Wizard's World

Przesiadywał w Cross, odkąd tylko sięgnął pamięcią wstecz, czyli od zawsze. Widział, jak to miasto powstaje i jak upada pod płomieniami wielkich gadzich ciał, wyłaniających się z dymów. Pomagał. Zakopywał trupy, budował. Nie był już profesorem, właściwie nie wiedział, kim był. Czuł się jak bezimienny. Miał wrażenie, że nie posiada już tożsamości, ani nazwiska. Kennedy, co to właściwie oznaczało? Cisnęło mu się na usta tylko jedno słowo — śmierć. Nie należał do ludzi, którzy poddają się za szybko, ale od jakiegoś czasu miał pojęcia co ze sobą począć, zatapiał się bardziej w nowych nałogach niż tym starym. Noga nie bolała, gdy pił, a papierosy wydawały się łagodzić lęki, które przychodziły i odchodziły. Wiedział, że w końcu i to się skończy, jak wszystko z resztą.
Wszedł do lokalu, rozsiadając się na wygodnej sofie. Nie zamawiał nic. Czekał, przyglądając się brzoskwiniowym i cynamonowym ścianą. Zastanawiał się, co tu właściwie robił i jakim cudem udało mu się wyjść z mieszkania. Herbaciarnia wydawała się dosyć spokojnym miejscem, ale na pewno nie mogła równać się z jego własnym mieszkaniem. Tu nie słyszał ciszy, ale za to czuł przyjemny zapach herbaty — ta nowa barwna odmiana woni, dała mu wiele do myślenia. Na chwile wydawało mu się, że zbudził się z depresyjnego marazmu. Jednak nic nie zamówił.

Herbaciarnia, którą prowadziła zamożna starsza pani, wydawała się być przyjemnym miejscem i ciepłym, może ze względu na wystrój. Osobiście nie znał właścicielki i nie często bywał w herbaciarniach. Zdecydowanie za długo siedział w domu. Dużo też rozmyślał. Na pewno to co ostatnio robił ze swoim życiem było chore i nie na miejscu, zdecydowanie nie pasowało do genialnego profesora, którym niegdyś był. No właśnie był.
Spojrzał na dziewczynę, jakby właśnie przebudziła go z transu. Nie zwrócił uwagi nie jej ubiór. Może jego spojrzenie zbyt długo zawiesiło się na jej młodziutkiej twarzy, za nim postanowił jej odpowiedzieć.
- Oczywiście, a co mogłaby pani polecić? - Zapytał uprzejmie i uśmiechnął się, jednak nie było to szczere, a bardziej wymuszone z jego strony. Nadal miał w sobie coś z mężczyzny o wielu maskach (zresztą jak każdy) i oczywiście nadal był dżentelmenem, niezbyt idealnym jak niegdyś, ale jednak.

Skąd ona brała ten uśmiech? Cross ponownie upadło, a żyła tu ta młoda dziewczyna, która właśnie serdecznie się do niego uśmiechała. Właściwie to była jej praca. Może sam się powinien tu zatrudnić. Podawałby herbatkę. Wizja w fartuszku wydawała mu się całkiem zabawna. Co zrobi, jeśli skończą mu się pieniądze i wyrzucą go na zbity pysk z kamienicy? Nie był nie wiadomo jak bogaty, a właśnie przyszedł na herbatę. Korciło go, żeby zapytać, czy przyjmują ludzi do pracy, ale zapewne w tej branży kobiety były bardziej na miejscu, niż ponurzy byli profesorowie.
Wziął od niej menu, podchwytując przedtem jej puszczone czarujące oczko. Westchnął, przyglądając się grubym literą wypisanym na prostej bez żadnych udziwnień karcie. Spoglądał na rodzaje herbat, deserów, a nawet mocniejszych trunków. Jego wzrok zatrzymał się dłużej, niż powinien na napojach wysokoprocentowych. Weź się ogarnij. Przeszło mu przez myśli. Pewnie zamówiłby właśnie coś z tej listy, gdyby jego uwagi nie odwróciły dzieci. Jak on się cieszył, że nie ma własnych. Dziwne, że cała ta wesoła rodzinka nie została wyproszona. Reakcja kelnerki była wręcz zaskakująca. Widocznie kochała swoją pracę albo dzieci.
- Nie. Nie trzeba. - Wziąłby butelkę czegoś mocnego i uciekł stąd jak najszybciej, jednak nie zrobił tego. - Nic mocnego, coś dla zmysłów. - Odpowiedział zagadkowo. Nie znał się na tych cholernych herbatach, a mieli tu ogromny wybór. Miał nadzieje, że w żaden sposób nie uraził tej miłej damy. Chyba nic ani nikt nie był wstanie tego dokonać.

Nie miał zamiaru liczyć jej czasu. Nigdzie się nie spieszył, chociaż jakby znowu wróciły te dzieci, zapewne wyszedłby i dwa razy by się dobrze zastanowił czy chciałby tu wrócić. Ostatnio coś za wrażliwy był. Może po prostu nie lubił hałasu albo chciał uciec stąd jak najdalej i ukryć się w jakimś miejscu bez żadnej świadomości.
Kiedy wróciła, spojrzał na swoje zamówienie, a następnie przeniósł wzrok na kelnerkę.
- Nie, to wszystko. Ślicznie dziękuje. - Nawet uśmiechnął się, ale jego ton głosu wyrażał całkowitą obojętność.
Cieszył przez chwile zmysły ciekawym aromatem, nim odważył się spróbować gorącej herbaty.

Dosypał łyżeczkę cukru. Upił kolejny łyk. Na ciastka nie miał ochoty, ale skoro śliczna kelnerka pofatygowała się z jego mało wymyślnym zamówieniem, przy tym ładnie się uśmiechając, ugryzł jedno i odłożył. Nie wiedział, czy jest dobre. Wszytko, miało taki dziwne obojętny smak bez wyrazu i wtedy nagle coś się ruszyło, ale nie ze smakiem, a herbatą. Może podawali do napojów jakieś narkotyki, usypiali, zabierali organy. Na pewno wzdrygnąłby się innym razem na tę myśl, ale teraz wpatrywał się tępo w parę, która ulatniała się znad gorącego napoju i widocznie się śmiała. Rozejrzał się, wkoło oczekując, że inni też właśnie doświadczyli być może czegoś nadzwyczajnego, ale nie — było tu zbyt wesoło, zbyt radośnie, zbyt normalnie.