Wizard's World

Szedłem przez dziwaczne miejsca przechodzące też przez terytorium wroga którego pragnąłem uniknąć ale jak młody wilk miał wrócić do swoich niech i tek będzie. W końcu dotarliśmy, co mnie nieco zdziwiło zachowanie osobników opiekujących się małym. Jakby nie patrzeć to w watażce wilków powinno być kilka samic opiekujących się młodymi a nie jedna i do tego ten basior. Nic mi nie pasowało ale gdy wadera zaczęła na mnie warczeć puściłem sznur więżący młode - Spokojnie przybywam pokoju - mówiąc to powoli przyciągnąłem do siebie szczeniaka uwalniając go.

Poczułem znajomą woń i długo na jej właściciela czekać nie musiałem. Siostra! i ten no. Mój mózg nie do końca chyba stykął kim on jest. Znałem go ale hm... nie. Nie bylem pewny o. nie wiem moze to wilcze zycie tak wpłynęło? Nie byłem już taki malutki no. Matka poszła witać córkę a potem no. Ja to sobie stałem i gapiłem się na faceta. ogon miałem swobodnie opuszczony lekko tylko ruszając. Nadal musiałem wykminić co jest grane. Czy bycie wilczkiem zacierało mój umysł? Niepokojące, kurcze.

Wiedziałem, że powonieniem już pójść ale byłem ciekaw czy młody wilk dostanie nauczkę za wałęsanie się samopas tak daleko od domu. Niestety nic takiego nie miało miejsca, wadera nie była wielka zaś basior niedaleko był niesłychanie wielki jak na zwykłego wilka.
Moją uwagę przyciągnął szczeniak niedaleko mnie, dziwiłem się że się mnie nie boi a wręcz ciągle się gapi, zmierzyłem go wzrokiem. Nie wiedziałem co mam o nim myśleć, że odważy to jedna...

Machnął ogonem i olewając wszystkich podbiegł do Fenak ciesząc się jak głupi . No tak, kojarzę tego typa. Nie wiem skąd ale znam go tak! Skakał i piszczał z radości. No tak się zacieszał, ze aż popuścił an nogę wilkolaka.

Widząc jak szczeniak na mnie zareagował uniosłem jedną brew do góry nie wiedząc co począć, najpierw patrzył się tak tępo a teraz mnie osikał. No skopa by dostał gdyby nie jego starsi. Patrząc się tak na tego malucha zauważyłem, że on nie będzie zwykłym wilkiem sam fakt wielkości jego ojca mówił sam za siebie. Do tego znowu to uczucie, że muszę coś zrobić. Jakie to było wkurzające.
Nie było dobrze basior się podniósł, wadera szła w moją stronę a ten zasikaniec skacze wokół moich nóg. No ni chu chu aby mieć dobry start. Wziąłem głębszy oddech, chwyciłem szczeniak przy sobie i ruszyłem w długą. Wiedziałem jak to się skończy ale niech i tak będzie. Podrzuciłem wilczka do góry, przemieniłem się w wilka i pochwyciłem młodego w paszczę. W tej postaci będę miał większe szanse na ucieczkę.

yeeeeeyyy. Zabawa będzie. Nie płakał ani nic, raczej był uradowany. Ogon an lewo i prawo latał z ekscytacji.