Spodziewała się po prostu zaprzeczenia. To co zrobił zdawało się jeszcze gorsze. Nie stawiała się, oparła się na jednym kolanie i pozwoliła przełożyć się na bok. Zwinęła się do pozycji embrionalnej i tak leżała póki nie wrócił. Wciąż powstrzymywała łzy, które jednak uparcie zbierały się gdzieś w kącikach jej oczu.
Nie zmieniła pozycji gdy ją okrył i przytulił. Leżała tak jakąś chwile, myśląc nad jego pytaniem. Co miała do stracenia? Nic. Przecież nie ważne co powie i tak nic się nie zmieni, a on pytał, choć przecież zapewne znał odpowiedź. Była o tym przekonana. Odwróciła się do niego przodem i wtuliła w jego ramiona.
- Nie wiem, ciężko mi zrozumieć co myślisz i czujesz. Wcześniej zapierałeś się, że nie masz wcale ludzkich uczuć. Ja... wiem, że to nie prawda, bo przecież je przejawiasz, a nie mógłbyś, gdybyś od zawsze ich nie miał. Uczucia się nie pojawiają nagle w trakcie życia, trzeba je mieć w sobie... Ale... - Przerwała. Nie wiedziała jak ma to wyjaśnić. Mało rozumiała, nie siedziała mu w głowie i wszystko co wiedziała pochodziło od niego lub z jej własnych obserwacji.
- Nie wiem... wiem, że traktujesz mnie... inaczej. Ale ciężko mi znaleźć motywy. Nie spodziewałam się tych słów, ale chciałabym by były prawdziwe, bo... - Znów urwała. Przecież już i tak to przyznała, więc co jej szkodzi? To że powie to drugi raz nie sprawi żadnej zmiany jego nastawienia. To był fakt, więc dlaczego tak bała się do tego przyznać? Przypuszczała, że Lord po prostu po tych wszystkich wypocinach jakie właśnie czyniła ją wyśmieje, bo przecież była śmieszna.
- Mówiłam prawdę. Kocham cię, choć praktycznie cię nie znam i poszłabym za tobą w ogień. - Trzęsła się i to nie z zimna, a głos zaczynał jej się łamać. Skuliła się w jego ramionach.
- Jestem śmieszna. Zakochałam się w bogu, w dodatku w takim, który wykorzystał mnie do budowania swojego wizerunku wśród ludzi. - Po to była potrzebna. Tak naprawdę, nie powinna nigdy trafić z nim do łóżka, pouczać go, próbować zmieniać. Miała tylko dobrze odgrywać swoją rolę na pokaz, a pozwoliła by rozwinęło się to w ten sposób. Uniosła dłoń i starła kilka łez z twarzy.
Nigdy w sumie nie była przy nim tak otwarta. Zawsze się pilnowała i powinna robić to nadal. Musiała wrócić do swojej roli i jak najszybciej opanować swoje uczucia, bo choć ich nie zmieni, potrafiła je od siebie odsunąć na tyle by nie przysłaniały jej jasnego osądu, jeśli tylko będzie tego bez przerwy pilnować.
- Przepraszam, nie powinnam w ogóle zaczynać tej rozmowy. - Graj swoją rolę i nic ponad to. Tego oczekiwał, to dał jej do zrozumienia na samym początku, więc dlaczego się nie zastosowała? Była pewna, że Darek tym razem znów wybuchnie. Odsunęła się kawałek i wzrokiem zaczęła szukać swojego ubrania.
[mention]Dariusz Wyrm[/mention]
