Wizard's World

Początkowo chciała odmówić zmiany miejsca, obawiała się z jego strony jakiegoś podstępu. Zdecydowała się jednak po raz kolejny mu zaufać, bo przy okazji bardziej pozna miasto i może dowie się czegoś ciekawego, co rozwieje jej pytania, wątpliwości i fascynację nowościami. Do karczmy weszła za chłopcem pewnym krokiem, rozejrzała się po sali i poprawiła rozwiane włosy, musiała zaprezentować się z jak najlepszej strony mieszkańcom Cross City. Tym bardziej, że przez ostatni czas robiła wszystko by tej społeczności po katastrofie pomóc. Mimo to odczuwała niechęć do swojej osoby, może dlatego iż była obcą osobą, która pojawiła się znikąd i nagle chciała pomagać. Sama już nie wiedziała co jest z nią nie tak.
Nie chciała nikogo pytać o możliwość siedzenia obok, poczekała chwilkę aż czteroosobowy stolik się zwolnił i skierowała się w tamto miejsce, siadła i spokojnie obserwowała zebranych, a wśród nic swojego młodego przewodnika. Wrócił do niej jak obiecywał, ale ona już nawet nie miała pojęcia co powinna mówić.
- To miasto mnie przerasta. Różne dziwne istoty, o których czytała mi za młodu matka są tutaj... prawdziwe. Ty z jakiegoś powodu mi pomagasz, ja nie wiem kim jesteś i po co to właściwie robisz. Mogłeś zostawić mnie na głównej ulicy, a przyszedłeś ze mną aż tutaj. Zostawiłeś mnie na chwilę samą, nie wiem o czym dyskutowałeś z tą kobietą, ale rozumiesz moją pozycję? - jej głos brzmiał bardzo obojętnie, bez emocjonalnie może trochę leniwie i niechętnie.

Zrozumiała w tym momencie już wszystko. Wyjaśniło się dlaczego jej pomógł, dlaczego dostała tę bransoletkę... swoją drogą nikt jej wcześniej nie powiedział po co ona, ale wyjaśniało by to teraz bardzo wiele. Już miała pewność, że nie miała przykrywki zwykłej ludzkiej dziewki i każdy kto tylko się trochę orientował i dostrzegł część biżuterii wiedział już, że jest wampirem. Poczuła się w tym momencie naga i widoczna, co nie należało do przyjemnych uczuć. Zaciągnęła rękaw płaszcza na nadgarstek, nie chciała problemów, których swoją drogą wcale nie stwarzała.
- Chyba będzie około 60 lat... kto by to liczył. - czuła się jak skończona idiotka, przez tyle czasu wypierała się przed chłopcem wampiryzmu, a teraz... cóż nic dodać nic ująć.
- Czy w mieście jest bezpiecznie dla takich jak my? - zapytała zaciekawiona odpowiedzi, była już gotowa psychicznie do odejścia w jakieś inne miejsce, gdzie będzie bardziej anonimowa i nierozpoznawalna ze względu na przynależność do nieśmiertelnych.

- Naprawdę nie trzeba było.. nie stać mnie na taką rozrzutność, nie chcę cię też wykorzystywać. - odpowiedziała.
Pieniądze w dużej mierze przeznaczała w sposób bardziej szlachetny, kupując sierotą i biednym ciepłe posiłki, obuwie i odzież. Nie mogła sobie pozwalać na takie przyjemności jak kupowanie czegokolwiek w tawernach, barach i tym podobnych miejscach, do których mimo wszystko bardzo ją ciągnęło.
- Gdzie moje maniery... Jestem Lexa Blake. - tak długo rozmawiają, a nawet się sobie nawzajem nie przedstawili, co za niestosowna sytuacja.
Kobieta nie upiła jednak ani łyka z napoju jaki otrzymała, trzymała go w prawej dłoni i bujała nim delikatnie na boki, nie wiedziała czy wypadało jej się napić, ale ostatecznie wzięła malutkiego łyka i odłożyła na stół. Nie spodziewała się tego, co poczuła. Metaliczny posmak sprawił, że jej zmysły się pobudziły, lecz nie była z tego powodu z siebie dumna. Jeśli krew serwowano, musiała się ona skądś wziąć, a o tym wolała już nawet nie myśleć. Na tę chwilę nie zwracała jednak uwagi wampirowi, uznała, że mogłaby zachować się niewdzięcznie i zamierzała tego uniknąć.
- Nie byłam tego świadoma. Myślałam, że to jakiś biedny człowiek... chciałam mu pomóc swoją walutą, wesprzeć. Bardzo dobrze, że mnie uprzedziłeś.
Z jakiego powodu tak bardzo walczyła o dobro potrzebujących i ogólnie rasy ludzkiej? Otóż wyrzuty sumienia nie dawały jej wytchnąć, z dnia na dzień przygnębiając ją coraz bardziej. Czuła się odpowiedzialna za rzeź jaką urządził jej stwórca, a ona nie była w stanie cofnąć czasu i uratować tych niewinnych istnień. Zacisnęła lewą pieść na samo wspomnienie, a w gardle coś jakby jej stanęło.
- Właściwie to dlaczego mi to mówisz, moje życie cię interesuje? Jestem nowa, mógłbyś się mnie łatwo wyzbyć.

- Powinnam wiedzieć coś jeszcze jako adeptka tego "nowego świata"? - zapytała, nie drążąc już poprzednich tematów. Wiedziała co robi i na co się pisze, a także zdawała sobie doskonale sprawę z tego, że sama nie uratuje całego ludzkiego społeczeństwa chociażby miało to trwać latami. Co za tym idzie nie wyzbędzie się wyrzutów sumienia już prawdopodobnie nigdy.
- Gdzie mogę spotkać więcej takich jak my?