Wizard's World

Mężczyzna wpatrywał się w stworzenie z coraz większą intensywnością. Czym mocniej zaciskał palce wokół jaszczurki tym większą odczuwał ekscytację. Po raz pierwszy od miesięcy czuł coś co go ożywiło. Było to nie tylko odświerzające ale i przyjemne... Zaciskał dłonie coraz mocniej czując jak uwalnia się od własnego bólu. Jeszcze tylko kilka chwil…

Czuł coraz szybciej łomoczące serce jaszczurki jakby wiedziało, że zbliża się koniec i chciało jeszcze zdążyć pozostałe mu uderzenia. Liadonowi wydawało się, że już czuł uchodzącego ducha ze stworzonka. Nie dane mu jednak było się rozkoszować euforią odebrania, życia. Ogień rozbłysnął przy twarzy wilkołaka na moment oślepiając go.
Bólu, który objął mu twarz chyba nawet nie poczuł ale sapnął ciężko pociągnięty na ziemię. Przekręcił się gwałtownie jakby chciał się gotować do skoku na wroga ale taki skok nie nastąpił. Ten jeden gwałtowny ruch sprawił, że oddech mu przyspieszył a w głowie nieco zawirowało. Właściwie dopiero teraz zorientował się, że stworzenie wymknęło się z jego uścisku a kobieta właśnie nią się zajęła.
Odetchnąwszy zmierzył ją po czym powolnym zmęczonym ruchem sięgnął po worek w którym upychał chwasty. Czuł piekący ból na poliku i uchu, który sprawiał mu ulgę.

Liadon też nie poznał kobiety. Spotkanie z nią odbyło się dawno temu wydawać by się mogło w innym życiu. Nie spoglądał też na nią jakby to co się wcześniej wydarzyło nie miało miejsca. No bo właściwie nie miało, a mogło mieć. Powrócił do wyrywania chwastów wciąż nie podnosząc wzroku na kobietę. Pochylony tak bardzo, że można było pomyśleć iż odczuwa skruchę.
Dobrze… odpowiedział krótko. Jak mógł to zrobić? Sam nie wiedział, wydawało się to takie proste a czuł się przy tym tak dobrze. Nie pamiętał już kiedy czuł się tak dobrze. Machinalnie powolnym ruchem wyrywał chwasty.

Gdy kobieta warknęła na niego mężczyzna uniósł wreszcie spojrzenie. Zapadnięta twarz była niewyraźna, przypominała woskową formę w którą ktoś niezbyt sprawnie obrobił ogniem. Ciężko byłoby odczytać pierwotne rysy twarz. Również przerzedzone cienkie kosmyki były blade i opadały na poliki mężczyzny. Tylko oczy wydawały się żywe w tym obliczu a i one wyglądały niepokojąco i niewzruszenie.
Bo mogłem. Odpowiedział z prostotą wzruszając ramionami. Dlatego mu to zrobiono, wielokrotnie. Oni po prostu mogli to zrobić, nie było w tym żadnego celu, żadnego powodu. Robili to bo to sprawiało przyjemność.

Niewiele go obchodziło, że jaszczurka mogła odczuć strach i ból. Gdy zwierz był głodny pożerał swoją ofiarę by zaspokoić głód. Taka była kolej rzeczy. On zaś czuł się ożywiony gdy gasił płomień życia w małym stworzonku, czy to naprawdę było czymś innym? Nic jednak na to nie powiedział. Myśląc, że to już koniec chciał odwrócić wzrok ale kobieta przemówiła ponownie więc wlepił w nią ślepia.
Od swojego wyzwolenia nie był wstanie niczego przełknąć. Tak długo odżywiany był dożylnie, że jego żołądek nie był wstanie utrzymać pożywienia. Prawie po każdym posiłku zwracał więcej niż przyjmował a niestrawione kawałki jedzenia wyglądały tak jakby nie tyle pływały w kwasie ile rozmokły w wodzie. Tak naprawdę od czasu „wyzwolenia” wychudł i osłabł jeszcze bardziej a sama myśl o tym wywoływała w nim nową falę mdłości.
Tak… Odpowiedział krótko. W ogóle nie chciał rozmawiać, czy też być w centrum takiego zainteresowania. Czym mniej się nim zajmowano tym lepiej. Z jakichś powodów jednak przyciągnął uwagę kobiety bo wyciągnęła w jego kierunku dłoń.
Spodziewał się kolejnych płomieni parzących jego twarz a nie delikatnego chłodu leczącej magii. Tak wyraźnie go rozpoznał, aksamitny dotyk korzący piekący ból z boku twarzy. Drgnął lekko i przymknął na moment oczy jakby ten zabieg sprawił mu więcej bólu niż ogień niedawno rzucony w jego twarz.
Z każdą chwilą gdy kojący dotyk wyzbywał się resztek cierpienia czuł się coraz gorzej. Sprawiał, że pozostawało tylko odrętwienie i rosnący niepokój. Czemu ta kobieta mu to robiła? Spojrzał na swoje dłonie. Na brudnych od ziemi rękach ciężko było dostrzec krwawe plamy. Wcześniej sam wyciął sobie rany bo ostry ból i ciepło płynącej krwi uspokajały go i sprawiały, że czuł że jeszcze żyje. Teraz niepokój powracał a Liadon podświadomie odsuwał się od kobiety tak jakby jej dotyk parzył go.

[mention]Erin Wyrm[/mention]