Wizard's World

Patrzyła jak odchodzi, nie bardzo rozumiejąc. Zniknął jednak w kantorku, więc nadal czekała, chyba nie postanowił jej zostawić. Po chwili wrócił z kartonem pełnym... kul. Że co? Obserwowała Fenka kaczkę i stłumiła śmiech, zdając sobie sprawę, że zaraz ona wyglądać będzie identycznie, a pewnie i gorzej.
Machnęła sobie kilka razy ogonom, oceniając jak blisko musi przykucnąć, by dać radę popchnąć kulę. W końcu zdecydowała się podejść do pierwszej próby. Niby popchnęła kulę, przesunęła kawałek, ale zaraz klapnęła tyłkiem w miejscu, w którym przed chwilą znajdował się przedmiot ćwiczenia. Nachyliła się do przodu by nie polecieć na plecy i podparła przednimi łapami. Parsknęła i wybuchła śmiechem. Dopiero zrozumiała po co ma to robić, a uświadomił ją ten upadek. Pozbierała się z ziemi, nadal się śmiejąc, po czym się otrzepała. Przesuniecie ogona zmieniało środek ciężkości, musiała więc przenosić ciężar z jednej łapy na drugą i manipulować ciałem. Tyle z fizyki i teorii, ale jak to zrobić? Przy kolejnej próbie niewiele się zmieniło. Spróbowała przenieść ciężar, ale to poskutkowało jedynie o kilka sekund późniejszym i przechylonym na prawo upadkiem. Dopiero piąta próba pozwoliła jej utrzymać równowagę, nadal nie na tyle długo by było się czym chwalić, bo w momencie uniesienia łapy by się przesunąć, znów klapnęła.
- Jesteś tyranem. - Nie mówiła tego poważnie. Choć nie było to łatwe ćwiczenie, to bawiło ją to co robiła. Było słychać po jej tonie, ze jedynie żartuje, tak samo jak po wyrazie jej pyska. Po tych słowach znów spróbowała.

- Wyluzuj. - Uniosła jedną brew i po prostu wróciła do ponawiania prób. Zerknęła jedynie gdy odszedł, ale była skupiona na swoim ćwiczeniu. Spróbowała zamknąć oczy, by skupić się, na ciele i wyłapać, w którym momencie traci równowagę. Oczywiście nie mogło zadziałać za pierwszym razem, a miło by było. W końcu jednak udało jej się przesunąć kulę, przestąpić kawałek w bok i znów ruszyć przedmiotem. Czuła już, że zaczynają boleć ją nogi, ale starała się dalej. Ponownie naparła ogonem na kulę i przesunęła ją. Była zdziwiona, bo choć nie przesuwała jej za jednym razem o tyle co samiec, to był to pierwszy większy sukces. Wszystko co dobre jednak szybko się kończy i tym razem było podobnie. Po tym trzecim przesunięciu, zgubiła gdzieś równowagę i znów poleciała do tyłu. Nauczona już doświadczeniem, wygięła plecy i podparła się jedna z górnych łap. Odepchnęła się i wróciła do poprzedniej pozycji by kontynuować. Przeniosła ciężar na jedną łapę, przestawiła drugą, później odwrotnie. Balansując ciałem, bo w końcu te podstawę pojęła, przepchnęła kulę znów. Może nie było to bardzo płynne, ale jedna z nich w końcu dotarła do celu. Sapnęła i wyprostowała się, by zlokalizować kolejną. Widząc jak jest daleko, ciężko westchnęła. Ruszyła jednak by kontynuować ćwiczenie, które choć nadal ciekawe, traciło już trochę na zabawności, widziała jednak efekty i to ja motywowało.

Ćwiczyła dalej, nadal kiwając się co jakiś czas, podpierając i nawet kilka razy jeszcze upadając. Coraz częściej jednak udawało jej się odzyskać równowagę, albo przepchnąć kulę większy kawałek bez dużych problemów. Wtoczyła kolejną w okrąg i zaczęła wstawać na delikatnie drżących już kończynach. Zdecydowanie nie była to pozycja naturalna czy ergonomiczna. Oparła łapy o kolana pochylając się, musiała dać łapą kilka sekund i może ruszać dalej. W tym momencie na sali pojawiło się stworzenie, które widziała pierwszy raz w życiu. Wyprostowała się i zawiesiła na nim wzrok. Widocznie należał czy był podległy Fenrirowi, bo ten zdawało jej się go przywołał. Tak szybko jak stworzenie się pojawiło, tak szybko zniknęło. Wróciła więc do treningu, zostało jeszcze kilka kul. Gdy niebo nad areną ściemniało, uniosła łeb i spojrzała na zbierające się chmury. Oczywiście w życiu nie powiązałaby działalności tego ptaka z burzą. Westchnęła ale wróciła do ćwiczenia.

Skupiła się na przesuwaniu kul, w końcu taki był cel ćwiczenia, a jakaś tam burza nad nimi raczej nie powinna jej przeszkodzić. Raczej... Odskoczyła, opierając się na wszystkich czterech łapach i warknęła, gdy piorun uderzył w ziemię niedaleko niej. To nie było normalne.
Słysząc głos Fenrira, uniosła łeb i spojrzała na niego wściekle. Menda. Warknęła w jego kierunku, ale po tym po prostu wstała i wróciła do kuli, gdzie zamierzała kontynuować. Jeśli myśli, ze ją przestraszy, to się myli. Znaczy nie, żeby nie odczuwała niepokoju, ale nie da się wybić czy spłoszyć. Znów szło jej wolniej, ale o dziwo stres spowodował, że zrobiła się jeszcze bardziej ostrożna, a co za tym idzie, mniej się chwiała. Przepychała powoli kule, sztywniejąc gdy gdzieś blisko znów pojawił się piorun. Z czasem nie wywoływały one już paraliżu, ale nadal delikatnie się od nich odsuwała, jakby miały nagle przesunąć się prosto na nią.

Nic nie odpowiedziała, po prostu uznała to za zbędne. Po co ma wchodzić z nim jakieś zupełnie nieistotne dyskusje? Starała się dalej robić to najlepiej jak umiała, przy czym unikać możliwych spotkań z piorunami. Zastanawiała się, czy rzeczywiście byłby skłonny jakimś w nią trafić i doszła do wniosku, że owszem. Wkurzona jeszcze bardziej się przyłożyła, choć czuła już pewne zmęczenie. Próbowała jednak skupić się, by jak najszybciej po przesunięciu się o kuli ją od siebie odepchnąć. Nie dość, że pójdzie szybciej, to i nie będzie w okolicy metalu zbyt długo.
Wyczuła jakiś dodatkowy zapach i zmarszczyła nos. Opanowała jednak ciekawość i skierowała swój wzrok na wilka dopiero gdy skończyła z jedną kulą i kierowała się do kolejnej. Poczuła nieprzyjemny skurcz w żołądku, przypominając sobie Nukę. Dlaczego jemu nie odebrali zwierzęcia? Co im przeszkadzał jej wilk? Odwróciła wzrok wściekła i po prostu kontynuowała, starając się skupić tylko i wyłącznie na ćwiczeniu.

[mention]Fenrir Labdakid[/mention]
[mention]Sylvan Vulkodlak[/mention]