Uliczki między budynakmi

[Fenrir Labdakid]

Pokręcił głową idąc dalej, jeszcze trochę a dotrą do domków.
- Jutro planowałem zrobić obiad dla Sylvana, bo dzisiaj nie było jak - nie spoglądał na kobietę tylko przed siebie - Chyba, że przyjdziesz do mnie na obiad - zaproponował. Nie widział w tym problemu a i tak będzie piekł całą kaczkę, więc jedzenia na pewno wystarczy.
- To na pewno - jednak to go nie bawiło, wiedział jak mocno przyjaciel cierpi a sam też mu dołożył cegiełkę. Brak wspomnień tych najważniejszych jest bolesna a Sylvan bardzo dużo opuścił.

[Ketsueki Ōkami]

Uniósła brew. No tak, mówili o tym.
- Chętnie. - Uśmiechnęła się szeroko. Właściwe to chyba nawet byłyby dobre warunki. Bo gdzie mieliby rozmawiać? W karczmie, u niej? No raczej średnie pomysły.
Zdawała sobie sprawę, że ta rozmowa będzie dla Syla tak samo trudna jak dla niej, a może nawet trudniejsza. W końcu ona to pamiętała, a na niego spadnie to jak grom.

[Fenrir Labdakid]

W takim razie jutro będzie musiał szybciej wyjść z pracy aby takowy obiad przygotować. Skinął głową z lekkim uśmiechem.
Nie wiedział jak przyjmie to przyjaciel ani tego jak zachowa się kobieta w takiej sytuacji. Na pewno będzie musiał pogonić Juniora na spanie, żeby mu nie przeszkadzał w pracy i gościom. Zastanowił się czy jeszcze będzie otwarty jakiś sklep po drodze, dzisiaj mógłby zrobić już wstępne zakupu.

[Ketsueki Ōkami]

- Będziesz potrzebował jakiejś pomocy? - W końcu nie widziała problemu z tym, by wpaść do niego wcześniej i stanąć przy garach. Lubiła gotować, a i nie widziała potrzeby, by on zajmował się wszystkim, a oni przyjdą na gotowe.
- Mogę przyjść trochę wcześniej. - Albo coś przynieść, zrobić jakieś zakupy po drodze, czy cokolwiek mu tam będzie potrzebne.

[Fenrir Labdakid]

Powoli dochodzili do domu Białowłosej.
W kuchni przeważnie pracował sam, mało co komu zlecał do pracy - Niekoniecznie, możesz przyjść godzinę wcześniej - rzekł spokojnie. Nie był pewny, że coś dla niej znajdzie ale zaoferowała swoją pomoc. Na zakupy woli pójść sam, wie czego potrzebuje i jakie to ma być a nie chciałby później podać czegoś co mu samemu nie smakuje.

[Ketsueki Ōkami]

Skinęła głową. Nawet jak nie pomoże w kuchni, to może nakryć do stołu, czy zabrać psa na spacer. Zawsze to trochę więcej czasu dla Fenka.
- Będę. Tylko na którą właściwe planujesz obiad? - Z ich godzinami pracy, to raczej jadło się go w przerwie. Chyba, że planuje wziąć wolne, albo wyjść szybciej. Nie żeby narzekała.

[Fenrir Labdakid]

Zastanowił się nad odpowiedzią - Prawdopodobnie na 18, to będzie bardziej obiadokolacja - rzekł spokojnie a co spaceru z wilkorem to słaby pomysł. Junior jest wyższy od niej i wątpiła aby miała na tyle siły żeby móc go utrzymać tym bardziej, że ten zwierzak z nikim nie współpracuje prócz samego dowódcy i teraz Bjorn.
Pozostaje jeszcze kwestia ściągnięcia Sylvana, wątpił aby przyjaciel miał dwa dni z rzędu wolne. Będzie musiał pomyśleć jak to zrobić. Dochodzili już pod dom Białowłosej.

Z.t.

[Ketsueki Ōkami]

Nie przesadzajmy, Ket nie miała siły niemowlaka, a jest też wilkołakiem, to i z tego tytułu trochę jej ma więcej. Może i wilkor ma siłę, ale nie sądziła, że nie dałaby sobie z nim rady. Nie będzie jednak dyskutować z właścicielem.
- W takim razie wpadnę o 17. - Uśmiechnęła się do Fena delikatnie. Zaraz też stanęli przed bramą jej domu. Otworzyła bramę kluczem i weszła do środka.

//zt

[Fenrir Labdakid]

Ruszył mało oświetlonymi uliczkami przemierzając Dzielnicę Nieludzi, rozglądał się dookoła patrolując czy mieszkańcy są bezpieczni i nie grozi im niebezpieczeństwo. Wiedział, że gdzieś w zakamarkach Cross kryją się Ci, którzy zapewne niedługo wypełzną na światło dzienne.
Dochodząc do otwartego sklepu, wszedł zobaczyć czy coś mu się przyda na jutrzejszy obiad. Wyszedł bez niczego, jutro wybierze się na targ. Skierował kroki ku domowi, musi odpocząć.

Z.t.

[Ketsueki Ōkami]

Wyszła z domu Fena całą się trzęsąc. Trzasnęła furtką i zatrzymała się za nią. W końcu zrobiła pierwszy, drugi, trzeci krok. Odwróciła się na pięcie i zawróciła. Nim weszła znów na jego teren, otarła łzy ręką, choć wcale to nie pomogło.

//zt