, ze jest. Zamarł w bezruchu. Tak jakby miało to tylko potwierdzić, że go tutaj nie ma. Staruszek pewnie miał nadzieję, że nagle kobita zniknie ale jakimś cudem sprawiała, że przestał być niewidzialny! Magia! Puścił poduszkę. Skulił lekko uszka i położył łeb na ziemi. Wcale nic nie zrobił.

[Ketsueki Ōkami]

No i jak mogłaby się na niego gniewać? Ket jednak wcale nie była aż tak miękka jak się wydawało. Owszem do ostrości Fena wiele jej brakowało, ale nie pozwala zwierzakom robić co im się żywnie podobało... Bo potem kończyło się jak z tym psem tego... Jak on miał? Morten? Nie ważne.
- Oddaj. - Wyciągnęła do niego rękę. Wciąż leżał z jej poduszką. Nie podnosiła jednak głosu i nie okazywała złości.

[Los]

Spoglądał na jej dłoń. Zaraz potem na nią, jej dłoń, na nią, jej dłoń na nią. Jakby cos sobie analizował. W końcu jednak oddał poduszkę. Wydał z siebie dziwny dźwięk i wywalił się na plecy. No oczywiście skrzydła prawie prostując. Z łbem na ziemi i wystającym jęzorem patrzył na nią. On jest mały, taki malutki. Patrz, widzisz, mieści się na jednej poduszce- Przemieścił swój łeb na jedną.

[Ketsueki Ōkami]

Odebrała poduszkę i z rozbawieniem patrzyła co on wyrabia. Niewiele się zastanawiając, rzuciła poduchę obok niego i usiadła na niej. Wyciągnęła ręce i zaczęła drapać go po piersi.
- Widzisz, można żyć w zgodzie. - Podniosła się do klęczek i nachyliła nad nim, by pocałować go w czubek dzioba. Sięgnęła też po miskę, która stała kawałek dalej i przysunęła ją do Perrito.
- To będziesz jadł? - Uniosła brew z uśmiechem się w niego wpatrując. Wiedziała, że jedzenia nie odmówi.

[Los]

Przewalił się na bok i otrzepał, tak krzywo. Zaraz potem zjadł. W końcu jedzenie to jedna z głównych jego życiowych potrzeb. Po posiłku zaskrzeczał. Zamrugał i zaczął ponownie dziobem w jej włosach grzebać. Nie robił jej krzywdy.

[Ketsueki Ōkami]

Obserwowała go gdy jadł i głaskała po boku, jeśli na to pozwolił. Z tego co pamiętała nie powinien mieć nic przeciwko, ale nie wszystkie zwierzęta lubiły być dotykane podczas posiłku. Gdy skończył, odsunęła miskę, która stała się już jego - trzeba kupić nową do wyrabiania ciasta.
- Podobają ci się? - Zaśmiała się cicho i położyła obok gryfa. Narzuciła kołdrę na swoje nogi i trochę na niego.
- Cieszę się, że będziesz tu ze mną. - Nie przeszkadzało jej to podskubywanie. Sama zaczęła go drapać po boku, tak nisko, że prawie po brzuchu.

[Los]

Słuchał ją nawet kiedy jadł. Dotyk mu nie przeszkadzał ani trochę. Wydał z siebie dźwięk trochę miedzy zamruczeniem za zgruchaniem gołębia. Sam się tak trochę podczołgał aby się bliżej niej znaleźć. Był pieszczochem i lubił takie drapanie. Rozprostował skrzydło taka by ją trochę okryć.

[Ketsueki Ōkami]

Uśmiechnęła się na wydany przez niego dźwięk i później nakrycie skrzydłem. Jak tak to będzie wyglądać, to chętnie wpuści go do łóżka.
- To co, idziemy spać? - Jutro wyjdzie z nim do ogrodu, tam będzie miał dużo miejsca by sobie pobiegać czy nawet polatać nad domem jeśli będzie miał ochotę. Gdy zrobi się cieplej, będzie mogła zostawiać mu otwarte wejście tarasowe.
Wtuliła się w niego, pozostając częściowo na poduszce. Nie przestawała go drapać, póki nie zaczęła powoli odpływać. Nawet jego towarzystwo nie pozwoliło spać jej zupełnie spokojnie. Mruczała coś niewyraźnie przez sen i czasem gwałtownie się ruszała, jego obecność pozwoliła jednak Ket się nie wybudzać i obeszło się też bez krzyków i wielkiego rzucania.