Biuro Lidera

[Ketsueki Ōkami]

Ona też lubiła mięso, może nawet bardziej niż wydawało się Fenkowi, natomiast nie wyznawała zasady, że ma ono stanowić osiemdziesiąt procent dania minimum. Dyskusje o jedzeniu zajmowały im całkiem sporo czasu, w końcu więc postanowiła iść na kompromis.
- Dobra, zastanowię się nad zwiększeniem ilości mięsa w twoich daniach, ale ty przestaniesz wybrzydzać. - To chyba nie był zły deal.
- No średnio, wciąż unikasz odpowiedzi. - Przyszła tu w dobrej wierze. Dlaczego on wciąż ją izolował? Jeśli ma to związek z problemami służbowymi, przecież powinna wiedzieć. Właściwe prędzej czy później i tak się pewnie dowie. A jeśli to problemy prywatne, tym bardziej by mu nie odpuściła, nie mogłaby przecież zostawić go z kłopotami samego.
- No pomóc, a po co myślisz tu.. - Zamilkła czując jego dłoń zaciskającą się na nadgarstku. Spojrzała na własną rękę marszcząc nos. Widząc jak wyciąga jej fajkę spomiędzy palców fuknęła z niezadowoleniem, zupełnie nie spodziewając się jakie mężczyzna ma zamiary.
Mógł poczuć jak cała sztywnieje na moment, by po chwili odchylić się bardziej do tyłu, odsuwając się od niego.
- Fen... Jak mam pomóc, je... jeśli nie mówisz mi... nie mówisz o co chodzi? - Pewność z jej głosu zupełnie wyparowała. Nie była w stanie opanować niepokoju w spojrzeniu, choć starała się jakoś trzymać.

[Fenrir Labdakid]

Czuł co się dzieje z dziewczynom ale nie pozwolił jej się zbytnio odsunąć. Puścił nadgarstek Ketuseki kontynuując swe okrutne zachowanie. Przeniósł ręce na jej biodra przyciągając ją do siebie - Zgadnij? - rzekł szukając spojrzenia kobiety.
Klął na siebie w myślach, mimo wszystko brnął dalej. Przejechał delikatnie ustami po szyi kobiety - Przecież już mówiłem - zacisnął mocniej dłonie na biodrach dziewczyny. Oparł czoło o jej patrząc na nią i bijąc się ze swoimi myślami.

[Ketsueki Ōkami]

Pisnęła czując jak szarpie ją do siebie. Nie była w stanie nic zrobić, jakby straciła wszystkie siły. Nie wierzyła, że mógł by jej coś zrobić, ze wszystkich znanych jej osób była pewna tylko jego.
- Fen... co... przestań... - Czuła jak zaczyna drżeć, podobnie do swojego głosu. Walczyła z łzami zbierającymi się pod powiekami, ale nie była w stanie nic z tym zrobić. Jej wzrok błądził bezwiednie wokół, aż nie trafiła na spojrzenie Fenka. Zatrzymała się na nim, próbując zrozumieć, przekonać się, że ma racje i on nie zrobi jej krzywdy. Patrzyła na niego ze strachem, ale i zupełnie nie pasującą do sytuacji ufnością.
Czując jego usta na szyi zacisnęła zęby na dolnej wardze, niemal kalecząc cienka skórę. Nie mogła opanować oddechu, który stał się urywany, zrobiło jej się gorąco, by zaraz poczuła ogarniający ją chłód. Mimo wszystko nie ruszyła się z miejsca, siedziała jakby zupełnie straciła kontrolę nad ciałem.

[Fenrir Labdakid]

Mężczyzna wyczuł emocje miotające kobietą, odchylił się od niej. Spoglądając w oczy Ketuseki, uniósł dłoń ujmując w nią jej twarz a gdy zagryzła wargi przejechał po nich delikatnie kciukiem.
Słyszał wcześniejsza jej prośbę, a jednak nie zaprzestał tego co robił. Będąc dopiero tak blisko niej coś sobie uzmysłowił i to dość dosadnie.
Oddechy Fenrira stały się głębsze a serce przyspieszyło, chciał coś powiedzieć lecz wyglądał jak nie on. Było to nieporadne. Opuścił głowę opierając ją na ramieniu kobiety, zabrał też rękę z jej policzka. I po prostu ją przytulił.

[Ketsueki Ōkami]

Czuła rosnący w niej strach, tym bardziej gdy jej ciało odpowiadało na jego ruchy, zupełnie ignorując jej wolę. Poczuła jak pod dotykiem jego dłoni, jej usta delikatnie się rozchylają. Spotkała ponownie jego spojrzenie, ale nie wytrzymała go długo. Opuściła głowę, chowając łzy i rumieńce jakie pojawiły się na jej twarzy.
Poczuła jak ją do siebie przyciąga i zupełnie niespodziewanie po prostu przytula. Mógł poczuć jak po chwili ciało kobiety się rozluźnia, nie zupełnie, ale zdecydowanie nie było w nim już takiej sztywności jak wcześniej. Dopiero teraz też na dobre się rozpłakała. Z trudem uniosła drżące ręce i oparła je na torsie Fenrira.
- Fen... dlaczego? - Wykrztusiła przez łzy, starając się opanować oddech. Nim mógł zdążyć odpowiedzieć znów otworzyła usta.
- Ja... mogłabym z Tobą... chcę ale nie w taki sposób, nie tak.... Fen, to mnie przeraża. - Zdania jej się urywały, ale chyba dała radę przekazać choć część z tego co planowała.

[Fenrir Labdakid]

Czując jak się rozluźnia chciał ją przytulić mocniej ale jednak tego nie zrobił czując jej dłonie na piersi. A na pytanie nie zdążył odpowiedzieć, bo z ust Ket wypadła lawina słów. Każde wypowiedziane słowo cieszyło go jak i czuł ze wbija mu nóż w serce. Wiedział z czym to się będzie wiązać - Przepraszam - wyprostował się, jedną rękę położył na włosach kobiety zaczynając po nich głaskać.
Serce dalej biło mu szybciej - Zbyt mocno mi na Tobie zależy abym i Ciebie stracił. - odchylił ją od sobie aby na nią spojrzeć - Rozumiesz? Nie chcę aby stała Ci się jakakolwiek krzywda. Nie chcę a przy mnie jest to nieuchronne - mówił całkowicie poważnie. Nie miał szczęścia do tych spraw dlatego wiecznie wszystkich trzymał na dystans.

[Ketsueki Ōkami]

Pozwoliła się odsunąć i uniosła głowę by móc na niego spojrzeć. Nawet udało jej się uśmiechnąć, choć miała wrażenie, że wciąż ciężko jej zmusić ciało do czegokolwiek. Słysząc jego słowa pokręciła głową.
- Fen, nie jestem dzieckiem. Pozwól, że sama zdecyduję, czy czuję się przy Tobie bezpiecznie i czy jestem gotowa wystawić się na ryzyko. - Jej głos był jeszcze słaby, ale wróciła pewność z jaką zwykle do niego mówiła. Wyciągnęła rękę i chwyciła go za koszulę, by móc przyciągnąć go spowrotem. Oparła głowę o jego tors i przymknęła oczy.

[Fenrir Labdakid]

No i czar prysł. Fenrir spojrzał w dół na Ketuseki - W stosunku do mnie to jesteś szczeniakiem - dziwnie to zabrzmiało ale według kalendarza wilkołaków tak właśnie było. Powoli wszystko wracało do normy - Lepiej od ryzyka trzymaj się z daleka. Kurduplu - wtedy kobieta przyciągnęła go do siebie. Nie mógł powiedzieć, że to mu się nie spodobało ale czekał na reakcje łańcuchową. Jak ją znał to na pewno zaraz usłyszy dalszy ciąg jej wywodu do tego jak ją nazwał kurduplem. Co gorsza powiedział Ket co czuje a to już pozycja przegrana.

[Ketsueki Ōkami]

- Tak jakby miało to jakiś wpływ. Nadal jestem osobą mogącą samodzielnie podejmować decyzje. - Nie miała siły by spojrzeć na niego z wyrzutem, jaki w normalnej sytuacji by się tu pojawił. Jednak przy kolejnych słowach Fenka nie mogła już się o to nie postarać. Uniosła głowę i fuknęła z rozdrażnieniem.
- Jak Ci przeszkadza mój wzrost to noś mnie na rękach. - Po tym przyciągnęła go do siebie i przytuliła policzek do jego torsu. Właściwie oboje się przyznali, wiec wykorzystywanie tego przez któregoś z nich mogło pociągnąć podobne zachowanie i z drugiej strony. W tej chwili jednak to raczej Fen był na wygranej pozycji, przynajmniej do momentu aż jej ciało wróci do normy, a ostatnie cienie strachu znikną.
Podniosła rękę by otrzeć z twarzy łzy. Chciała usłyszeć dlaczego to zrobił, ale zaczynała się już domyślać.

[Fenrir Labdakid]

Spojrzał na nią z góry, bo jak inaczej mógł - Funkcja podpórki bardziej mi odpowiada - rzekł z przekąsem. O dziwo uśmiechnął się pod nosem kiedy ponownie go przyciągnęła. Nie mniej jednak złapał ja za uda i podniósł do góry tak aby ich twarze były na tym samym poziomie. Powoli i bez pośpiechu przybliżył się do niej, po czym złożył na jej ustach czuły pocałunek. Choć chciał aby trwał nieco dłużej posadził ją z powrotem na biurku odgarniając włosy Ket za ucho - Słodka jesteś kiedy się gniewasz - rzucił odruchowo a sam na chwile zamarł.